«Όπως βάδιζα στο δάσος, λύκος μαύρος βγήκε μπρος μου
κι άρχισε να μου γρυλλίζει σαν να ήτανε εχθρός μου.
Κάνει μια να μου ορμήσει, άγριες φωνές τού βάζω,
απ’ το σβέρκο τον αρπάζω, πέρα-δώθε τον τραντάζω.
Κατατρόμαξε ο καημένος και μου ξέφυγε απ’ το χέρι,
στον κατήφορο στο ρέμα χάθηκε μέσα στη φτέρη».
Τα χαιρόμαστε του Κίτσου τα γενναία παραμύθια
που με τέχνη μολογάει και μας φαίνονται αλήθεια.
Νόστιμα τα ψέματά του, τον ακούμε και γελάμε.
Άλλα ψέματα μας καίνε και τη ζήση μας χαλάνε.
Όλοι σεις λοιπόν ακμαίοι
ερασταί τής εξουσίας,
που μπορεί και να σας
γράψουν στα βιβλία Ιστορίας,
ψέματα και ψεματάκια να τα
βάλετε στην άκρη
και ποτέ μην αγνοείτε των
ανήμπορων το δάκρυ.
«Μέτρον άριστον» μας είπαν
πρόγονοι δοκιμασμένοι,
ένας λόγος παραπάνω που ο
κόμπος πια στο χτένι.
Βάλτε οδηγό μπροστά σας τις
αρχαίες νουθεσίες
κι όχι μόνο τους μισθούς σας
και ποικίλες προνομίες.
Κόψτε τις δημαγωγίες και τις
δικαιολογίες,
τις σαθρές καταγγελίες και
τις μεγαληγορίες.
Όσοι όμως συνεχίσουν με σανό
για λαουτζίκο,
θα βρεθούνε μες στο δάσος με
του Κίτσου μας το λύκο!
