Νέοι φίλοι 2013

Πλήθος τα πλην τής χρονιάς που απέρχεται,

σήμερα όμως θα μπουν στη σκιά.

Φίλους καινούριους το δίκτυο έφερε,

έχω γι αυτούς λίγα λόγια καλά.

                       - - - - - - -

Τα κείμενα πρωτότυπα, πασίδηλο μεράκι,

λογοτεχνία στιβαρή. Μαρία Κανελλάκη.

Είν’ η γραφή της άψογη, αγνή ευαισθησία,

ρεαλισμός και ανθρωπιά μες στην καλαισθησία.

                       - - - - - - -

Με γνώση στην πολιτική μα και στην ιστορία,

των αισθημάτων ραψωδός η εύψυχη Levina,

τους στίχους της τους διαπερνά γλυκιά λεπταισθησία,

αιθέριοι και εύμολποι, κινούν τη φαντασία.

                       - - - - - - -

Ένας ακμαίος ποιητής, ονόματι Ανταίος,

με χίλια ενδιαφέροντα, ειλικρινής, πηγαίος.

Εκτός από τους στίχους του, γενναίες ερωτήσεις,

Ελλήνων προβληματισμοί, μελέτες, διηγήσεις.

                       - - - - - - -

Η joan κεραιοβριθής, αόκνως σχολιάζει,

η πένα της σαρκαστική, κοχλάζει και καλπάζει,

είναι ο λόγος της κραυγή, το χιούμορ της μαχαίρι,

μα έχει στην καρδούλα της αθώο περιστέρι!

                       - - - - - - -

Η Μαίρη θεσσαλονικιά -merry mary ιστορίες,

εξαίρετες, πολύχρωμες οι δεξιοτεχνίες,

καλότροπη και εύχαρις και ευανθείς οι σκέψεις,

οι φίλοι της ατέλειωτοι, πληθώρα επισκέψεις.

                - - - - - - -

Φωτογραφίες μαγικές βρήκα στη me (maria),

στιγμή και λεπτομέρεια, λεζάντα με αξία.

Ελεύθεροι ή έμμετροι οι στίχοι της ακμαίοι,

τα κείμενά της γλαφυρά, συλλογισμοί σπουδαίοι.

                       - - - - - - -

Τη Φλώρα ανακάλυψα σε λέξεων παιχνίδια.

Στίχοι και αφηγήματα-ωραία παραμύθια,

κοσμήματα, ζωγραφική, πληθώρα κεντημάτων.

Και πνευματώδης κι ευφυής με πλούτο αισθημάτων.

                       - - - - - - -

Nikol η πολυτάλαντη, αρίφνητα τα έργα,

ιδέες, γνώσεις, υλικά και εύκαρπα τα χέρια,

τα κείμενα παράλληλα με τη δημιουργία

και μέσα από τα λόγια της ευγένειας παιδεία.

                       - - - - - - -

Την Άννα Πάρος, άστεγη, που λέει η Αριστέα,

σε κείμενο εξαίσιο συνάντησα τυχαία.

Παλιών ηθών η ανθρωπιά, γλυκές οι αποχρώσεις,

υπόδειγμα η έκφραση, γραφή με αξιώσεις.

                       - - - - - - -

Η, όχι μόνο στ’ όνομα, αρίστη, Αριστέα,

πολύπλευρη δημιουργός, φιλόξενη, πηγαία.

Μία γραφίδα ανθηρή, δεινή πρωτοτυπία,

αυθόρμητη κι ανθρώπινη, τής πρέπουνε βραβεία.

                       - - - - - - -

Τους φίλους που δεν πρόλαβα, καλώς να μελετήσω,

εντός τού δεκατέσσερα ελπίζω να γνωρίσω.

Καλή χρονιά σας, φίλοι μου, ψηλά το φρόνημά σας,

σε τούτο τον πολιτισμό, αξία η προσφορά σας!

Χωριό

                                                                                       στον Κοσμά

Αθήνα, χρόνια στου μετρό τα φωτεινά σκοτάδια,

πορείες, στάσεις και πλακάτ και μαγαζιά ρημάδια,

μολότοφ, κλούβες, εμπρησμοί, τα γκλομπ και τα φορεία,

χαμένες ώρες τρόλεϊ, ταξί, λεωφορεία.

Και πήρα την απόφαση τα πάντα να τα σπρώξω,

να φύγω πίσω στα βουνά, τα χρόνια μου να σώσω,

εξηνταπέντε πέρασαν, άραγε πόσα μένουν,

οι μέρες πια αβέβαιες ποιος ξέρει τι θα φέρουν.

Οι απαιτήσεις μου μικρές, στη φτώχεια γεννημένος,

με μέτρο όλα στη ζωή, στα λίγα μαθημένος,

ένα σπιτάκι πατρικό στους δυο μας περισσεύει

και μέσα στην απλότητα τις μνήμες ζωντανεύει.

Ζωή μ’ ανθρώπινους ρυθμούς μες στο μικρό χωριό μου

και γρήγορα ανακάλυψα τον άλλο εαυτό μου,

που ΤΩΡΑ βλέπει τα βουνά, τα βράχια και τα δάση,

τυφλά ριγμένος στη δουλειά τα είχα όλα διαγράψει.

«Ακούω τα πεύκα να βογκούν και τις οξιές να βάζουν»¹

και στέκομαι ν’ αφουγκραστώ, τι λεν, σαν κουβεντιάζουν,

γυρνώ στα χρόνια τα παλιά, στα σχολικά βιβλία,

βγαίνει μπροστά μου ζωντανή τού τόπου η ιστορία.

Οι χείμαρροι, τ’ ακρόκρημνα, τ’ αηδόνια, τα γεράκια,

γεφύρια ομορφόχτιστα, πέτρινα μονοπάτια

και χίλιες άλλες ζωγραφιές στον τόπο αυτό με δένουν,

τα μάτια όπου κι αν γυρνώ, ποτέ τους δε χορταίνουν.

Και δίπλα μου οι χωριανοί καλόγνωμοι, πηγαίοι,

ζεστές οι καλημέρες μας, όλοι αγαπημένοι,

απλή κυλάει η ζωή κι ας φεύγουνε τα χρόνια,

μες στην καρδιά μας γρήγορα τα λιώνουμε τα χιόνια.

                                1. Στίχος από δημοτικό τραγούδι.

Μη τρέχεις

                                                                Στην Έρση                                            

Μαζί ξεκινήσαμε, δέκα τ’ Απρίλη

κι ο δρόμος μπροστά μας πλατύς και βατός,

ωραίες οι λέξεις μας ήταν στα χείλη,

ανέφελος, σίγουρος ο ουρανός.

Γλυκό καλοκαίρι, οι μέρες δικές μας,

ο ένας στον άλλο πιστός αρωγός,

συνύπαρξη μέσα σε ίδιες ιδέες,

πορεία στον κόσμο, κοινός ο σκοπός.

Οι μήνες περάσαν και ήρθε Δεκέμβρης,

ταχύς ο δικός σου βηματισμός,

κι εγώ πολεμάω με δύσκολες σκέψεις,

αφού δε σε φτάνω και μένω ουραγός.

Οι λέξεις που είχαμε ίδιες στα χείλη,

παγώσαν και μένουν χωρίς προσμονή,

εσύ μακρινός σαν να έχεις διαφύγει,

ματαίως φωνάζω, μη τρέχεις πολύ.

Συμβάσεις

Στομφώδης ο λόγος, πεζός, τετριμμένος,

βαρύγδουπες φράσεις και τόποι κοινοί,

κι αυτός δοκησίσοφος και επηρμένος

στο βάθρο απτόητος χειρονομεί.

Στην αίθουσα πέφτει κι απλώνει η πλήξη,

οι λίγοι στις άκρες αποχωρούν,

οι άλλοι μετρούν τα λεπτά ως τη λήξη·

μουρμούρα και κόπωση. Αδημονούν. 

Τελειώνει ο λόγος· επευφημίες,

και σπεύδουν, στο βήμα να φτάσουν πολλοί,

χαμόγελα, έπαινοι και φλυαρίες,

λυμένα τα γόνατα του ομιλητή!

Συμβάσεις και ήθη, βωμοί κολακείας,

με άγραφους νόμους στημένοι θεσμοί,

σκοποί με θυμίαμα υποκρισίας,

μικρά και συμφέροντα κι υποταγή.

                                                                                   

Σθεναρά

                   «Νίκα λογισμώ την παρούσαν συμφοράν» Μένανδρος

Στο μεγάλο κακό που απόψε σε βρήκε,

στην απρόσμενη τούτη βαριά συμφορά,

του Μενάνδρου το λόγο θυμήσου, που είπε:

λογισμός είναι τ’ όπλο που πάντα νικά.

Είν’ ασήκωτη η λύπη και μέγας ο πόνος,

μα ο νους μας διαθέτει ισχύ θεϊκή,

και ο άνθρωπος δείχνει ακόμα και μόνος

πως γιγάντια έχει την αντοχή.

Πόσοι πριν από σένα δεν έχουν πονέσει,

πόσοι τώρα περνούν πιο μεγάλα δεινά!

Μην αφήσεις το βάσανο να σε παιδέψει,

σύμμαχός σου ο χρόνος, και τράβα μπροστά.

Το σκοτάδι που βγαίνει πηχτό και σε σκιάζει

είναι ομίχλη που στέκεται προσωρινά,

την καινούρια αλήθεια να βάλεις σε τάξη,

η ζωή είναι μέρα κι ο ήλιος νικά.