Έχεις το δικαίωμα;

 

Πολιτισμένοι και καλοί οι γείτονές μου,

διακριτικά κι εμείς κι εκείνοι μεταξύ μας,

την καλημέρα μας, και πρόβλημα κανένα.

Μα κάτι πλέον με λυπεί πολύ εμένα.

Η κόρη τους καλότροπη, συνεσταλμένη,

κατάλαβα γιατί ’ναι πάντα λυπημένη.

Δεν άντεξα μια μέρα· εκεί απ’ το μπαλκόνι,

μ’ έναν μεγάλο δισταγμό, είπα «συγγνώμη,

με μέτρο την αγάπη σου κυρα-Μαρία,

σεβάσου τού παιδιού σου την ελευθερία».

Το ζαρκάδι και το άλογο

 

Φορές το χορταράκι λιγοστό,

ζαρκάδι μου,

ο λύκος πάντα ενεργός

και ο χειμώνας συνεργός.

Μες στο στάβλο σίγουρο

τ’ αλογάκι μου,

λύκο, πείνα δε γνωρίζει,

ο χειμώνας δεν τ’ αγγίζει

τ’ αλογάκι μου.

Αποτίναξη

 

Άγονα τα χώματα, ξύλινα τα άροτρα,

λίγη η σοδειά.

Οι σπαχήδες άγριοι, άπληστα μας άρπαζαν

ως και τη μπουκιά.

Έγινε αβάσταχτη τόση αδικία τους,

κι ήρθε ο καιρός

πάνω απ’ το φόβο μας και την απραξία μας

να σκεφτούμε αλλιώς:

Σκλάβοι γεννηθήκαμε σκλάβοι θα πεθάνουμε·

είν’ αυτό ζωή;

Το χαντζάρι έτοιμο πάνω απ’ το κεφάλι μας,

μόνιμη απειλή.

Τόση βαρβαρότητα κέντρισε το είναι μας,

είπαμε «ως εδώ!».

Έχουμε τα χέρια μας, ώρα να παλέψουμε

τ’ άγριο θεριό.

Όσο υπομένουμε, σίγουρος ο θάνατος,

σίγουρη σκλαβιά.

Τα χαντζάρια μας κι εμείς. Επιτέλους άφοβοι·

για τη λευτεριά.

Σχετικά ποιήματα  1  2  3  4  5  6  7

Μεγάλη καρδιά

 

Ποιοι ήρθαν στο ζόφο εκείνης τής νύχτας σου;

Ποιοι έρχονται τώρα που είσαι καλά;

Το ξέρω, το βλέπω πως βάζεις στην άκρη

τα κούφια, τα πλην, τα φτηνά, τα μικρά.

Ω φίλε μου, είσαι μεγάλη καρδιά!

Ανάμνηση

 

Αποδοχή και καλοσύνη

κι έναν μικρό «υπαινιγμό»

ανίχνευσα στο βλέμμα της.

Σ’ εκείνη τη συγκέντρωση.

Μία στιγμή περαστική,

και χάθηκε στο πλήθος.

Δεν ξαναφάνηκε ποτέ.

Το βλέμμα όμως άσβηστο,

όπως κι εκείνος ο μικρός

γλυκύτατος «υπαινιγμός»…

Ένας χριστιανός

 

Είμαι χριστιανός πιστός, ελεήμων, ευσεβής,

σ’ όλα τα καθήκοντα αγογγύστως συνεπής.

Τους ανθρώπους αγαπώ, είμαι καταδεχτικός

και σ’ αυτούς που αμφισβητούν στέκομαι ανεκτικός.

Όμως αν προσβάλουνε όσια και ιερά

με γλυπτά και ζωγραφιές και με θέατρα αισχρά,

σπεύδω δίχως δισταγμό, νόμος γίνομαι εγώ,

και τα έργα τα αισχρά τούς τα κάνω ρημαδιό.

Όργανα του βελζεβούλ άθεοι κι αιρετικοί·

κάποτε τους έκαιγαν ή τους βάζαν φυλακή,

τώρα τους αφήνουνε μόνιμα ν’ ασχημονούν,

και κατάφεραν πολλοί τέτοιοι να μας κυβερνούν!

Έχω μίσος φοβερό για τους άθλιους αυτούς,

μα δε γίνεται αλλιώς, ζούμε και με τους κακούς.

Μένω χριστιανός σωστός, δε φοβούμαι να το πω

και πιστός στις εντολές τούς ανθρώπους αγαπώ!...

(παλαιότατη η σχέση θρησκοληψίας και φασισμού)

Όπιο στο απομακρυσμένο χωριό

 

Από μικρά στο όπιο, με νόμο απαράβατο·

πρωτόγονη η λύση.

Το έχουνε για φάρμακο σε όλη τους τη ζήση.

Από κοντά κι οι δάσκαλοι. Παμπάλαια συγγράμματα,

θεόπνευστη σοφία:

Πανάκεια το όπιο για όποια δυστυχία!

Εκείνος, πνεύμα ανήσυχο, την έβρισκε παράξενη

τη λύση τού οπίου,

και ρώτησε, αστόχαστα, στην πρώτη Γυμνασίου.

Ξαφνιάστηκαν κι οργίστηκαν που είχε, μαθητής αυτός,

μια τέτοιαν απορία.

Σκληρά τον επιτίμησαν γι’ αυτήν τη βλασφημία.

Τα χρόνια μεγαλώνανε και ούτε ξαναρώτησε.

Μονάχος την αλήθεια:

Το όπιο τους έριχνε σε κούφια παραμύθια.

Του μίλησε κι ο θείος του που ήταν ανοιχτό μυαλό,

πολυταξιδεμένος. 

Από νωρίς ελεύθερος και απεξαρτημένος:

«Σωστή ’ναι η αλήθεια σου, μα δε μπορούν να την ακούν.

Να μη την ξεστομίσεις.

Δε θέλουν ερωτήματα, μισούν τις απαντήσεις».

Μα εκείνος το διαλάλησε: Το όπιο το σταματώ,

δε θέλω παραμύθια.

Τα μάτια μας ν’ ανοίξουμε, να δούμε την αλήθεια.

Απόρησαν οι χωριανοί. Πολλοί τον περιφρόνησαν

και κάποιοι τον εξύβρισαν.

Μα κάποιοι άλλοι λιγοστοί κρυφά τον επευφήμησαν.

Ζήτω η σκουπιδοτέχνη

 

Ζωγράφοι τής ασχήμιας, ζωγράφοι τής μουντζούρας

απλώνουνε τα πόδια τους σε όσια και ιερά,

μουσεία τής ανίας, μουσεία τής σαβούρας

απλώνουν στις προθήκες τους σκουπίδια βδελυρά.

Ατάλαντοι και άμουσοι δηλώνουν καλλιτέχνες,

τιτλούχοι δοκησίσοφοι δηλώνουν κριτικοί,

σε θέσεις πολυσήμαντες φτηνοί ερασιτέχνες,

μωροί κρατικοδίαιτοι συχνά προκλητικοί.

Καταδιώξεις

 

Κατεδαφίσεις ιερών, ναών και αγαλμάτων,

συκοφαντίες, χλευασμοί για πολυθεϊστές,

καταστροφή μοναδικών αρχαίων συγγραμμάτων,

πυρά για επιστήμονες και νεωτεριστές.

Ανάθεμα στους άθρησκους και τους αμφισβητούντες,

καζάνια τής κολάσεως για τους αμαρτωλούς,

κατάρα στους αλλόδοξους και τους αντιφρονούντες,

αφορισμός γι’ αλλιώτικους και για αιρετικούς.

Απαγορεύσεις, απειλές και πλέγματα κανόνων,

κηρύγματα σκοταδισμού, κλαυθμοί των προφητών,

κατατρεγμοί και ενοχές στο σώμα των ανθρώπων  

Σαν ένδυμα ευσέβειας ο φόβος των πιστών.

Σοφή αντιμετώπιση

 

Με θάρρος τούς ασκούσε κριτική

το στέλεχος του κόμματος.

Φωνάζανε παλιοί κομματικοί

για υπερβάσεις δικαιώματος.

Τα λάθη επεσήμαινε συχνά

με πειστικά επιχειρήματα.

Θορυβημένα στεγανά

μη και μιλήσει γι’ ανομήματα.

Τη διαγραφή του οι θιγόμενοι ζητήσανε,

το λάθος του να καταλάβει.

Οι έμπειροι αλλιώς το μελετήσανε,

μη προκαλέσει άλλη βλάβη.

Μια θέση με καλό μισθό τού βρήκανε,

με κάποια τυχερά ακόμα.

Οι έμπειροι σοφά το χειριστήκανε.

Και του βουλώσανε το στόμα!

Φασισμός ανεξίτηλος

 

Μαθητής και στρατιώτης. Τότε υγιής,

με αξιοπρέπεια στραπατσαρισμένη.

Γέρος τώρα ασθενής,

με αξιοπρέπεια πλέον δεδομένη.

Νιάτα ή γεράματα; με ξαναρωτάς.

Γέρος!

και ας είμαι ασθενής.

Όμως αξιοπρεπής!

Δίχως περίσκεψη

 

Δίπλα σου πάντα στεκόταν εκείνη,

δε σ’ εγκατέλειψε ούτε στιγμή.

Κάποτε ήρθε απρόσμενη ώρα

κι άνοιξε χάσμα μπροστά σου βαθύ,

σε φυλακή σκοτεινή τού μυαλού σου

μπήκες και βρήκες παλιό σου κελί.

Δίπλα σου πάντα βρισκόταν εκείνη

κι έβαζε πλάτη στο φως σου να βγεις.

Κύλησαν μέρες, βδομάδες και μήνες

μέσα στα σίδερα της «φυλακής»,

άγρυπνη ήταν κοντά σου εκείνη,

πάντα μαζί στον τορό τής ζωής.

Ήρθε η ώρα και βρήκες το φως σου,

έλαμψε πάλι χαρά και στους δυο.

Όμως εσύ, τώρα άλλες ιδέες,

σ’ άλλο περπάτημα, σ’ άλλο ρυθμό,

ζήτησες, βρήκες καινούριες παρέες

και στα τραγούδια σου άλλο σκοπό.

Με τις παρέες μονόπλευρη σκέψη,

γέλια, παιχνίδια και λόγια πολλά,

κι έχεις μια θέση, στην άκρη, για κείνη,

που ’χε για σένα πλατιά αγκαλιά.

Δίχως περίσκεψη, μέσα στην άψη,

έσβησες τόσα ωραία παλιά,

κι όμως εκείνη, κι αν μένει στην άκρη,

έχει ανοιχτή την πλατιά αγκαλιά. 

Ανατροπή στην παλαιά σατραπεία

 

Σηκώθηκε λαός πολύς!

Κανείς δεν το περίμενε.

Κι απαίτησε και πέτυχε την πτώση τού σατράπη.

Πολύς λαός!

Φώναξε κι επιστράτευσε είκοσι πατριώτες.

Αγνούς, γενναίους, νουνεχείς.

Κι εκείνοι πήραν πάνω τους να σώσουν την πατρίδα.

Ασφάλισαν τα τείχη της· η πρώτη τους φροντίδα.

Φανέρωσαν τα ψέματα και δείξαν τη μαυρίλα,

το πώς ο τόπος έφτασε σ’ αυτήν την κατρακύλα.

Βρήκανε κι άλλους ικανούς που ξέραν την αιτία,

κι έκαναν το πολίτευμα ξανά δημοκρατία.

Σηκώθηκε λαός πολύς και πήρε την ευθύνη.

Απαίτησε κι επέβαλε σωστή δικαιοσύνη.

Βρεθήκαν άλλοι δικαστές.

Αγνοί, γενναίοι, νουνεχείς.

Για τον σατράπη η ποινή σωστά μελετημένη,

μια τιμωρία δίκαιη, καλά λογαριασμένη:

Κατάσχεση της φανερής χοντρής περιουσίας.

Του χάρισαν τη φυλακή. Του δώσανε απαλλαγή·

χάρη λόγω βλακείας!

Για όλους τους συγκλητικούς,

ως εγκλημάτων συνεργούς αχρείας εξουσίας

και ως δεινούς συνένοχους εσχάτης προδοσίας,

μία ποινή αλλιώτικη, μια άλλη τιμωρία·

ατίμωση ισόβια είναι η εξορία!

Και ύστερα δικάσανε τους πληρωμένους κράχτες,

αυτούς που συγκαλύπτανε εγκλήματα κι απάτες.

Με μια ελαφριά ποινή: ισόβια αφωνία,

να μην ξανατολμήσουνε δημόσια ομιλία.

Κρυμμένα

 

–Περνούνε τα χρόνια, φωτιά κρυφοκαίει

κι ας μοιάζει σβηστή,

ο λόγος εκείνος που ήταν μαχαίρι,  

πληγή ανοιχτή.

Μεγάλος θυμός για μια λάθος λεξούλα,

οργή ανεξέλεγκτη δίχως φραγμό,

βαρύ πολυβόλο η γλώσσα εκείνη,

που είχε διαπρέψει σε λόγο γλυκό.

–Μα πώς απ’ τη γλύκα ξεπήδησε μίσος,

και άγριες λέξεις – μολύβι καυτό;

Πού βρέθηκε λάσπη πυκνή ν’ αναβλύσει,

εκεί που κυλούσε καθάριο νερό;

–Υπήρχε η λάσπη! Κρυμμένη στο βάθος,

αθέατη μες στο καθάριο νερό.

Και ήρθε η ώρα – τι κρίμα αλήθεια –

βαριά να θολώσει γυαλί λαμπερό!

Γι’ αυτό σε κλουβί να κρατάς τις λεξούλες,

μη δώσουν λαβή σε μεγάλους θυμούς,

μη βγει της κρυψώνας η άθλια λάσπη.

Να μη λιγοστέψεις τους λίγους καλούς.

Αντικατάσταση

 

Πληθώρα ηγετίσκοι στη μεγάλη χώρα,

αδίστακτοι, διεφθαρμένοι, χαμερπείς,

πλοκάμια στον πλανήτη απλωμένα

να γίνουν όλοι σαν εκείνους ευτελείς.

Και τώρα εμφανίστηκε προφήτης

αμόρφωτος, νταής, ορμητικός,

των ηγετίσκων τ’ άπλυτα στη φόρα,

των εγκλημάτων τους αποκαλυπτικός.

Με θόρυβο τα αίσχη τους γκρεμίζει,

οι ξενοκίνητοι κρατών αγωνιούν,

πολίτες από Μέσα πλανημένοι

τα ψεύδη δεκαετιών κατανοούν.

Χωρίς φραγμούς ο άγαρμπος προφήτης

αποδομεί των ηγετίσκων στεγανά.

Δική του τυραννία εξαπλώνει

και με πυγμή ανέλεγκτα να κυβερνά!

Μπορεί ξανά

Τώρα που απροσδόκητα κινάς για μακριά

και με το βλέμμα χαμηλά κατηγορείς τη μοίρα,

τις νύχτες που θωρούσαμε μαζί την ξαστεριά

να τις φυλάξεις άμωμες στης μνήμης σου την πήρα,

μαζί με τις κουβέντες μας στην ήμερη πλαγιά,

όταν το πεύκο έπαιζε τη μαγική του λύρα.

Μπορεί να έρθει κάποτε μια ώρα μυστική,

καθώς θ’ ακούς το σφύριγμα επίμονου αγέρα,

η πήρα, απροσδόκητα, μονάχη ν’ ανοιχτεί

και μπρος σου να ξεδιπλωθεί η τελευταία μέρα,

εκείνη που η μοίρα σου με λίγη ενοχή

σε δρόμο άλλο σ’ έβαλε, για ξένο τόπο, πέρα.

Μπορεί να έρθει κάποτε εκείνη η στιγμή.

Μπορεί να έρθει κάποτε ξανά μια πρώτη μέρα…

Πόσο ακόμα;

 

Τα πλήθη έχουν πλέον καταλάβει,

τα ψεύδη καταρρέουν σωρηδόν,

οργής λαού το αίτημα μεγάλο·

στο φως τα στεγανά των αναιδών.

Αναίσχυντα οι βδέλλες επί χρόνια

του έθνους μας το αίμα απομυζούν.

Να φύγουνε οι φαύλοι επιτέλους,

από τη χώρα μας να εξοβελιστούν.

Αλλαγή, δεν

 

Τα εξαρτήματα πολλά και πεπαλαιωμένα,

αντέχουνε λιγότερο τα πολυδουλεμένα.

Τ’ αμάξια με προβλήματα τα πάν’ στα συνεργεία,

όπως και κάποια σώματα τραβούν στα ιατρεία.

Παλιώνουν τ’ αυτοκίνητα, παλιώνουν και τα σώματα.

Για όλα αναπόφευκτος ο νόμος τής φθοράς.

Και αν για τ’ αυτοκίνητα μεγάλη η φθορά,

απόσυρση και αλλαγή προσφέρει η αγορά.

Πραγματιστής στο δάσος

 

Ξυλέμπορος γνωστός ο κύριος Βάσος,

δικές του τρεις νταλίκες μακριές,

νομίμως οι κινήσεις του στο δάσος,

με υλοτόμους συμφωνίες παστρικές.

Ασπούδαχτος για δέντρα και για δάση,

μα ξέρει λεπτομέρειες πολλές,

σε κορυφές και σε φαράγγια έχει φτάσει,

σε ξάγναντα και σε αετοφωλιές.

Για όλα ξέρει πού ευδοκιμούνε,

τι θέλουνε τα πεύκα, οι οξιές,

ποιες ρεματιές τα έλατα αγαπούνε,

και πού οι δρύες, τα σφεντάμια, οι φτελιές.

Ξυλέμπορος σωστός ο κύριος Βάσος

και άνθρωπος καλός και προσηνής.

Τον βρήκα μοναχό του μες στο δάσος,

με προθυμία εξηγήσεις εκτενείς.

Το πώς οι γερανοί και τα πριόνια,

το φόρτωμα και η μεταφορά,

πώς βγαίνουνε κολώνες και καδρόνια

και τι τραβάει τελικά η αγορά.

Με διάθεση μου είπε τόσα λόγια,

χαιρόταν τη δική μου προσοχή,

μου είπε και για τ’ άθλια λαμόγια

αδίστακτα για την καταστροφή.

Μετά τις τελευταίες απαντήσεις

το θέμα είχε πια εξαντληθεί,

σταμάτησα παρόμοιες ερωτήσεις,

το γύρισα αλλού κάποια στιγμή:

Αν άκουσε τα πεύκα να βογκούνε,

τις λεύκες με κοτσύφια να μιλούν,

τα έλατα να σιγοτραγουδούνε,

με τις οξιές το ίσο να κρατούν.

Απότομα στο ύφος αλλαγμένος,

και οίκτος μες στο βλέμμα του πολύς,

θα νόμισε πως ήμουν πειραγμένος·

απρόσεκτος κι εγώ ο αφελής…

Πέντε τετράστιχα

                     α)δακτυλικό

Νέες προκλήσεις για νέον αγώνα,  

δεν ησυχάζουν ποτέ οι καιροί,                     

κι αν εικοστό πρώτο λεν τον αιώνα,

η βαρβαρότητα καλά κρατεί.     

 

                β)τροχαϊκό

Πλουμιστές οθόνες φαύλου ιδιώτη 

με αόρατα σκοινιά με κρατούν δεσμώτη,

αληθοντυμένα πλήθος παραμύθια,

τρίχα γίνεται τριχιά στην πλαστή αλήθεια.

 

               γ) ιαμβικό

Δεμένοι, αλλά σίγουροι για κόκαλα οι σκύλοι,

ανέχονται και τις κλωτσιές από τ’ αφεντικά.

Μπορεί να μένουν νηστικοί πολλές φορές οι λύκοι,

μα την ελευθερία τους τη χαίρονται διπλά.

                δ)αναπαιστικό

Θα σηκώνει το κύμα ξανά τρικυμίες.

Στην ψυχή μας θα ψάχνουν να βρούνε ρωγμές.

Οπλισμένοι με τόσες βαριές εμπειρίες,

δίχως φόβο θ’ ακούμε θηρίων κραυγές.

               

                ε)μεσοτονικό

Μουρμούρα σηκώθηκε στους μαχαλάδες,

αρχίζει ν’ ακούεται σαν βουητό,

ξεθάρρεψαν κι άλλοι σκυμμένοι ραγιάδες

και μοιάζει να πήρε φωτιά το χωριό.

Εφιάλτης αφρικανού δυνάστη

 

Ποτάμι ο ιδρώτας ξαφνικά

στον ύπνο του τον ταραγμένο,   

στο όνειρό του έργα σκοτεινά,

κι ο δικαστής λιοντάρι αγριεμένο.

Απέραντο το δικαστήριο,

οι μάρτυρες κατηγορίας πλήθη –

μπορεί και ένα εκατομμύριο –

φανερωμένο πια το παραμύθι.

Το κατηγορητήριο βαρύ,

συντριπτικές οι αποδείξεις,

η κάθε μαρτυρία σοβαρή,

αγχωτικές οι εξελίξεις.

Ξεσκεπασμένη η αξιοσύνη του·

από τους κράχτες του διαφημισμένη.

Στη φόρα η τεράστια ευθύνη του

για μία χώρα καταρημαγμένη.

Στη φόρα κι η κρυφή περιουσία του

και των πολλών του φίλων οι απάτες,

ποιοι στήριζαν την εξουσία του,

και ποιοι οι ξένοι στυλοβάτες.

Τι εφιάλτης ήτανε κι αυτός;

και πήρε πια να ξημερώνει.

Μα μήπως είναι ένας οιωνός 

για μία εξουσία που τελειώνει;

Ηρωοποίηση

 

Υπέγραφε «σκληρός πολεμιστής»,

η στήλη του σωστό λεπιδοβόλο,

των αντιπάλων ο χυδαίος υβριστής,

η γλώσσα του σαν φίδι ιοβόλο.

Υμνούσε του λαού τις αρετές,

μιλούσε γλυκερά για τον κοσμάκη,

τον διάβαζαν πληθώρα θαυμαστές,

στο έντυπο τον είχανε για κράχτη.

Και κάποιο βράδυ στην αφώτιστη γωνιά,

αντίπαλοι του έστησαν καρτέρι,

τρισβάρβαρα ανήμερα θεριά,

και μίλησε μονάχα το μαχαίρι.

Την επομένη οι δηλώσεις σωρηδόν

και έπαινοι για το αθώο θύμα,

κραυγές από ομάδες θαυμαστών,

καταγγελίες στης βουλής το βήμα.

Σε λίγους μήνες μαρμαρένια προτομή

κοσμούσε την απέναντι πλατεία,

τιμή για το «σκληρό πολεμιστή».

Το τίποτά του το ανέδειξαν αξία.

Αποτυχία

 

Κακία και αμορφωσιά

ακαταμάχητο το μίγμα.

Προσπάθησε η καλοσύνη·

των λέξεων η δύναμη μικρή.

Κι έμεινε όπλο τελευταίο

τής συγκατάβασης το βλέμμα.

Η επιχείρηση πικρή.

Νέος διευθυντής στην εταιρεία

 

Για χρόνια καλοφορεμένο

το προσωπείο τής σεμνότητας,

της αναγκαίας σοβαρότητας.

Κρυμμένη η ασημαντότητά του

Στο Σύστημα αποδεκτός.

Ευένδοτος τουτέστιν χρήσιμος,

πανεύκολα χειραγωγήσιμος.

Αστεράκι

 

Χιλιάδες άστρα κάθε βράδυ στου ουρανού τη φορεσιά,

ανάμεσά τους τα σπουδαία, ονόματα ξεχωριστά.

Αλτάιρ, Βέγας και Αρκτούρος και ο Αντάρης τού Σκορπιού

κρατούνε μόνιμα τα σκήπτρα τούς μήνες τού καλοκαιριού,

ο Μπετελγκέζ κι ο Λαμπαδίας των χειμωνιάτικων μηνών,

φανταχτερός και πρωτοστάτης ο Σείριος των ποιητών.

Χιλιάδες άστρα, όλα ήλιοι, αυτόφωτοι, μοναδικοί,

μικροί, μεσαίοι και μεγάλοι στων αστρονόμων τη σπουδή.

Σε κάποιαν άκρη ξεχασμένη, έν’ αστεράκι μοναχό,

χρόνια και χρόνια περιμένει να το κοιτάξουνε κι αυτό,

να δουν και τη δική του λάμψη, τη θέση του στη φορεσιά,

να εκτιμήσουνε το φως του. Έχει κι αυτό κάποια θωριά.

Και ω του θαύματος! μια νύχτα, δυο αστρονόμοι ερευνούν,

έχουνε στρέψει το φακό τους, με προσοχή το μελετούν,

μετρούνε πάλι αποστάσεις, διαβάζουνε παλιά χαρτιά

και τη λαμπρότητα συγκρίνουν με άλλα άστρα κοντινά.

Περνούν οι νύχτες κι επιμένουν σ’ αυτό το άστρο το μικρό,

κάτι κεντά την προσοχή τους στον ουρανό το μακρινό.

Και να που φτάνουνε στο τέλος· του κόπου τους η αμοιβή,

χαρούμενοι οι αστρονόμοι για τα καινούρια πού ’χουν βρει.

Φαινόταν άσημο τ’ αστέρι στην ξεχασμένη του γωνιά,

όμως η άοκνη μελέτη τού δίνει τη σωστή θωριά.

Χωρίς καμιάν αμφιβολία διαστάσεις έχει φοβερές,

μα τόσο απομακρυσμένο που δείχνουνε πολύ μικρές.

Είναι το φως σου, αστεράκι, για εκατό Αυγερινούς,

είσαι κι εσύ λαμπρός αστέρας που ξεπερνάς πολλούς γνωστούς.

Κι αν μένεις στ’ ουρανού την άκρη και μόνο λίγοι σε κοιτούν, 

οι επαΐοντες γνωρίζουν, ξέρουν καλά να εκτιμούν…  

Ναυάγιο

 

Η ζωή του καράβι που έπλεε σίγουρα

και το πίστευε αβύθιστο, ό,τι κι αν γίνει.

Ναυαγός στης αλήθειας το πέλαγος σήμερα,

προσπαθεί να διακρίνει τι έχει απομείνει.

Ευπρέπειες και προπέτειες

 

Γνωστός ο δημοσιογράφος Α,

της γλώσσας χειριστής σωστός,

ευγενικός στους καλεσμένους,

από πολλούς αποδεκτός.

Γνωστός ο δημοσιογράφος Β

με συμπεριφορά μεμπτή,

πολλοί συχνά τον καταγγέλλουν

που βρίζει και κακολογεί.

Προγκίζει, λοιδορεί ο Β

κάποιους χυδαίους πονηρούς,

αποκαλύπτει σκάνδαλά τους

σε νέους και παλιούς καιρούς.

Ευγενικός ο κύριος Α

σκοπιμοτήτων χειριστής,

στρογγυλεμένες συνεντεύξεις

και παραμένει ευπρεπής.

Οι έγκυροι απωθημένοι,

οι γλυκεροί προβεβλημένοι,

χρήσιμοι μένουν κάποιοι αλήτες

που ξεσκεπάζουν λωποδύτες.

Με τις σειρήνες

 

Χαμηλόμισθος ο φίλος μου ο Μένιος,

η ζωή του μετρημένη, συνετή,

ενδιαφέροντα ωραία, διαβασμένος,

κι όλο βρίσκει κάτι να δημιουργεί.

Ένα γράμμα, κάποια μέρα, της πρεσβείας

για κληρονομιά του μακρινή,

αίφνης κάτοχος τρανής περιουσίας.

Στη ζωή του η μεγάλη ανατροπή!

Φτερουγίσανε τριγύρω του σειρήνες,

τα τραγούδια τους γλυκά μαγευτικά.

Σ’ άλλη γειτονιά σε λίγους μήνες,

διαγραφή στα μέχρι χτες, οριστικά.

Φίλοι πλούσιοι στις νέες συντροφιές του,

επαφές και συναντήσεις κοσμικές,

στους ωκεανούς μεγάλες εκδρομές του,

βασιλιάς σε διαδρομές εξωτικές.

Στις σειρήνες του ο φίλος αφημένος,

τα ωραία ενδιαφέροντα νεκρά,

για καινούριες απολαύσεις διψασμένος,

τις καλές δημιουργίες του ξεχνά.

Δέκα χρόνια στις σειρήνες του ο Μένιος,

δε θυμάται τον παλιό του εαυτό,

κάπου-κάπου ξενυχτάει μεθυσμένος.

Ένα πλοίο δίχως ρότα και σκοπό.

Πόλεμος πάντων πατήρ

 

Μονόφθαλμος ο άτυχος Μαυρούλης,

κουτσαίνει ο Αστέρης ο νταής,

γδαρμένος ο αδύνατος Σπιρτούλης,

μισό αυτί ο ήσυχος Χιονής.

Οι πόλεμοι των γάτων φουντωμένοι

στα κεραμίδια, στα σοκάκια, στις αυλές,

με νύχια και με δόντια οπλισμένοι,

τα νιαουρίσματά τους απειλές.

Αιώνιοι των γάτων οι αγώνες,

παρόμοια τα θηρία, τα πτηνά,

τα έντομα, τα φίδια, οι χελώνες.

Σε πόλεμο της Γης τα ζωντανά.

Όπου ζωή, ατέρμονες οι ρήξεις

για επικράτηση, για χώρο ζωτικό,

του μίσους και της βίας οι εκρήξεις

το βίο καταντούν αγχωτικό.

Όπου ζωή, εκεί και δυστυχία,

τα πλάσματα σπανίως ευτυχούν,

μα τα θεόπνευστα βιβλία

στο διάβα των αιώνων φωνασκούν

«τα πάντα καμωμένα εν σοφία!»,

και μυκτηρίζουν όσους διαφωνούν.

Οι 12 μήνες

 

Ιανουάριος

Το όνομά του θεϊκό· Ρωμαίων πεπραγμένα.

Ξεκίνημα με ασπασμούς, πλεόνασμα ευχών,

μηνύματα ηγετικά με λόγια τετριμμένα

να συντηρούνται εσαεί ελπίδες των λαών.

Σαρώνουν θάλασσες, βουνά και στήνουνε παγίδες

βοριάδες ανεόρταστοι με ήθη πολικά.

Κάποτε μας χαμογελούν γλυκές αλκυονίδες·

ανάπαυλα κι απαντοχή σε σπίτια φτωχικά.

Φεβρουάριος

Κι αυτός με κρύα και βροχές, αν θέλει, και με χιόνι,

με λίγον ήλιο ξεγελά και τις αμυγδαλιές,

μπορεί να μένει φιλικός, μπορεί να τις παγώνει.

Απ’ όλους ο ξεχωριστός· οι μέρες του λειψές.

Μια μέρα τού γυρίζουνε σε μια τετραετία,

για το ημερολόγιο τον κάναν ρυθμιστή.

πολλοί φοβούνται μην τους βρει μεγάλη ατυχία·

η πρόληψη για δίσεκτα ακόμα επιζεί.

Μάρτιος

Κι αυτός με όνομα θεού, σκληρός, δυναμικός,

αλλάζει γνώμη εύκολα, τα δέντρα τον φοβούνται,

για τα παλούκια των φτωχών και παροιμιακός,

ανησυχούνε γεωργοί, φορές τον καταριούνται.

 

Την Άνοιξη υπόσχεται, για μέρες προσπαθεί,

λουλούδια φέρνει πρώιμα μαζί και χελιδόνια.

Μέσα του η μεγάλη μας η εθνική γιορτή·

θυμούμαστε το χρέος μας, τα ένδοξά μας χρόνια.

Απρίλιος

Τα πρωινά του δροσερά με χαμηλούς βαθμούς,

μα φέρνει και χαμόγελα με την καλοκαιρία.

Τα δέντρα ξεθαρρεύουνε, γεμίζουνε χυμούς,

και των πουλιών οι έρωτες σε νέα ευκαιρία.

Τη γη την ερεθίζουνε ευπρόσδεκτες βροχές,

από τα χιόνια των βουνών ποτάμια φουσκωμένα,

το πράσινο απλώνεται σε κάμπους και πλαγιές,

οπωροφόρων έκρηξη, χωράφια στολισμένα.

Μάιος

Πασίγνωστη η πρώτη του, παγκόσμια γιορτή,

εργαζομένων σύμβολο, αγώνας ματωμένος.

Της γης η αναγέννηση γιορτάζεται κι αυτή,

ελπιδοφόρος, στα χωριά πολυτραγουδισμένος.

Ρομαντικοί ερωτιδείς τραβούν στην εξοχή,

με στίχους διανθίζουνε θερμές τους εκδηλώσεις.

Και της Μητέρας θύμηση σε μία Κυριακή,

με στοργικές αναφορές, γλυκές αφιερώσεις.

Ιούνιος

Του έδωσε το όνομα η μέγιστη θεά,

του θέρους ο καλύτερος, αρχή τής ευφορίας,

μας φέρνει την επάρκεια του σιταριού σοδειά.

Τής κερασιάς η ομορφιά φωνή τής ευκαρπίας.

Αλτάιρ, Βέγας και Ντενέμπ κοσμούν τον ουρανό,

το θερινό τους τρίγωνο της νύχτας το στολίδι.

Ο ήλιος πάντα συνεπής σε κύκλο σταθερό,

εικοσιδύο ξεκινά στις μέρες το ψαλίδι.

Ιούλιος

Με εξουσίας όνομα αυτοκρατορικό.

Ο νους στη μεγαλόνησο στις μέσα του σελίδες.

Μας ψήνει συστηματικά με λίβα εχθρικό,

τα δάση ανοχύρωτα προσμένουν καταιγίδες.

Συγκομιδή γλυκών καρπών, κάποτε σαν γιορτές,

από τους χρόνους τούς παλιούς μεγάλη ποικιλία.

Εκατομμύρια τουριστών πολιορκούν ακτές,

φιλομαθείς στ’ αθάνατα προγονικά μνημεία.

Αύγουστος

Κι αυτός αυτοκρατορικός και άγρια καυτός,

τα πεύκα και τα έλατα στα δάση αγχωμένα.

Κυρίαρχη η ξεγνοιασιά, ραστώνη γενικώς,

υπηρεσίες ελλιπείς, ρολά κατεβασμένα.

Αρχίζουνε οι νύχτες του να φέρνουνε δροσιά,

πριν την αυγή ο Σείριος φθινόπωρο θυμίζει.

Επίμονοι οι εκδρομείς, γεμάτα τα νησιά,

στ’ αμπέλια το σταφύλι μας αρχίζει να ροδίζει.

Σεπτέμβριος

Του φθινοπώρου η αρχή με θερινή χροιά,

ξανά φωνές ακούγονται στα έρημα σχολεία,

τα χελιδόνια ξεκινούν να φύγουν μακριά,

η νύχτα παίρνει πάνω της με την ισημερία.

Στα χωριουδάκια έρημες ξανά οι γειτονιές,

στις πόλεις η επιστροφή στις ίδιες ασχολίες.

Πυκνότερα τα σύννεφα αγγίζουν ποιητές,

σε κάποιους στίχους φανερές και οι μελαγχολίες.

Οκτώβριος

Στου φθινοπώρου την καρδιά, κατάλληλος σποριάς.

Με κόκκινο και κίτρινο τα φυλλοβόλα «ανθίζουν»,

μα σαν περνούν οι μέρες του, βουΐζει ο βοριάς,

τα ξύλα παραδίνονται, τα τζάκια μας καπνίζουν.  

Αρχίζουν και ασπρίζουνε της Πίνδου κορυφές,

αυτές που γίναν σύμβολα και φάροι Ιστορίας,

στη μνήμη ξαναφέρνουμε ηρωικές μορφές,

ατρόμητους πολεμιστές αφάνταστης πορείας.

Νοέμβριος

Του φθινοπώρου τελικός, υγρός και παγερός,

τα φύλλα που απόμειναν κρατιούνται σκουριασμένα.

Χωρίς τα κυπροκούδουνα ο λόγγος σιωπηλός,

τα πεύκα και τα έλατα χιονοανεμισμένα.

Όπου το κρύο λιγοστό, ακμαίες οι ελιές

για τον πολύτιμο καρπό με τον αρχαίο κόπο,

θριαμβικές οι λεμονιές και οι πορτοκαλιές,

ευλογημένες ζωγραφιές πλουτίζουνε τον τόπο.

Δεκέμβριος

Ο τελευταίος τής χρονιάς, βαρύς και σκοτεινός,

κανόνας του οι παγωνιές, αέρηδες και χιόνια,

στο τρίτο δεκαήμερο ωραίος, γιορτινός,

στη μνήμη αναδύονται τα παιδικά μας χρόνια.

Καιρός υπενθυμίσεων και απολογισμών,

λαθών και παραλείψεων στου έτους την πορεία,

εκτίμηση εμπειριών καινούριων στοχασμών,

αναμονή πρωτοχρονιάς σαν νέα ευκαιρία.