Εν Αυστραλία

 

Φίλτατο συμμαθητή μου – πριν πενηνταπέντε χρόνια –

ανακάλυψα τυχαία, διαδικτυακά,

κοντινή φωτογραφία με τα τέσσερα εγγόνια,

και τα μάτια του σαν τότε μένουν φωτεινά.

Ξενιτιά σαράντα χρόνια, τώρα στην Αδελαΐδα,

και με δράση στους συλλόγους των ομογενών,

από τα γραφόμενά του το μυαλό του στην Πατρίδα,

γράμματα, φωτογραφίες των παλιών ετών.

Σοβαρές οι αναρτήσεις, όλες επιμελημένες,

και με λέξεις διαλεγμένες, αρχαιοπρεπείς,

όπως οι εκθέσεις τότε, πλούσιες, καλογραμμένες·

στα μαθήματα της γλώσσας πρώτος μαθητής.

Θέλησα να του θυμίσω τα παλιά πειράγματά του

που συνήθιζε στην τάξη καθημερινά,

καλοήθως πνευματώδης με τα λογοπαίγνιά του,

με ωραία ειρωνεία, ευρηματικά.

μήνυμα:

Αξιότιμε κύριε

Ανακαλύψας υμετέραν σελίδα εις το Διαδίκτυον, συγκινηθείς από τας νοσταλγικάς αρχαιοπρεπείς δημοσιεύσεις σας, λαμβάνω την τιμήν να υποβάλω υμίν αίτημα φιλίας και να παρακαλέσω υμάς όπως  ευαρεστούμενος το αποδεχθήτε.

Είμαι βέβαιος ότι διατηρείτε, εις τα ερμάρια της μνήμης σας, παλαιά παίγνια της εξαισίας ελληνικής γλώσσης μας, εις τα οποία είχατε ιδιαιτέρας επιδόσεις εις το Γυμνάσιον.

Με αγάπην και προσμονήν.

Η απάντηση:

Ύγρανες τους οφθαλμούς μου, φίλτατε συμμαθητά μου,

έξοχον το μήνυμα σου, ευρηματικόν,

τα παιδιά και τα εγγόνια είδον την πολλήν χαράν μου

και το μόνιμόν μου πάθος το νοσταλγικόν.

Κάθε νύκτα ταξιδεύω εις τα πάτρια εδάφη,

επιμόνως αναδεύων έτη μακρινά,

εξ εκείνων των ωραίων τίποτε δεν διεγράφη.

Τα ερμάρια της μνήμης μένουν ανοικτά.

Όλα τα καλά τού κόσμου έχω εν τη Αυστραλία,

τα παιδιά και τα εγγόνια ριζωμένα εδώ,

βίος ομαλός εν γένει, αγαθά εν αφθονία.

Ως ξεριζωμένος θάμνος παραμένω εγώ!...

...................................................................

Γονότυπος και φαινότυπος

 

Εργατικός και συνεπής ο κύριος Λάκης, 

υπάλληλος υποδειγματικός,  

στους γείτονες θερμές οι καλημέρες, 

σε όλους φιλικός κι ευγενικός.    

Πολλά τα προξενιά στον κύριο Λάκη,

για τ’ όνομά του λόγια θετικά.

Προτίμησε την όμορφη Ανθούλα

που είχε κι αξιόλογα προικιά.

Μεγάλο τυχερό για την Ανθούλα,

την καλοτύχισαν γνωστοί και συγγενείς.

καλόβολη κι αυτή και μετρημένη,

με το χαμόγελο σε όλους ευμενής.

Ζευγάρι ταιριαστό είπανε όλοι,

καλοί κι οι δυο τους άνθρωποι σωστοί.

Ξεκίνησε ωραία η ζωή τους

και η συνύπαρξή τους αγαστή.

Τον τρίτο μήνα τρανταχτό το νέο,

η διάλυση του γάμου γεγονός,

γνωστοί και συγγενείς αναρωτιούνται,

ποιος άραγε δεν ήτανε σωστός;

Καλή και μετρημένη η Ανθούλα,

μα δε μπορούσε κάτι ν’ ανεχτεί·

σαν κτήμα του την ήθελε ο Λάκης

και μόνο τη βολή του σεβαστή.

Ξεκάθαρα του ζήτησε ν’ αλλάξει,

κι εκείνος υποσχέσεις σωρηδόν,

μα γρήγορα ξανάρχιζε τα ίδια.

Γονίδια με άθλιο ποιόν.

Εργατικός και συνεπής ο κύριος Λάκης, 

σε όλα του φαινότανε σωστός,

με προσοχή χτισμένο προσωπείο,

και πίσω ο κρυφός του εαυτός.

Φαλκίδευση

 

Σιγά-σιγά το κλάδεμα –

απλή η επινόηση –

τα λόγια παραπειστικά.

Στον ύπνο η διανόηση.

Το κλάδεμα προχώρησε,

κοπήκανε πολλά κλαδιά,

απόμειναν γυμνοί κορμοί

και λίγη βλάστηση παλιά.

Σαν ναρκωμένοι οι λαοί

σε νομικά εκτρώματα.

Κι ακόμα η αφέλεια

μιλά για δικαιώματα,

καλογραμμένα στα χαρτιά,

κι ας γίναν νεφελώματα.

Απρόσμενα υποχωρεί

ο παλαιός πολιτισμός, 

σαν λοιμική απλώνεται

μεταλλαγμένος φασισμός.

Το πρόσωπο του Έρωτα

 

Της Τζούλι Άντριους το βλέμμα

σ’ εκείνον το σεμνό χορό·

αυτός είναι ο έρωτας!

Το ρόδινο που άνθισε

στις τρυφερές παρειές της.

Αυθόρμητος, ξεκάθαρος,

λυσιμελής!

.   .   . .   .   . .   .   . .   .   . .   .   . .   .   .

Στην ταινία «Η μελωδία τής ευτυχίας», 1965,

Τζούλι Άντριους-Κρίστοφερ Πλάμερ.

https://www.youtube.com/watch?v=qUfWRBGQkz0

 

Αγνέ πιλότε!

 

Εσύ, φρουρός που αγρυπνάς

εγώ να νιώθω ασφαλής,

κρατάς τη χώρα στα φτερά σου,

τείχος μπροστά στους εισβολείς.

Ακαταπόνητος αϊτός,

κυρίαρχος στους ουρανούς μας,

εκτός ορίων εφορμάς

ξυστά στα γαλανά νερά μας,

την Ιστορία μας τιμάς,

τα όσια και ιερά μας.

Εσύ, φρουρός που αγρυπνάς,

κρατάς τη χώρα στα φτερά σου.

Ακόμα και ο θάνατός σου

μέγιστη άγια προσφορά:

από του έθνους την οδύνη

βγαίνει μπροστά μας αυστηρά

του καθενός μας η ευθύνη·

τι κάνω εγώ για την πατρίδα;

την Ιστορία πώς τιμώ;

αναζητώ σωστή πυξίδα;

βάζω μπροστά τον ικανό;

…

Σπάνια λέξη

 

Άκουσε ο ηγεμόνας

κάποιους να μιλούν για ήθος.

Είχε άγνωστη τη λέξη.

Και στου γεύματος την ώρα

ρώτησε τους δορυφόρους,

υπηρέτες και συμβούλους,

αν κανένας έχει ακούσει

τι να είναι αυτός ο ήθος.

Όλοι σήκωσαν τους ώμους·

μάλλον ήταν ξένη λέξη.

Συνεχίσανε το γεύμα,

ήταν άφθονος κι ο ζύθος.

Κι έμεινε η λέξη ήθος

για του παλατιού το πλήθος

λέξη δίχως σημασία,

σαν παραπανίσιος γρίφος.