Η λέξη

Απρόσμενο το μήνυμα στης ερημιάς μου τη σιωπή,

μια λέξη ξεχασμένη,

ήρθε σαν λάμψη αστραπής,

σαν κόκκινο μιας χαραυγής

κι από τη νύχτα μ’ έβγαλε σε μέρα ανθισμένη.

Το μήνυμα ολόθερμο στον άχρωμο χειμώνα μου,

η λέξη λατρεμένη,

ήρθε αχτίδα αστρική,

σαν κάποια μαγική πνοή

και βρέθηκα σε άνοιξη χιλιοχρωματισμένη.

Σ’ ένα τοπίο αυχμηρό, σε δρόμο δίχως γυρισμό,

χαμένος ερημίτης.

Μα τώρα καθαρή ματιά,

όλα μπροστά μου ανοιχτά.

Η λέξη, καταλύτης.

(για το φίλο Θ. που «επέστρεψε» στον κόσμο)

Κακογείτονας

Προκλητικός ο γείτονάς μου, ανάγωγος και πονηρός,

δε σταματάει να μου δείχνει πως είναι άσπονδος εχθρός.

Αν πει ποτέ μια καλημέρα και πάρει στάση φιλική,

την επομένη ξαναρχίζει να φωνασκεί και ν’ απειλεί.

Ο γείτονας δεν έχει φίλους, κανένας δεν τον συμπαθεί,

ανάλογα πώς τον συμφέρει, ντροπή δεν ξέρει τι θα πει,

αυτόν που είχε χθες εχθρό του, τον κάνει φίλο καρδιακό

και σπρώχνει χθεσινό του «φίλο» χωρίς κανένα δισταγμό.

Του γείτονά μου οι παππούδες, αρπαχτικοί και φονικοί,

είχαν ρημάξει τους δικούς μου, τους λιγοστέψανε τη γη,

και τώρα ακόμα, το δικό μου το χωραφάκι το παλιό,

το έχει πάντα στο μυαλό του αμετακίνητο σκοπό.

Πληθώρα οι δικοί μου φίλοι, και μακρινοί και κοντινοί,

αληθινοί μονάχα λίγοι, οι άλλοι όλοι κυνικοί,

κάποια βοήθεια τους στα λόγια, στου θεαθήναι το σκοπό,

με τον κακό το γείτονά μου, λένε πως πρέπει να τα βρω.

Κι εγώ που βλέπω τι συμβαίνει και ξέρω και το παρελθόν,

στην τύχη άφησα το μέλλον, χαμένος στο θολό παρόν,

και μες στο σπίτι μου η γκρίνια δε λέει να τιθασευτεί,

πάππου προς πάππου σαν αρρώστια, ακόμα να θεραπευτεί.

Ενίοτε οσία

Σαν τα παιδιά ορμητική,

ραγδαία, αχαλίνωτη

και πάντα αποκαλυπτική,

εσύ η αφτιασίδωτη.

Και πόση έχεις ομορφιά,

σαν ξεσκεπάζεις της ψυχής τα μύχια ωραία,

και πόσο άσχημη θωριά,

σαν βγάζεις ζήλεια και θυμό, συμφέροντα χυδαία.

Ω συ θεά Παρόρμηση,

απότομη, ατίθαση, γνησία,

συνήθως επικίνδυνη,

ενίοτε αμαρτωλή, ενίοτε οσία…