Πώς ξανά;

 

Βαριά η ήττα τής ομάδας

κι ο αρχηγός τους, δίχως σκέψη,

τους άφησε απορημένους

και δεν τους είπε μία λέξη.

Αναζητώντας άλλους φίλους

χαμένος μες στην αφωνία,

κι εκείνοι εγκαταλειμμένοι

διχόνοια μες στη διαφωνία.

Οι περισσότεροι σε δίνη,

το πώς να βρούνε άλλους δρόμους.

Κατατρεγμένο σκορποχώρι·

στην άκρη τούς αρχαίους τόμους.

Ο αρχηγός σε νέα φάση

παράτησε την αλαλία.

Κι αυτοί που έχουν απομείνει 

πεσμένοι στην αμφιβολία:

Μαζί του να παραταχθούνε;

να είναι πάντα δεδομένοι;

να ξαναμπούνε στο παιχνίδι;

Αξιοπρέπεια ληγμένη;

Χάσιμο

Τον αγνοήσανε γνωστοί,

τον αδικήσανε βαριά.

 

Με την οργή του οδηγό

αντέδρασε με απειλές.

Και βούλιαξε το δίκιο του

σε ύβρεις και υπερβολές.

Ένας έμμισθος ανθρωπιστής

 

Θιασώτης τής ειρήνης, συνεπής διεθνιστής

ακραιφνής κοσμοπολίτης και αντιεθνικιστής,

εναντίον τού πολέμου, βέρος δημοκρατικός.

Απεχθάνεται τα όπλα και τη βία γενικώς.

–Κι όταν, φίλε μου, προβάλουν οι εχθροί προ των πυλών,

εφαρμόζοντας στην πράξη τις κραυγές των απειλών;

Πώς θα σώσεις την πατρίδα, σε ποια θέση θα βρεθείς;

με τι όπλο θα μπορέσεις ψυχωμένος ν’ αμυνθείς;

–Δε μ’ αρέσουνε τα όπλα και η βία γενικώς.

Από χρόνια τό ’χω ψάξει, είμαι προνοητικός!

Έτοιμο το εισιτήριο, για να φύγω να σωθώ,

είναι κρίμα ν’ αδρανήσω κι άδικα να σκοτωθώ!

Από τύχη

 

Ποιο άραγε θα είναι το ωάριο;

και ποιο το σπερματοζωάριο;

και ποια θα είναι η στιγμή;

Τυχαία όλων η ζωή.

Μυριάδες των μυριάδων οι αγέννητοι,

ελάχιστοι εκείνοι που γεννιούνται,

και απειροελάχιστοι

όσοι από την Τύχη ευνοούνται.

(Άραγε πόσοι τυχεροί

από αυτούς που δε γεννιούνται;) 

Δέντρο και βράχος

 

Μέσα στο βράχο ρίζωσα σε μια βαθιά σχισμάδα

κι ο βράχος με αγκάλιασε σαν ήρεμος γονιός.

Δειλά τα πρώτα φύλλα μου, τα πρώτα μου κλαράκια,

ο βράχος μου ακλόνητος σε όλα αρωγός.

Στο κρύο νιώθω πάνω μου γλυκιά τη θαλπωρή του,

στην κάψα, δροσερό κρατά στις ρίζες μου νερό,

οι μανιασμένοι άνεμοι κοντά του μοιάζουν χάδια,

ό,τι κι αν έρθει, άφοβα μαζί του το περνώ.

Κάποιες αφέγγαρες βραδιές που όλα ησυχάζουν

κι απόλυτη απλώνεται στη φύση η σιωπή,

ο βράχος έναν ψίθυρο αργόσυρτο αρχινάει,

μου διηγιέται ήσυχα πώς ήρθε στη ζωή.

Μου λέει πώς γεννήθηκε στης θάλασσας τα βάθη –

μυριάδες οι αιώνες του στα σκοτεινά νερά –

πώς ανυψώνονταν αργά, διψώντας για να μάθει

τι είναι έξω απ’ τα βαθιά, πώς είναι η στεριά.

Κι ως είδε το στερέωμα, το φως και τους αιθέρες

και νέα άποψη ζωής απάνω στη στεριά,

βάλθηκε κι άλλο ν’ ανεβεί στοχεύοντας αστέρες

και να θωρεί ασίγαστα της Γης την ομορφιά.

                    

Τώρα μαζί κοιτάζουμε, ζούμε την κάθε μέρα

και όλα μες στο σήμερα τα βλέπουμε καλά,

του αύριο τ’ αβέβαιο τ’ αφήνουμε πιο πέρα

και ο χειρότερος καιρός ποτέ δε μας χαλά.

Έξι μεσοτονικά μονόστιχα

 

Τα λόγια καλά μα τα έργα τους άλλα. Αισχύνη καμιά.

Μιλούσαν πολλοί δουλικοί και προδότες. Το θράσος παρόν.

Μικρό αρχηγό τον κρατούσαν σκοπίμως· το σχέδιο κρυφό.

Βουβοί θεατές στων αδίκων τη δράση. Θα μένουν υπό.

Σε λίγους γνωστές των αγνώστων ηρώων θυσίες τρανές.

Κινήσαν πολλοί, λεωφόρος μπροστά τους, το πάθος πολύ.

Με μορφή χαϊκού

Τα λόγια καλά

μα τα έργα τους άλλα.

Αισχύνη καμιά.

Μιλούσαν πολλοί

δουλικοί και προδότες.

Το θράσος παρόν.

Μικρό αρχηγό

τον κρατούσαν σκοπίμως·

το σχέδιο κρυφό.

Βουβοί θεατές

στων αδίκων τη δράση.

Θα μένουν υπό.

Σε λίγους γνωστές

των αγνώστων ηρώων

θυσίες τρανές.

Κινήσαν πολλοί,

λεωφόρος μπροστά τους,

το πάθος πολύ.

………………………………………………………………

Μεσοτονικό μέτρο ή αμφίβραχυς: Τρεις συλλαβές, από τις οποίες τονίζεται η μεσαία:

Κινήσαν/πολλοί λε/ωφόρος/μπροστά τους/το πάθος/πολύ

Στη βάρκα τής επιθυμίας

 

Μεγάλη η επιθυμία, 

ακοίμητη, αυξητική,                

χαμένη η παλιά του ηρεμία,           

η έμμονη ιδέα φορτική.                    

Ακμαία η επιθυμία,

της βγαίνει όμως μπρος η ηθική,

της επισείει μία παροιμία

και στέκει αυστηρά ελεγκτική.

Ακραία η επιθυμία

στηρίζει μια δική της λογική.

Αν και φοβάται κάποια τρικυμία,

παρωχημένη θεωρεί την ηθική.

Προχώρησε το πρώτο βήμα,

το δεύτερο δεν άργησε να ρθεί,

καινούριο στη ζωή αυτό το σχήμα,

σε άλλη ρότα πλέον έχει βγει.

Γενναία η επιθυμία,

τα δεδομένα βγαίνουν θετικά,

στο νέο περιβάλλον ευθυμία,

του έχουν έρθει όλα βολικά.

Δικαιωμένη η επιθυμία,

καλά που άφησε την ηθική,

γλυκύτατη αυτή η γνωριμία,

μία σαγήνη ισχυρά μαγνητική.

Πρωτόγνωρη ετούτη η ευτυχία,

μια άλλη στη ζωή του εποχή,

κι ας ο καθρέφτης τού μιλά για απιστία

και δείχνει μες στο ύφος ενοχή.

Την τέταρτη βδομάδα συννεφάκια

προβάλλουν ξαφνικά στον ουρανό

και κάποια υπαινικτικά λογάκια

σηκώνουν ένα χρώμα μελανό.

Τα σύννεφα απρόοπτα πληθαίνουν,

ξεφτίζουνε οι ενθουσιασμοί,

τα όποια θετικά μικραίνουν,

ανοίγουν οι παλιοί λογαριασμοί.

Ξεθωριασμένη η επιθυμία,

ορθώνεται ξανά η ηθική

και η παλιά εκείνη παροιμία

με λύπη τού μιλά για λογική.

Αφανισμένη η επιθυμία,    

η σκέψη πλέον στην επιστροφή.

Μα σαν θα βγει από την τρικυμία,

θα βρει την πόρτα πίσω του κλειστή.