Ευκαιρίες ξένων

Τον καταγγείλανε πολλοί:

προδότη, πουλημένο,

απάτριδα, Ηρόστρατο,

γραικύλο, πωρωμένο.

Ο άνθρωπος δεν ήτανε βαλτός ή πληρωμένος.

Ήτανε ανερμάτιστος, ασήμαντος, χαμένος.

Οι ξένοι τη γνωρίζανε την τόση αβελτηρία.

Και τον αξιοποίησαν στην πρώτη ευκαιρία!

Δύο φίλοι

 – Καλός ο φίλος μου ο Θάνος, άνθρωπος ήρεμος, απλός,

ωραία τα αισθήματά του, ανεπιτήδευτος, ζεστός.

Το κύριο ελάττωμά του – το παραδέχεται συχνά –

η επιπολαιότητά του, κάποια του λάθη παιδικά·

προτρέχει η γλώττα τής διανοίας, ξεφεύγουν λόγια περιττά.

Με προτερήματα σπουδαία ο φίλος μου ο Νικολής,

λεπτός και καλλιεργημένος, φιλόξενος και προσηνής,

στοχαστικός και πνευματώδης, συγκρατημένος, ευγενής.

– Ο επιπόλαιος ο Θάνος, ο Νικολής ο σοβαρός,

καλοί σου φίλοι και οι δύο, ποιος άραγε ο πιο καλός;

– Αγαπημένοι και οι δύο. Ο Θάνος λίγο πιο πολύ·

από τ’ αδύναμα σημεία προβάλλει άδολο παιδί!

Αμοιβή

Δε μου μιλάει η κυρα-Ζωή, 

μονάχα με το βλέμμα καλημέρα,   

στην ίδια θέση περιμένει το πρωί

μαζί να περπατήσουμε πιο πέρα.

Τα βήματα μικρά, διστακτικά,

το βάρος της απάνω μου πεσμένο,

τα χέρια της λεπτά, γεροντικά,

το ένα πόδι μισονεκρωμένο.

Δε μου μιλάει η κυρα-Ζωή, 

δυο μήνες έν’ αγγείο βουλωμένο,

η άσκησή της το πρωί με προσοχή

ν’ αλλάξουμε αυτό το πεπρωμένο.

Και ύστερα με λέξεις την κρατώ,

το ξέρω πως πολλά καταλαβαίνει,

τα μάτια της μου λεν ευχαριστώ,

με καίει που τη βλέπω λυπημένη.

Του κόπου μου σημάδια φανερά,

προσπάθεια πολλή να τη στηρίζω,

αρχίζουν να πονούνε τα πλευρά,

μα είναι χρέος μου να συνεχίζω.

Τη νύχτα με μαλώνουν τα πλευρά,

ρωτούνε πώς θα βγει η άλλη μέρα,

μα σαν ξυπνήσω το πρωί, ξανά φτερά,

και σπεύδω στη θερμή της καλημέρα! 

…………………………………………………....

Από τις εμπειρίες λειτουργών τού προγράμματος

«βοήθεια στο σπίτι».

Στρατηγός

Ασήμαντος του Άρχοντα ο γιος,

ευδιάκριτο πως ήταν αφελής,

δικτυωμένος γύρω του εσμός –

του Άρχοντα παλιοί επιτελείς.

Πληρώθηκαν πολλοί δημαγωγοί

εγκώμια να πλέκουν για το γιο,

διψούν για εξουσία οι παλιοί,

δικό τους θέλουν νά ’χουν στρατηγό.

Δεξιοτέχνες οι δημαγωγοί,

χωρίς περίσκεψη απλός λαός

δε βρήκανε μιαν άλλη επιλογή.

Και νά τος ο καινούριος στρατηγός!

Για όσο ήταν όλα ειρηνικά,

φαινότανε καλός ο στρατηγός,

μα σαν ξεσπάσαν τα πολεμικά,

απέδειξε πως ήτανε λειψός.

Φωνάζει, καταριέται, διαπορεί,

καθώς κακοπαθαίνει ο λαός,

βαριά το στρατηγό κατηγορεί.

Μα τι ευθύνη νά ’χει ο λειψός;

 

Χρόνια χαμένα

Περίλυπος ο κυρ-Νικόλας σε μιαν άκρη,

σ’ ένα στασίδι, στην κηδεία, μοναχός

κρυφά σκουπίζει το πικρό του δάκρυ·

αυτός ο θάνατος του ήρθε κεραυνός.

Ογδονταδυό συμπληρωμένα η Μαρίνα,

και είχε κράση, καθώς λέγανε, γερή,

ακαριαία χθες τής κόπηκε το νήμα,

στο παγωμένο χιόνι έμεινε ξερή.

Εικοσιπέντε χρόνια χήρα η Μαρίνα

από μια σύμπτωση στην τύχη της, στραβή.

Οι δύο κόρες παντρεμένες στην Αθήνα

κι εκείνη στο χωριό της μοναχή.

Στην άλλη γειτονιά ο κυρ-Νικόλας, γέρος,

εικοσιτρία χρόνια χήρος, μοναξιά,

την Αυστραλία λοιδορεί «διαβόλου μέρος»,

οι δύο γιοι του ήρθαν μόνο μια φορά.

Περίλυπος ο κυρ-Νικόλας στην κηδεία

κλαίει κι αυτός για τη Μαρίνα την καλή,

αναθυμάται τη χαμένη ευκαιρία,

τότε που χήρεψαν, να ζήσουνε μαζί.

Οι δύο κόρες τη σταμάτησαν με θράσος,

κάποια συμφέροντα λογάριασαν μικρά,

δε βρήκε η Μαρίνα λίγο θάρρος

και την απαίτησή τους δέχτηκε τυφλά.

Ο κυρ-Νικόλας ξαναβλέπει τη ζωή του,

πόσο βαρύτερη θα γίνει η μοναξιά.

Δεν ήταν η Μαρίνα μια δική του,

μα μες στη σκέψη του την είχε συντροφιά.

Αιολικός βυζαντινός πολιτισμός

  «Να εξεταστεί, σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων, η δυνατότητα κατάλληλου χρωματισμού τού πυλώνα προκειμένου να εντάσσεται στο περιβάλλον, να μειωθούν οι ανακλάσεις και η οπτική όχληση που μπορεί να επιφέρουν στο τοπίο. Οι πυλώνες προβαλλόμενοι στον ουρανό να μην εμφανίζουν αντίθεση με αισθητικές επιπτώσεις στο τοπίο».

    Από έγγραφο του υπουργείου πολιτισμού, 

2 Δεκεμβρίου 2020, για την εγκατάσταση 

ανεμογεννητριών σε περιοχή τής Νάξου.

Μετά από ένα τόσο συγκινητικό έγγραφο …

Καλαίσθητοι επενδυτές, παρά την πανδημία,

φυτεύουνε στις κορυφές αιολικά μνημεία.

Με χρώματα βυζαντινά θα βάφουν τούς πυλώνες,

τους ουρανούς μας να κοσμούν τους προσεχείς αιώνες.

Ευαίσθητοι πολιτικοί με άριστη παιδεία

ούτε λεπτό δε σταματούν να γράφουν Ιστορία.

Ανέλαβαν να σώσουνε το κλίμα τού πλανήτη,

ενώ εταίροι βόρειοι ακόμα καιν λιγνίτη.

Κι αυτοί που διαμαρτύρονται για δάση και για όρη,

ακόμα δεν κατάλαβαν πως άλλαξαν οι όροι.

Στην άκρη τα Συντάγματα και η Δημοκρατία,

καινούριο πλέον καθεστώς: Επενδυτοκρατία!

 

Πιστός και άπιστος

–Το βράδυ στο σπιτάκι μου ανάβω το καντήλι μου

και κάνω το σταυρό μου.

Την προστασία που ζητώ, τη βρίσκω στο Θεό μου.

–Καντήλια, εικονίσματα δεν έχω στο σπιτάκι μου,

δική μου η αλήθεια.

Από θεό αδιάφορο δεν καρτερώ βοήθεια.

Αν η ανάγκη μου πολλή και μόνος μου παιδεύομαι,

προσμένω κάποια λύση,

ένας καλός συνάνθρωπος θα ρθεί να με βοηθήσει.

–Κι εγώ αν πέσω μοναχός, το ξέρω κάποιος θε να ρθεί

απ’ το Θεό σταλμένος.

Παντού η παρουσία του, είμαι σιγουρεμένος.

–Αφού σε βλέπει ο Θεός που είναι πολυεύσπλαχνος,

κάτω γιατί σε ρίχνει;

γιατί σε κάνει να πονάς και δυστυχή σ’ αφήνει;

–Εμείς δεν είμαστε Θεοί. Και είναι υπερφίαλες

αυτές οι απαιτήσεις.

Ελεύθερους μας άφησε να βρίσκουμε τις λύσεις.

–Ρωτώ και πάλι να μου πεις, γιατί ο παντοδύναμος

αφήνει να πονούμε;

δεν θα του ήταν αρεστό όλοι να ευτυχούμε;

–Αν ευτυχούμε διαρκώς, όλοι θα υπεραίρονται,*

θα γίνουν αλαζόνες,

εγωιστές και ασεβείς, δε θα τηρούν κανόνες.

–Εσύ, σε ό,τι κι αν συμβεί, βλέπεις παρέμβαση θεού.

Ήσυχο το μυαλό σου.

Οφείλω να το σεβαστώ αυτό το σκεπτικό σου.

–Εσύ, δε βλέπεις πουθενά τις παρεμβάσεις τού Θεού.

Δικαίωμα δικό σου.

Οφείλω να το σεβαστώ κι εγώ το σκεπτικό σου.

Μα χαίρομαι που και οι δυο είμαστε σ’ ένα σύμφωνοι,

και πρέπει να το πούμε:

Πως για καλό και δίκαιο εμείς θα πολεμούμε!

……………………………………………………………………

* Επιστολή Παύλου προς Κορινθίους β΄ 12,7

«Και τη υπερβολή των αποκαλύψεων ίνα μη υπεραίρωμαι, εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρωμαι.»

Απελεύθερος

 

Καλός τής γλώσσας χειριστής, ωραίες οι γραφές του,

ζητήματα ελκυστικά, σε όλους προσιτά,

παλιών ηθών περιγραφές, ποικίλες οι πηγές του,

οι αναλύσεις καίριες στα περιστατικά.

Βραβείο λογοτεχνικό, διθύραμβοι, διακρίσεις,

το όνομά του σεβαστό, καλές αναφορές,

με ομοτέχνους παλαιούς ευχάριστες συγκρίσεις,

πολλοί οι νέοι φίλοι του, παρέες ανθηρές.

Απόλαυση οι έπαινοι, πολλοί να σε τιμούνε,

εγκώμια να πλέκουνε, να είσαι αρεστός,

νεότεροι τη γνώμη σου να την επιζητούνε

και κάποιοι να νομίζουνε πως είσαι και σοφός.

Μια μέρα αποτόλμησε να γράψει μιαν αλήθεια,

που τη γνωρίζανε πολλοί, μα ήτανε κρυφή.

Το κρύψιμο, το σκέπασμα ήταν παλιά συνήθεια,

τ’ αφήνανε τα πράγματα όπως τα είχαν βρει.

Οι λίγοι τον επαίνεσαν για την πρωτοβουλία,

χαρήκανε που βρέθηκε ο ένας να τα πει,

μα οι πολλοί το είδανε σαν ιεροσυλία,

μπορεί και να αισθάνονταν μια κάποια ενοχή.

Σε λίγες μέρες δεύτερη αλήθεια σκεπασμένη

την έγραψε φαρδιά-πλατιά, απόλυτα γυμνή.

Αυτοί που πριν χαρήκανε, τώρα θορυβημένοι,

ευθύς τον κατηγόρησαν γι’ ασέβεια τρανή.

Οι μεν κι οι δε σταμάτησαν γραπτά του να διαβάζουν,

δεν ήθελαν ν’ ακούγονται αλήθειες οχληρές,

οι νέοι φίλοι έφυγαν και κάποιοι τον χλευάζουν.

Αρχίσανε να χάνονται καλές αναφορές.

Εκείνος πλέον ξεπερνά παλιές αναστολές του,

κι ας τον διαβάζουν λιγοστοί. Η πένα του πετά,

λευτερωμένος προχωρεί στις έγκυρες γραφές του.

Οι έπαινοι χαλκεύανε στο πνεύμα του δεσμά.