Έχεις το δικαίωμα;

 

Πολιτισμένοι και καλοί οι γείτονές μου,

διακριτικά κι εμείς κι εκείνοι μεταξύ μας,

την καλημέρα μας, και πρόβλημα κανένα.

Μα κάτι πλέον με λυπεί πολύ εμένα.

Η κόρη τους καλότροπη, συνεσταλμένη,

κατάλαβα γιατί ’ναι πάντα λυπημένη.

Δεν άντεξα μια μέρα· εκεί απ’ το μπαλκόνι,

μ’ έναν μεγάλο δισταγμό, είπα «συγγνώμη,

με μέτρο την αγάπη σου κυρα-Μαρία,

σεβάσου τού παιδιού σου την ελευθερία».

Το ζαρκάδι και το άλογο

 

Φορές το χορταράκι λιγοστό,

ζαρκάδι μου,

ο λύκος πάντα ενεργός

και ο χειμώνας συνεργός.

Μες στο στάβλο σίγουρο

τ’ αλογάκι μου,

λύκο, πείνα δε γνωρίζει,

ο χειμώνας δεν τ’ αγγίζει

τ’ αλογάκι μου.

Αποτίναξη

 

Άγονα τα χώματα, ξύλινα τα άροτρα,

λίγη η σοδειά.

Οι σπαχήδες άγριοι, άπληστα μας άρπαζαν

ως και τη μπουκιά.

Έγινε αβάσταχτη τόση αδικία τους,

κι ήρθε ο καιρός

πάνω απ’ το φόβο μας και την απραξία μας

να σκεφτούμε αλλιώς:

Σκλάβοι γεννηθήκαμε σκλάβοι θα πεθάνουμε·

είν’ αυτό ζωή;

Το χαντζάρι έτοιμο πάνω απ’ το κεφάλι μας,

μόνιμη απειλή.

Τόση βαρβαρότητα κέντρισε το είναι μας,

είπαμε «ως εδώ!».

Έχουμε τα χέρια μας, ώρα να παλέψουμε

τ’ άγριο θεριό.

Όσο υπομένουμε, σίγουρος ο θάνατος,

σίγουρη σκλαβιά.

Τα χαντζάρια μας κι εμείς. Επιτέλους άφοβοι·

για τη λευτεριά.

Σχετικά ποιήματα  1  2  3  4  5  6  7

Μεγάλη καρδιά

 

Ποιοι ήρθαν στο ζόφο εκείνης τής νύχτας σου;

Ποιοι έρχονται τώρα που είσαι καλά;

Το ξέρω, το βλέπω πως βάζεις στην άκρη

τα κούφια, τα πλην, τα φτηνά, τα μικρά.

Ω φίλε μου, είσαι μεγάλη καρδιά!

Ανάμνηση

 

Αποδοχή και καλοσύνη

κι έναν μικρό «υπαινιγμό»

ανίχνευσα στο βλέμμα της.

Σ’ εκείνη τη συγκέντρωση.

Μία στιγμή περαστική,

και χάθηκε στο πλήθος.

Δεν ξαναφάνηκε ποτέ.

Το βλέμμα όμως άσβηστο,

όπως κι εκείνος ο μικρός

γλυκύτατος «υπαινιγμός»…

Ένας χριστιανός

 

Είμαι χριστιανός πιστός, ελεήμων, ευσεβής,

σ’ όλα τα καθήκοντα αγογγύστως συνεπής.

Τους ανθρώπους αγαπώ, είμαι καταδεχτικός

και σ’ αυτούς που αμφισβητούν στέκομαι ανεκτικός.

Όμως αν προσβάλουνε όσια και ιερά

με γλυπτά και ζωγραφιές και με θέατρα αισχρά,

σπεύδω δίχως δισταγμό, νόμος γίνομαι εγώ,

και τα έργα τα αισχρά τούς τα κάνω ρημαδιό.

Όργανα του βελζεβούλ άθεοι κι αιρετικοί·

κάποτε τους έκαιγαν ή τους βάζαν φυλακή,

τώρα τους αφήνουνε μόνιμα ν’ ασχημονούν,

και κατάφεραν πολλοί τέτοιοι να μας κυβερνούν!

Έχω μίσος φοβερό για τους άθλιους αυτούς,

μα δε γίνεται αλλιώς, ζούμε και με τους κακούς.

Μένω χριστιανός σωστός, δε φοβούμαι να το πω

και πιστός στις εντολές τούς ανθρώπους αγαπώ!...

(παλαιότατη η σχέση θρησκοληψίας και φασισμού)

Όπιο στο απομακρυσμένο χωριό

 

Από μικρά στο όπιο, με νόμο απαράβατο·

πρωτόγονη η λύση.

Το έχουνε για φάρμακο σε όλη τους τη ζήση.

Από κοντά κι οι δάσκαλοι. Παμπάλαια συγγράμματα,

θεόπνευστη σοφία:

Πανάκεια το όπιο για όποια δυστυχία!

Εκείνος, πνεύμα ανήσυχο, την έβρισκε παράξενη

τη λύση τού οπίου,

και ρώτησε, αστόχαστα, στην πρώτη Γυμνασίου.

Ξαφνιάστηκαν κι οργίστηκαν που είχε, μαθητής αυτός,

μια τέτοιαν απορία.

Σκληρά τον επιτίμησαν γι’ αυτήν τη βλασφημία.

Τα χρόνια μεγαλώνανε και ούτε ξαναρώτησε.

Μονάχος την αλήθεια:

Το όπιο τους έριχνε σε κούφια παραμύθια.

Του μίλησε κι ο θείος του που ήταν ανοιχτό μυαλό,

πολυταξιδεμένος. 

Από νωρίς ελεύθερος και απεξαρτημένος:

«Σωστή ’ναι η αλήθεια σου, μα δε μπορούν να την ακούν.

Να μη την ξεστομίσεις.

Δε θέλουν ερωτήματα, μισούν τις απαντήσεις».

Μα εκείνος το διαλάλησε: Το όπιο το σταματώ,

δε θέλω παραμύθια.

Τα μάτια μας ν’ ανοίξουμε, να δούμε την αλήθεια.

Απόρησαν οι χωριανοί. Πολλοί τον περιφρόνησαν

και κάποιοι τον εξύβρισαν.

Μα κάποιοι άλλοι λιγοστοί κρυφά τον επευφήμησαν.

Ζήτω η σκουπιδοτέχνη

 

Ζωγράφοι τής ασχήμιας, ζωγράφοι τής μουντζούρας

απλώνουνε τα πόδια τους σε όσια και ιερά,

μουσεία τής ανίας, μουσεία τής σαβούρας

απλώνουν στις προθήκες τους σκουπίδια βδελυρά.

Ατάλαντοι και άμουσοι δηλώνουν καλλιτέχνες,

τιτλούχοι δοκησίσοφοι δηλώνουν κριτικοί,

σε θέσεις πολυσήμαντες φτηνοί ερασιτέχνες,

μωροί κρατικοδίαιτοι συχνά προκλητικοί.

Καταδιώξεις

 

Κατεδαφίσεις ιερών, ναών και αγαλμάτων,

συκοφαντίες, χλευασμοί για πολυθεϊστές,

καταστροφή μοναδικών αρχαίων συγγραμμάτων,

πυρά για επιστήμονες και νεωτεριστές.

Ανάθεμα στους άθρησκους και τους αμφισβητούντες,

καζάνια τής κολάσεως για τους αμαρτωλούς,

κατάρα στους αλλόδοξους και τους αντιφρονούντες,

αφορισμός γι’ αλλιώτικους και για αιρετικούς.

Απαγορεύσεις, απειλές και πλέγματα κανόνων,

κηρύγματα σκοταδισμού, κλαυθμοί των προφητών,

κατατρεγμοί και ενοχές στο σώμα των ανθρώπων  

Σαν ένδυμα ευσέβειας ο φόβος των πιστών.

Σοφή αντιμετώπιση

 

Με θάρρος τούς ασκούσε κριτική

το στέλεχος του κόμματος.

Φωνάζανε παλιοί κομματικοί

για υπερβάσεις δικαιώματος.

Τα λάθη επεσήμαινε συχνά

με πειστικά επιχειρήματα.

Θορυβημένα στεγανά

μη και μιλήσει γι’ ανομήματα.

Τη διαγραφή του οι θιγόμενοι ζητήσανε,

το λάθος του να καταλάβει.

Οι έμπειροι αλλιώς το μελετήσανε,

μη προκαλέσει άλλη βλάβη.

Μια θέση με καλό μισθό τού βρήκανε,

με κάποια τυχερά ακόμα.

Οι έμπειροι σοφά το χειριστήκανε.

Και του βουλώσανε το στόμα!

Φασισμός ανεξίτηλος

 

Μαθητής και στρατιώτης. Τότε υγιής,

με αξιοπρέπεια στραπατσαρισμένη.

Γέρος τώρα ασθενής,

με αξιοπρέπεια πλέον δεδομένη.

Νιάτα ή γεράματα; με ξαναρωτάς.

Γέρος!

και ας είμαι ασθενής.

Όμως αξιοπρεπής!

Δίχως περίσκεψη

 

Δίπλα σου πάντα στεκόταν εκείνη,

δε σ’ εγκατέλειψε ούτε στιγμή.

Κάποτε ήρθε απρόσμενη ώρα

κι άνοιξε χάσμα μπροστά σου βαθύ,

σε φυλακή σκοτεινή τού μυαλού σου

μπήκες και βρήκες παλιό σου κελί.

Δίπλα σου πάντα βρισκόταν εκείνη

κι έβαζε πλάτη στο φως σου να βγεις.

Κύλησαν μέρες, βδομάδες και μήνες

μέσα στα σίδερα της «φυλακής»,

άγρυπνη ήταν κοντά σου εκείνη,

πάντα μαζί στον τορό τής ζωής.

Ήρθε η ώρα και βρήκες το φως σου,

έλαμψε πάλι χαρά και στους δυο.

Όμως εσύ, τώρα άλλες ιδέες,

σ’ άλλο περπάτημα, σ’ άλλο ρυθμό,

ζήτησες, βρήκες καινούριες παρέες

και στα τραγούδια σου άλλο σκοπό.

Με τις παρέες μονόπλευρη σκέψη,

γέλια, παιχνίδια και λόγια πολλά,

κι έχεις μια θέση, στην άκρη, για κείνη,

που ’χε για σένα πλατιά αγκαλιά.

Δίχως περίσκεψη, μέσα στην άψη,

έσβησες τόσα ωραία παλιά,

κι όμως εκείνη, κι αν μένει στην άκρη,

έχει ανοιχτή την πλατιά αγκαλιά. 

Ανατροπή στην παλαιά σατραπεία

 

Σηκώθηκε λαός πολύς!

Κανείς δεν το περίμενε.

Κι απαίτησε και πέτυχε την πτώση τού σατράπη.

Πολύς λαός!

Φώναξε κι επιστράτευσε είκοσι πατριώτες.

Αγνούς, γενναίους, νουνεχείς.

Κι εκείνοι πήραν πάνω τους να σώσουν την πατρίδα.

Ασφάλισαν τα τείχη της· η πρώτη τους φροντίδα.

Φανέρωσαν τα ψέματα και δείξαν τη μαυρίλα,

το πώς ο τόπος έφτασε σ’ αυτήν την κατρακύλα.

Βρήκανε κι άλλους ικανούς που ξέραν την αιτία,

κι έκαναν το πολίτευμα ξανά δημοκρατία.

Σηκώθηκε λαός πολύς και πήρε την ευθύνη.

Απαίτησε κι επέβαλε σωστή δικαιοσύνη.

Βρεθήκαν άλλοι δικαστές.

Αγνοί, γενναίοι, νουνεχείς.

Για τον σατράπη η ποινή σωστά μελετημένη,

μια τιμωρία δίκαιη, καλά λογαριασμένη:

Κατάσχεση της φανερής χοντρής περιουσίας.

Του χάρισαν τη φυλακή. Του δώσανε απαλλαγή·

χάρη λόγω βλακείας!

Για όλους τους συγκλητικούς,

ως εγκλημάτων συνεργούς αχρείας εξουσίας

και ως δεινούς συνένοχους εσχάτης προδοσίας,

μία ποινή αλλιώτικη, μια άλλη τιμωρία·

ατίμωση ισόβια είναι η εξορία!

Και ύστερα δικάσανε τους πληρωμένους κράχτες,

αυτούς που συγκαλύπτανε εγκλήματα κι απάτες.

Με μια ελαφριά ποινή: ισόβια αφωνία,

να μην ξανατολμήσουνε δημόσια ομιλία.

Κρυμμένα

 

–Περνούνε τα χρόνια, φωτιά κρυφοκαίει

κι ας μοιάζει σβηστή,

ο λόγος εκείνος που ήταν μαχαίρι,  

πληγή ανοιχτή.

Μεγάλος θυμός για μια λάθος λεξούλα,

οργή ανεξέλεγκτη δίχως φραγμό,

βαρύ πολυβόλο η γλώσσα εκείνη,

που είχε διαπρέψει σε λόγο γλυκό.

–Μα πώς απ’ τη γλύκα ξεπήδησε μίσος,

και άγριες λέξεις – μολύβι καυτό;

Πού βρέθηκε λάσπη πυκνή ν’ αναβλύσει,

εκεί που κυλούσε καθάριο νερό;

–Υπήρχε η λάσπη! Κρυμμένη στο βάθος,

αθέατη μες στο καθάριο νερό.

Και ήρθε η ώρα – τι κρίμα αλήθεια –

βαριά να θολώσει γυαλί λαμπερό!

Γι’ αυτό σε κλουβί να κρατάς τις λεξούλες,

μη δώσουν λαβή σε μεγάλους θυμούς,

μη βγει της κρυψώνας η άθλια λάσπη.

Να μη λιγοστέψεις τους λίγους καλούς.

Αντικατάσταση

 

Πληθώρα ηγετίσκοι στη μεγάλη χώρα,

αδίστακτοι, διεφθαρμένοι, χαμερπείς,

πλοκάμια στον πλανήτη απλωμένα

να γίνουν όλοι σαν εκείνους ευτελείς.

Και τώρα εμφανίστηκε προφήτης

αμόρφωτος, νταής, ορμητικός,

των ηγετίσκων τ’ άπλυτα στη φόρα,

των εγκλημάτων τους αποκαλυπτικός.

Με θόρυβο τα αίσχη τους γκρεμίζει,

οι ξενοκίνητοι κρατών αγωνιούν,

πολίτες από Μέσα πλανημένοι

τα ψεύδη δεκαετιών κατανοούν.

Χωρίς φραγμούς ο άγαρμπος προφήτης

αποδομεί των ηγετίσκων στεγανά.

Δική του τυραννία εξαπλώνει

και με πυγμή ανέλεγκτα να κυβερνά!

Μπορεί ξανά

Τώρα που απροσδόκητα κινάς για μακριά

και με το βλέμμα χαμηλά κατηγορείς τη μοίρα,

τις νύχτες που θωρούσαμε μαζί την ξαστεριά

να τις φυλάξεις άμωμες στης μνήμης σου την πήρα,

μαζί με τις κουβέντες μας στην ήμερη πλαγιά,

όταν το πεύκο έπαιζε τη μαγική του λύρα.

Μπορεί να έρθει κάποτε μια ώρα μυστική,

καθώς θ’ ακούς το σφύριγμα επίμονου αγέρα,

η πήρα, απροσδόκητα, μονάχη ν’ ανοιχτεί

και μπρος σου να ξεδιπλωθεί η τελευταία μέρα,

εκείνη που η μοίρα σου με λίγη ενοχή

σε δρόμο άλλο σ’ έβαλε, για ξένο τόπο, πέρα.

Μπορεί να έρθει κάποτε εκείνη η στιγμή.

Μπορεί να έρθει κάποτε ξανά μια πρώτη μέρα…

Πόσο ακόμα;

 

Τα πλήθη έχουν πλέον καταλάβει,

τα ψεύδη καταρρέουν σωρηδόν,

οργής λαού το αίτημα μεγάλο·

στο φως τα στεγανά των αναιδών.

Αναίσχυντα οι βδέλλες επί χρόνια

του έθνους μας το αίμα απομυζούν.

Να φύγουνε οι φαύλοι επιτέλους,

από τη χώρα μας να εξοβελιστούν.

Αλλαγή, δεν

 

Τα εξαρτήματα πολλά και πεπαλαιωμένα,

αντέχουνε λιγότερο τα πολυδουλεμένα.

Τ’ αμάξια με προβλήματα τα πάν’ στα συνεργεία,

όπως και κάποια σώματα τραβούν στα ιατρεία.

Παλιώνουν τ’ αυτοκίνητα, παλιώνουν και τα σώματα.

Για όλα αναπόφευκτος ο νόμος τής φθοράς.

Και αν για τ’ αυτοκίνητα μεγάλη η φθορά,

απόσυρση και αλλαγή προσφέρει η αγορά.