Σε άλλη τάξη

 

Πλημμυρισμένη  από ταραξίες

η δεδομένη διαδρομή,

γνωρίζει τα δρομάκια ο οδηγός του,

και βρέθηκαν σε μία λαϊκή.

Πόσο να κάνουν τώρα τα σπανάκια,  

πόσο να πήγε η φακή,

ο γαύρος, οι ελιές, τα μανταρίνια,

τ’ αυγά που κουβαλούν οι χωρικοί;

Αυτόματα τον πήγαν οι εικόνες

στο μακρινό του παρελθόν,

μα γρήγορα ο νους του στις συσκέψεις·

είκοσι χρόνια στο ακμαίο του παρόν.

Φτωχόπαιδο ο Μάκης τής Ανθούλας,

η τύχη τον ευνόησε πολύ·

ο έρωτας με πλούσια κοπέλα,

στην εταιρεία μία θέση ζηλευτή.

Ο πλούτος αγωγός καινούριου πλούτου,

τα πράγματα κυλούν ευνοϊκά,

το ζεύγος στις εταιρικές ευθύνες

και κάποτε ταξίδια εξωτικά.

Οι δύο υπηρέτριες στη βίλα,

κορίτσια από σπίτια φτωχικά.

Εκείνες ξέρουν πόσο τα σπανάκια,  

αν έχει ακριβύνει η φακή,

ο γαύρος, οι ελιές, τα μανταρίνια,

τ’ αυγά που κουβαλούν οι χωρικοί;

Κι αυτοί οι ταραξίες που φωνάζουν

και κάπου-κάπου μες στην πόλη ενοχλούν,

τι θέλουν επιτέλους κι επιμένουν,

πώς δε βαρέθηκαν να ματαιοπονούν!…

Ο ψεύτης

 

Αφού θα γίνει πιστευτό το πρώτο ψέμα,

θα μπούνε κι άλλα στη σειρά,

και η χαρά του, σαν του κλέφτη,

ίσως κρατήσει μια χρονιά.

Κι όταν γυμνό το κάθε ψέμα,

γυμνός κι αυτός στο κάθε βλέμμα.

 

Κι ύστερα βάρος τ’ όνομά του.

Τι θα του μείνει πια να κάμει;

Ή να χαθεί στην ξενιτιά

ή να τραβήξει στο ποτάμι.

Η γειτόνισσα και το πουλί

                                  α) σε ανάπαιστο                      

Παγερό πρωινό, ο χειμώνας βαρύς,

βυθισμένα τα πάντα στο χιόνι,

ξαφνικά επισκέπτης μικρούλης, σταχτής

στης γειτόνισσας τ’ άδειο μπαλκόνι.

Στην κουζίνα μου σπεύδω για λίγο ψωμί,

ποιος το ξέρει το πόσο πεινάει,

η γειτόνισσα όμως, την ξέρω, ωμή,

με τη σκούπα της το κυνηγάει!

Συγκρατώ την οργή, αιχμηρά την κοιτώ,

με κοιτάζει κι εκείνη, θιγμένη.

«Καθαρό το μπαλκόνι μου πάντα κρατώ»,

μου φωνάζει, πολύ θυμωμένη. 

                                β) σε ίαμβο

Τα πάντα βυθισμένα μες στο χιόνι,

το κρύο τσουχτερό απ’ το πρωί

και ξαφνικά στο διπλανό μπαλκόνι

ξεπέζεψε μικρό πουλί σταχτί.

Ψωμί πετιέμαι γρήγορα να φέρω,

θα είναι πεινασμένο το πουλί,

μα η γειτόνισσα, σκληρή, την ξέρω,

το διώχνει με μιαν άγρια φωνή.

«Βοήθεια το καημένο περιμένει»,

της λέω μ’ ένα ύφος αιχμηρό,

κι εκείνη μού φωνάζει θυμωμένη

«το θέλω το μπαλκόνι καθαρό»!

Πρώτα τα συμφέροντα

Το σχέδιο του σωτήριο, σε χρόνο ωριμότατο,

το εύρος του μεγάλο,

το νιώθουν όλοι θ’ αποβεί στη χώρα χρησιμότατο

και δεν υπάρχει άλλο.

Το σχέδιο του εξαίρετο θα δράσει καταλυτικά,

προβλήματα θα λύσει,

και η γνωστή κατάσταση, πανάθλια διαχρονικά,

μεμιάς θα σταματήσει.

Το σχέδιο του πρωτότυπο, το είδαν επαΐοντες

και άριστο το κρίνουν,

κρυφά το παραδέχονται οι άθλιοι ιθύνοντες,

μα δεν θα το εγκρίνουν. 

Την τελευταία στιγμή

 

Άφηνε πίσω βουνά και λαγκάδια,

δέντρα, γεφύρια, ποτάμια, χωριά.

Έκτο βαγόνι, τα βλέμματα άδεια.

Μέσα στη σκέψη του μια μαχαιριά.

Μπρος τους το σύνορο, όλοι κοιτούνε.

Του ελεγκτή δυνατή η φωνή,

τα διαβατήρια τώρα κρατούνε,

για την αργόσυρτη αναμονή.

Βλέμματα άδεια κοντά του, οδύνη,

ένα αρχαίο σκοινί θα κοπεί,

πίσω του βλέπει αυτό που αφήνει.

Ξάφνου απόφαση σαν αστραπή!

Πίσω ξανά στα δικά του τοπία,

στα λατρεμένα γενναία χωριά,

μέσα του σβήνει η κάθε φοβία,

εξαφανίζεται η μαχαιριά.

Πίσω ξανά στα δικά του τοπία,

ρίζες βαθιές δεν μπορούν να κοπούν,

εγκαταλείπει τυφλή ουτοπία.

Νέες ιδέες τη σκέψη δονούν. 

 

Χαμένα νερά

 

Πολλές μικρές νεροσυρμές,

ρυάκια ξεκομμένα,

άλλα εδώ, άλλα εκεί·

και τα νερά χαμένα.

Ένας δε βρίσκεται να βγει,

μια δίοδο ν’ ανοίξει,

να μαζευτούνε τα νερά,

ποτάμι να βουίξει.

Να πάρει το σκουπιδαριό,

για χρόνια μαζεμένο,

ν’ ανθίσει κάποια ομορφιά

σε τόπο μαυρισμένο.

Δοκιμασία φίλων

 

Σπουδαίοι προβληματισμοί, μεστές οι αναρτήσεις,

πολλά τα ενδιαφέροντα, οι τόποι τους κοινοί, 

ευαίσθητα τα σχόλια, ωραίες συγκινήσεις,

δυο χρόνια στο διαδίκτυο σαν φίλοι κοντινοί.

Σε κάποιο θέμα σοβαρό ο θόρυβος πολύς,

προβλήθηκαν μεθοδικά καινούριες διαιρέσεις,

το διχασμό ενίσχυσαν φτηνοί επιτελείς

και φούντωσαν ανοίκεια οι αντιπαραθέσεις.

Οι φίλοι παγιδεύτηκαν σε στείρους μονολόγους

και βρέθηκαν απέναντι λες κι ήτανε εχθροί,

ξεχάσανε τους όμορφους ειλικρινείς διαλόγους

και η φιλία κόπηκε σαν άχρηστο χαρτί.

Ασφαλισμένο ζαρκάδι

 

Τι φοβερός ο κίνδυνος να ζεις μέσα στη ζούγκλα,

τ’ αγρίμια να σε κυνηγούν

μέχρι το αίμα να σου πιουν!

Αγρίμι και ο φόβος μου με τρώει μέρα – νύχτα,

κι εγώ ασφάλεια ποθώ

και ζωντανός να κρατηθώ.

Βάλε με μέσα στο κλουβί κι ασφάλισε την πόρτα,

κανένας πια να μη μπορεί

να μου πειράξει τη ζωή.

Και λίγο μόνο φαγητό, δε θέλω τίποτ’ άλλο,

μπορώ να μένω και πρηνής.

Αρκεί να είμαι ασφαλής!

Διαχρονικά των ανακτόρων

 

Κατάφερε με διάφορα στο θώκο ν’ ανεβεί,

ποικίλοι διθυραμβιστές τον περιτριγυρίζουν,

με κάθε τρόπο προσπαθούν γερά να κρατηθεί,

αναζητούνε αφορμές για να τον θυμιατίζουν.

Τον εξυμνούν ειλικρινή κι ας παραμένει ψεύτης,  

τον παρουσιάζουν ευσεβή κι ας είναι θεομπαίχτης,

του λένε πως επάξια το θώκο τον κατέχει,

μιλούν για ικανότητες που σίγουρα δεν έχει.

Κι αυτός γνωρίζει άριστα ποια είναι η αλήθεια,

πως όλοι οι εξυμνητές τού λένε παραμύθια,

το ξέρει πως σιχαίνονται την αθλιότητά του,

κρυμμένα ατοπήματα και τη μικρότητά του.

Κι αυτοί γνωρίζουνε καλά τι σκέφτεται για κείνους,

το πόση αντιπάθεια νιώθει για μανδαρίνους.

Χαμόγελα, χαριεντισμοί, χτυπήματα στην πλάτη

σκορπούν τις αντιπάθειες, σκεπάζουν την απάτη.

Πληθώρα τα συμφέροντα κοντά στην εξουσία

συγκατοικούν διαχρονικά με την υποκρισία.

Πληθώρα κι οι υπήκοοι πιστοί στη βασιλεία·

αθάνατη διαχρονικά η εθελοτυφλία.