Σκοπός και νόμος

Μέσα στη φτώχεια γεννημένος ο Ευκράτης

μα δυνατός από μικρός, 

στου βίου τις κρημνώρειες ακροβάτης

και στον Απόλλωνα πιστός.

Μέρα και νύχτα για τα τέσσερα παιδιά του

σ’ έναν αγώνα αντοχής,

ένιωθε πάντα τον Απόλλωνα κοντά του

κι έλεγε είναι ευτυχής.

Σε κάποιον πόλεμο, εμφύλιο, συνήθη –

η δίπλα πόλη ο εχθρός,

οι απερίσκεπτοι θνητοί στα ίδια ήθη.

Και χάθηκε ο πρώτος γιος.

Στο μαύρον Άδη κι η μικρή του Ευδοξία,

από αρρώστια, ξαφνικά,

ολόθερμη η έκκλησή του στο Λοξία,

μ’ απόμεινε με δυο παιδιά.

Για τον Ευκράτη ανυπόφορη οδύνη

κι η απορία η γνωστή,

τίνος το φταίξιμο και τίνος η ευθύνη.

Και το αιώνιο γιατί.

Φαρμακωμένος ο υπόλοιπός του χρόνος,

επώδυνα τα γηρατειά,

ποιος είναι ο σκοπός, ρωτά, και ποιος ο νόμος,

μα ο Απόλλων του σιωπά.

Ιδέες τόσες κι εμπειρίες τού Ευκράτη

και κάθε τι που πίστεψε σωστό,

κι η αφοσίωσή του στο θεό-Προστάτη,

με το κορμί του όλα, στη σποδό!

Μες στους αιώνες οι θνητοί σαν επιβάτες

στου χρόνου τον αέναο συρμό

έχουν εφεύρει ποικιλώνυμους Προστάτες.

Πόσοι να είδανε το νόμο;

Πόσοι να βρήκανε σκοπό;

Όμορφη σχέση

Mια όμορφη σχέση στο διάβα τού χρόνου,

μονάχη εκείνη, μονάχος κι εγώ,

αισθήματα γνήσια, όμοιες διαθέσεις,

περίφημα πάντα περνούμε κι οι δυο.

Τον πλούσιο κόσμο της δείχνει με στίχους,

ποιήματα εύχυμα, στοχαστικά,

στον έρωτα πλέκει θεσπέσιους ύμνους,

υψώνει τον ήλιο του δοξαστικά.

Με θέρμη διαβάζω τους ώριμους στίχους,

κρυμμένες δονούν τής ψυχής μου χορδές,

γεννούνε πρωτότυπους έξοχους ήχους,

μαζί ξετυλίγουμε θείες ωδές!

Mια όμορφη σχέση στο διάβα τού χρόνου,

μονάχη εκείνη, μονάχος κι εγώ

ελεύθεροι, δίχως συμβάσεις τού κόσμου,

αισθήματα βέβαια και για τους δυο.

 

  

Αλυσιτελείς

Οι εκλογές ευνοϊκές, ήμουν κι εγώ επιτελής,

η δράση μου σημαντική, σε όλα μου επιμελής.

Σε γραμματεία κρατική  που ήτανε οκταμελής,

ως αμοιβή των κόπων μου με βάλαν επικεφαλής

και όρκο έδωσα ρητό να καταστώ εθνωφελής.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, του υπουργείου εντολείς,

βρήκανε πως η σύνθεση ήτανε κάπως ατελής

κι εντός τεσσάρων ημερών, κατόπιν νέας εντολής,

η γραμματεία των οκτώ κατέστη δωδεκαμελής.

Ήτανε μια απόφαση εξόφθαλμα ανωφελής

κι εγώ που δεν κατάλαβα – ήμουν ακόμη αφελής –

είπα πως η διεύρυνση δεν θ’ αποβεί επωφελής

και συν τοις άλλοις, προφανώς, ταμιακώς επιβλαβής.

Μαινόμενος διευθυντής, τού υπουργού υποτελής,

μου τόνισε ορθά κοφτά «η θέση σου επισφαλής».

Το βούλωσα κανονικά να είμαι πάλι ασφαλής.

Κατέφθασαν οι τέσσερις διορισμένοι εισβολείς.

Ο πρώτος κάπως σχετικός, ο δεύτερος σκέτη ιλύς,

ο τρίτος, αν και ευφυής, μονίμως ήταν αμελής,

ο τέταρτος απ’ την αρχή φερόταν ως φρενοβλαβής.

Από του κράτους τούς μαστούς οι αμοιβές πολυτελείς.

Εν όψει νέων εκλογών, κομματισμένοι διαβολείς

μηνύματα μας έστειλαν με κάποιες νύξεις απειλής –

πάντα κοντά στις εκλογές, οι καταστάσεις ευτελείς –

κι οι τέσσερις αισθάνθηκαν απόλυτα ανασφαλείς.

Αρχίσαν κομματοδουλειές, η εργασία πλημμελής.

Έδινα άδειες σωρηδόν με υπογείους εντολείς.

Τ’ αποτελέσματα στραβά, ήρθαν οι άλλοι επιτελείς,

τη θέση μου κατέλαβε των άλλων ο επιμελής.

Εντός ολίγων ημερών απολυθήκανε οι τρεις,

τη γλίτωσε ο τέταρτος που έδειχνε φρενοβλαβής.

Του νέου πλέον υπουργού οι διαλεχτοί υποβολείς

ξέραν τη φάμπρικα καλά:  η γραμματεία ατελής! –

δικούς τους είχανε κι αυτοί, πληθώρα τούς ανωφελείς –

κι η γραμματεία των οκτώ κατόπιν άλλης εντολής,

διευρυμένη αφειδώς, κατέστη εικοσαμελής!

Περάσαν χρόνοι και καιροί,  οι νόμοι αλυσιτελείς,

λόγια πολλά, λόγια παχιά, εθνοβλαβείς επιτελείς.

Και κάποια μέρα, ξαφνικά, ήρθανε ξένοι εντολείς.

Μας πήρε και μας σήκωσε Δικός τους Μεφιστοφελής…

Μίκης

Ποιες μουσικές να ξεχωρίσεις,

σε ποιο τραγούδι να σταθείς,

ποιο δίστιχο να ψιθυρίσεις

και τι να πρωτοθυμηθείς.

Στο μέταλλο τού Μπιθικώτση

ν’ ανταμωθείς με τον καημό,

το δάκρυ σου να τιθασέψεις

μέσα στης Ντόρας* το λυγμό.

Των ποιητών μας να μετρήσεις

τις ρίμες τις ηρωικές,

το φόβο να κατανικήσεις,

να βγεις στις άλλες εποχές.

Να σηκωθείς και να χορέψεις,

στον ουρανό να υψωθείς,

τις εξουσίες να παλέψεις,

κι ας ξέρεις πως θα προδοθείς.

Για πάθη, για καημούς κι αγώνες

έγραψες θεία μουσική.

Μίκη, θα μείνεις στους αιώνες

μέσα στου κόσμου την ψυχή.

*Ντόρα Γιαννακοπούλου

Στίχοι γραμμένοι με ευγνωμοσύνη για όσα μας έδωσε

αυτός ο μεγάλος δημιουργός, αυτός ο πολέμιος κάθε

φασισμού.

Ένας πυλώνας τού πολιτισμού μας, τόσο ψηλός, που

κανενός η λάσπη δε μπορεί να τον φτάσει.

Ήθος

Σημερινοί και χθεσινοί,

παλιοί κι ακόμα πιο παλιοί,

άσημοι και προβεβλημένοι,

ασπούδαχτοι και σπουδαγμένοι,

εσείς εκεί, της εξουσίας,

αδιάφοροι της Ιστορίας,

σε θώκους αναρριχημένοι,

με τους μισθούς σας βολεμένοι.

Ν’ αναγνωρίσω τα σωστά σας,

να παραβλέψω τα στραβά σας,

να συγχωρήσω τις βλακείες,

να σβήσω τις παλινωδίες.

Μα δε σηκώνω πια να βλέπω

το θράσος σας να οργιάζει,

της σκοπιμότητας το αίσχος

ασύστολα να πλεονάζει.

Το μαύρο τυλιγμένο άσπρο

και η αλήθεια ένας μύθος.

Και νά ’ναι πια σβησμένο άστρο

η ιερή μας λέξη ΗΘΟΣ.

Ο καθένας

Μεγάλα προβλήματα μες στο χωριό μας,

και ποιοι θα νοιαστούνε για λύσεις σωστές,

ο ένας δεν ξέρει, ο άλλος δε θέλει,

καθένας κοιτά τις δικές του δουλειές.

Περνά ο καιρός, τα προβλήματα μένουν.

Αρχίζουν ν’ ακούγονται λίγες φωνές,

ανήσυχοι κάποιοι το αύριο βλέπουν,

μπορεί να ξεσπάσουν μεγάλες φωτιές.

Κοντεύει ο κόμπος να φτάσει στο χτένι

και να, δύο πρώτοι δηλώνουν παρών,

για δράση μιλούν, να σταθούν ενωμένοι,

τα λάθη ν’ αφήσουνε στο παρελθόν.

Θαρρεύουνε κι άλλοι, σηκώνουν το χέρι,

θυμούνται πως είχαν προγόνους αγνούς.

Σαν στάχυα που ξάφνου ριγούν στο αγέρι,

αφήνουν στην άκρη παλιούς δισταγμούς.

Μεγάλα προβλήματα μες στο χωριό μας,

κι αυτοί που απέχουν, καιρός να νοιαστούν,

κι αν έχουν το σήμερα ασφαλισμένο,

δεν ξέρουν μεθαύριο πώς θα βρεθούν.

Μα πάνω απ’ όλα βοά η ευθύνη

τι μέλλον ορίζουμε για το χωριό.

Αυτό μας κρατά ζωογόνα τη μνήμη,

μάς έδωσε τόσα κι ας ήταν φτωχό.