Από την ξενοκρατία στην σκοταδοκρατία 1979

 

Διεφθαρμένο καθεστώς

ξενοκρατούμενο,

και ένα πλήθος σιωπηλό

θεοκρατούμενο.

Σιγόκαιγε στη χόβολη

κρυμμένη αγανάκτηση,

ιερωμένοι αυστηροί

υπόσχονταν ανάκτηση.

Υπόγεια κηρύγματα,

οι σπίθες μες στις γειτονιές.

Και ξάφνου η εξέγερση,

διαλυτικές οι ιαχές.

Την είπαν επανάσταση

αντι-ιμπεριαλιστών,

κι ας ήταν φανεροί σκοποί

φανατικών σκοταδιστών.

Σε πανικό το καθεστώς,

καινούριοι πλέον οι φρουροί,

οι δημοκράτες σε διωγμό,

το πάνω χέρι οι σκληροί.

Το θύμα το αιώνιο,

άφωνο μέσα στο τσαντόρ,

σε ήθη θεοκρατικά

στο σκότος εξουσιαστών·

έρμαιο σκεύος ηδονής

και σκέτη μηχανή παιδιών.

Και τώρα άλλη μια γενιά

με θάρρος νέο προσπαθεί,

από τα βάρβαρα δεσμά

ζητά να ελευθερωθεί,                         

για τη θυσία τής Μαχσά

το δίκαιο ν’ αποδοθεί.

.         .         .         .         .         .         .         .         .         .

1979  εξέγερση εναντίον τού Σάχη, επικράτηση θεοκρατικού καθεστώτος.

2022  η  εικοσιδιάχρονη Μαχσά Αμινί συλλαμβάνεται λόγω 

«ανάρμοστης» ενδυμασίας. Τρεις μέρες μετά είναι νεκρή.

Λύπη και ενοχή

 

Παράξενα βαρύς ο φίλος και οι κουβέντες λιγοστές,

το βλέμμα του παραλλαγμένο, οι απαντήσεις νευρικές,

υπαινιγμοί χωρίς ουσία, τα λόγια του σιβυλλικά,

και δίχως άλλες εξηγήσεις έφυγε κάπως βιαστικά.

Δυο μέρες άφαντος ο φίλος και το τηλέφωνο κλειστό,

μια ενοχή με πιλατεύει, μήπως σε κάτι φταίω εγώ.

Κι εκεί στην άκρη τού μυαλού μου μια δυσαρέσκεια μικρή,

αφού η σχέση μας για χρόνια ειλικρινής και καθαρή.

Ξημέρωσε η τρίτη μέρα και το τηλέφωνο χτυπά,

του φίλου η μοναχοκόρη να τρέξω σπίτι μού ζητά,

ο φίλος λέει άλλ’ αντ’ άλλων, την κόρη λέει αδερφή

πότε θυμάται τ’ όνομά της, πότε ρωτά ποια είναι αυτή.

Τρέξιμο, φόβος, αγωνία, οι εξετάσεις πολλαπλές,

οι δυο γιατροί σκοτεινιασμένοι, οι γνωματεύσεις θλιβερές.

 

Ο φίλος μου δεν έχει μέλλον, φυραίνει πλέον το μυαλό,

σπανίως με αναγνωρίζει, τα λόγια του χωρίς ειρμό.

Αβάσταχτη, βαριά η λύπη, απρόσμενη η συμφορά,

από τη μια στιγμή στην άλλη στης Τύχης την  καταφορά.

Κοντά στη λύπη κι ένα αγκάθι για τη μικρή μου ενοχή·

τη δυσαρέσκεια εκείνη που είχα νιώσει στην αρχή!

Φίλτατος

 

Βαριέται τα ποιήματα ο φίλος,

φιλοσοφίες, αναλύσεις, εκδοχές.

Απλά τα ενδιαφέροντά του

για μέριμνες κοινές βιοτικές.

Και είναι φίλος φίλτατος,

φιλότιμος, ειλικρινής,

διακριτικός και προσηνής,

Ποιήματα, φιλοσοφίες

και περισσή λογιοσύνη,

μπορεί σπουδαία και καλά.

Μα πάνω απ’ όλα η καλοσύνη!

Σ’ ένα αύριο

 

Κάπου είναι φυλαγμένο σ’ ένα αύριο

κείνο που ποθώ ακόμα και το καρτερώ.

Μου το σβήνει μες στην τύρβη το ωράριο,

όμως, σαν τελειώνει η μέρα, λέω θα το βρω.

Όσο κι αν το πολεμάει η σκληρή δουλειά

και οι μέριμνες δεμένο με κρατούνε όμηρο,

έχω το μυαλό καθάριο, λύνω τη θηλιά.

Πού θα πάει, θα προβάλει το δικό μου όνειρο.

Ο κυνισμός γηραιού «συμμάχου» μας

Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους,

δεν έχουμε αιώνιους εχθρούς,

μονάχα τα συμφέροντά μας

ανήκουν στους αιώνιους σκοπούς.

Ανθρωπισμοί κι ευαισθησίες

να μένουν στα γραπτά των ποιητών,

πολιτική μας το συμφέρον,

δεν ψάχνουμε τα δίκαια λαών.

«Διαίρει και βασίλευε» το δόγμα

με απαρέγκλιτη εφαρμογή,

και βρίσκουμε τους πρόθυμους στις χώρες

να γίνονται δικοί μας ουραγοί.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

«Δεν έχουμε μόνιμους συμμάχους ούτε και διαρκείς

εχθρούς. Μόνιμα είναι τα συμφέροντά μας».

Πάλμερστον, Άγγλος πολιτικός1784-1865

Εξαγορά

 

Έρωτας όμορφος τετραετής,

τώρα κι οι δυο με πτυχίο στο χέρι, 

μπρος τους ο δρόμος μιας νέας ζωής

και στις καρδιές τους γλυκό καλοκαίρι.

Βρέθηκαν εύκολα θέσεις καλές,

διάθεση άριστη για εργασία,

και για το μέλλον τους ευνοϊκές

προοπτικές για ευημερία.

Όλα τραβούσανε αρμονικά,

όμως εκείνος σκεφτότανε κι άλλα,

απωθημένα παλιά παιδικά,

από τη μάνα του σχέδια μεγάλα.

Ήταν φιλόδοξος ο νεαρός,

ονειρευότανε την Εσπερία,

πάνω απ’ όλα να γίνει γνωστός,

έψαχνε πώς να βρεθεί ευκαιρία.

Κάποτε μία κυρία γνωστή

με αξιόλογη περιουσία,

σε κάποια σύναξη συγγενική

είδε την έντονη φιλοδοξία.

Και απευθύνθηκε στον νεαρό,

τού ’πε για κάποιες δικές της αξίες,

χρήματα δίνει για έναν σκοπό,

χαίρεται όμορφες φιλοδοξίες.

Η ευκαιρία του μοναδική,

ήταν αυτό που με πάθος ποθούσε,

πλώρη στα γρήγορα γι’ Αμερική,

νέες σπουδές, μοναχός, ξεκινούσε.

Για την καλή του βαρύς ο καημός,

όμως τον έβλεπε με καλοσύνη,

τρία χρονάκια τους ο χωρισμός,

κι είχε απέραντη εμπιστοσύνη.

Είπε πως θά ’ρχεται πέντε φορές

μέσα στο χρόνο γι’ αυτήν π’ αγαπούσε,

θά ’βρισκε τρόπο, παρά τις σπουδές,

τον ισχυρό τους δεσμό θα τιμούσε.

Τρεις πρώτοι μήνες περάσαν αργά,

ήρθε με θέρμη εκείνος κοντά της,

έρωτας σίγουρος, όλα καλά,

ένα τριήμερο στην αγκαλιά της.

Βγήκαν πολλές και βαριές οι σπουδές,

δύσκολο νά ’ρχεται πάλι και πάλι.

Δώδεκα μήνες χωρίς διακοπές,

δεν θα ερχόταν· ανάγκη μεγάλη.

Για την κοπέλα βαρύς ο καημός

που ο καλός της να ρθεί δεν μπορούσε,

ήταν δυσβάστακτος ο χωρισμός,

μόνη της μέρες και νύχτες μετρούσε.

Σ’ ένα τηλέφωνο νυχτερινό,

λόγια για νέα του σταδιοδρομία,

υπονοούμενο σιβυλλικό.

Πρώτη φορά η βαριά υποψία.

Τρία μηνύματα διαδοχικά,

για να της πει τη μοιραία στροφή του,

ομολογία ψυχρή τελικά:

Πάνω απ’ όλα τους η Αμερική του!

Βρήκε αλλού μια καινούρια φωλιά,

κάηκαν όλα σε μια ευκαιρία.

Για το συμφέρον σε κρύα αγκαλιά·

εξαγοράστηκε απ’ την κυρία!

Στα ίδια

 

Ομνύουν οι γνωστοί στη νομιμότητα

και στων προθέσεων την καθαρότητα.

Επιζητούνε, λένε, σταθερότητα,

για δίκαιο μιλούν και για ενότητα.

Ανυποψίαστη η αγαθότητα

και αδιόρθωτη η ελαφρότητα

τυφλές ξανά μπροστά στη σκοπιμότητα. 

Φεύγε

 

Άμα σε δουν με τη γίδα στην πλάτη

και ολοφάνερη πια η απάτη,

άσε τη γίδα και βρες μονοπάτι.

Μέσα στη νύχτα ξεκίνα να φύγεις

και τα χειρότερα να τ’ αποφύγεις:

Μες στο χωριό σου θα λένε ο κλέφτης,

ο  …εντιμότατος, ο θεομπαίχτης.

Θα σε προγκίζουνε ως κι οι αλήτες,

θα κοροϊδεύουνε κι οι λωποδύτες.

Μόνη διέξοδος η εξορία,

θά ’ναι η πιο ελαφριά τιμωρία.

Μπόρα

Έρχεσαι μπόρα ξαφνική

στης σκονισμένης άπνοιας το τέλμα,

βαριές σταγόνες στον αέρα,

ο φόβος στη ραγδαία σου οργή.

Με βία οι βροντές σου και οι λάμψεις,

ατίθασο θηρίο το νερό,

σαρωτική στο πέρασμά σου,

κρίσιμο κάθε σου λεπτό.

Σαν έρθει η καινούρια νηνεμία

κι εμφανιστούνε οι απρόσμενες φθορές,

του χτες αναβολές και ραθυμίες

σηκώνουν σκεπασμένες ενοχές.

Μια ταραχή η κάθε μπόρα,

η απειλή της ρημαδιό,

ό,τι σαθρό το ξεσκεπάζει,

ταρακουνάει το παλιό.

Μα το βαθύρριζο αντέχει,

δεν τον φοβάται τον καιρό.