Αμάραντο λουλούδι

Από φωτιές τού δειλινού που καιν στον ουρανό της,

δεκάδες παίρνω χρώματα για μια της ζωγραφιά

και φέρνω πίσω ανθηρό το θείο πρόσωπό της,

ανώτερο κι ασύγκριτο με όποιαν ομορφιά.

Δέκα τα χρόνια που ’φυγε, μια μέρα αποφράδα,

μα η θωριά της έρχεται μπροστά μου ταχτικά,

κάποιες νυχτιές χαμογελά σε μια αστρική συστάδα

και από κει τα λόγια της ηχούνε μυστικά.

Είναι πληγή και βάλσαμο η γλύκα τής μιλιάς της,

και μοναχός μου απαντώ, φωνάζω τ’ όνομά της.

Για σένα κάθε μέρα μου γράφω κι ένα τραγούδι,

πώς σε κρατάω μέσα  μου αμάραντο λουλούδι!

ΜΜΕ Μέσα μαζικού εκπολιτισμού

Της αλήθειας υπηρέτες, σκοπιμότητα καμιά,

με ευθύνη στους πολίτες, σεβασμός και στα παιδιά.

Του διαλόγου θιασώτες, σοβαρή η κριτική,

στα στραβά τής εξουσίας σθεναρά ελεγκτικοί.

Και της τέχνης υπηρέτες, του ωραίου εραστές,

για τη μόρφωση του κόσμου επιπέδου εκπομπές.

Η φροντίδα για τη γλώσσα έγκυρη και διαρκής.

Βάρος στην ψυχαγωγία – μακριά οι ευτελείς.

Ένας ευγενής αγώνας για πατρίδα και λαό,

για του ανθρώπου την αξία και τον εκπολιτισμό.

(ευσεβείς πόθοι)

Το λάθος τού Ευρύνη

Ανεκτικός ο ήσυχος Ευρύνης,

αντιπαρέρχονταν μεγάλα και μικρά,

το δόγμα του: «απλόχερα να δίνεις».

Κι αναζητούσε σ’ όλους ελαφρυντικά.

Εμπόδιζε τα λόγια και τις ρήξεις,

ωθούσε τη συζήτηση αλλού,

καλόπιστα παντού τις εξηγήσεις·

απέκτησε τη φήμη τού καλού.

Αγάπη καθαρή για τους ανθρώπους,

δεν ήθελε ποτέ του το κακό,

κι αν δοκιμάζονταν τα όρια στους τρόπους,

κρατούσε κλειδωμένο το θυμό.

Γυρίζανε και φεύγανε τα χρόνια,

σωρεύονταν μεγάλα και μικρά.

Και μία μέρα ο καλότατος Ευρύνης

αθόρυβα τραβήχτηκε μακριά.  

Φοβήθηκε μη και λυθεί η μιλιά του·

τα ένιωθε φθαρμένα τα λουριά.

Τα κάποτε ακμαία όριά του

τά ’χε διαβρώσει η ανθρώπινη σκουριά.

Ξένιος Ζευς και σύνεση

Δώσε ψωμί στον πεινασμένο,

μη διώχνεις τον κατατρεγμένο,

σε όλους δείξε ανθρωπιά.

Μα φύλαξε και την πατρίδα

από την ξένη πλημμυρίδα

και του εχθρού την πονηριά.

Η Μαριγώ και η Αρτέμω

                                              Μια αληθινή ιστορία, 1950

Στα δεκαεννιά της η Αρτέμω, στα είκοσι η Μαριγώ

έχουνε πλέον μεγαλώσει, ήρθε καιρός για το γαμπρό.

Οι αδερφές αγαπημένες έχουν κοινά τα μυστικά,

συνηθισμένες οι κουβέντες για προξενιά και για προικιά.

Η Μαριγώ με βλεμματάκια πλησίασε το Νικολή,

το γείτονα που συμπαθούνε και είναι όμορφος πολύ.

Στο πίσω δώμα συναντήσεις και κάποια βήματα μικρά,

διστακτικές χειρονομίες, ωραία λόγια τρυφερά.

Οι αδερφές τα κουβεντιάζουν και η Αρτέμω τη ρωτά,

αν προχωρούνε οι κινήσεις, αν δείχνει πως την αγαπά,

αν έχει δώσει υποσχέσεις, άμα το σκέφτεται να ρθεί·

μεγάλο έχει ενδιαφέρον και λέει πως ανησυχεί.

Είναι πολύ νωρίς ακόμα της απαντά η Μαριγώ,

από μικρή συγκρατημένη, άτομο ήταν λογικό.

Μ’ αν αύριο το προχωρήσει  και της μιλήσει για παντρειά,

θα πει το ναι, για να κινήσει και της Αρτέμως η σειρά.

Γοργά κυλήσαν δέκα μέρες, και κάποιο σούρουπο ζεστό

η Μαριγώ, για ένα σκεύος στο καμαράκι το στενό.

Τραβάει την παλιά πορτούλα, να δει το σκεύος προσπαθεί   

και βρίσκει μπρος της την Αρτέμω στην αγκαλιά τού Νικολή!

Στέκει ακίνητη μπροστά τους, χαμένη νιώθει τη φωνή,

ένα παράπονο την πνίγει για την καλή της αδερφή.

Την αγκαλιάζει η Αρτέμω, «συγχώρεσέ με, Μαριγώ,

μια φλόγα μ’ έχει καταλάβει, δε μπόρεσα να κρατηθώ».

Κλαίνε κι οι δυο στο καμαράκι, τι πρέπει άραγε να πουν,

ποιος το περίμενε ποτέ τους, έτσι τα πράγματα να ρθούν!

Ο Νικολής εκεί στην άκρη στέκει αμίλητος σκυφτός,

στη Μαριγώ εκτεθειμένος, μεγάλος ένοχος αυτός.

Βρήκε φωνή για να μιλήσει η Μαριγώ η συνετή,

«για μένα πλέον τελειωμένη η ιστορία μου αυτή».

Γύρισε πίσω μοναχή της στο δρόμο τής υπομονής,

ξεπλένοντας τα δάκρυά της, μη καταλάβουν οι γονείς.

Αργοκυλήσανε οι μέρες, η Μαριγώ η συνετή

με περισσή μεγαθυμία συγχώρεσε την αδερφή.

Θυμήθηκε της προγιαγιάς της εκείνο το παλιό ρητό

«μη φοβηθείς ποτέ την τύχη, το κάθε εμπόδιο για καλό».

Δεν πέρασαν οχτώ βδομάδες και βγήκε νέο τυχερό,

μονάχος ήρθε ο Ευθύμης και ζήτησε τη Μαριγώ.

Τον ξέραν όλοι δουλευτάρη και συνετό και σοβαρό·

με σιγουριά και προθυμία είπε το ναι η Μαριγώ.

Τον άλλο μήνα δύο γάμοι, νύφες κι οι δύο αδερφές,

βρήκανε όλα το ρυθμό τους, πιάσανε όλες οι ευχές.

Οι αδερφές αγαπημένες περάσαν ήσυχη ζωή,

ο Νικολής και ο Ευθύμης σαν δύο φίλοι καρδιακοί!