Από τύχη

 

Ποιο άραγε θα είναι το ωάριο;

και ποιο το σπερματοζωάριο;

και ποια θα είναι η στιγμή;

Τυχαία όλων η ζωή.

Μυριάδες των μυριάδων οι αγέννητοι,

ελάχιστοι εκείνοι που γεννιούνται,

και απειροελάχιστοι

όσοι από την Τύχη ευνοούνται.

(Άραγε πόσοι τυχεροί

από αυτούς που δε γεννιούνται;) 

Δέντρο και βράχος

 

Μέσα στο βράχο ρίζωσα σε μια βαθιά σχισμάδα

κι ο βράχος με αγκάλιασε σαν ήρεμος γονιός.

Δειλά τα πρώτα φύλλα μου, τα πρώτα μου κλαράκια,

ο βράχος μου ακλόνητος σε όλα αρωγός.

Στο κρύο νιώθω πάνω μου γλυκιά τη θαλπωρή του,

στην κάψα, δροσερό κρατά στις ρίζες μου νερό,

οι μανιασμένοι άνεμοι κοντά του μοιάζουν χάδια,

ό,τι κι αν έρθει, άφοβα μαζί του το περνώ.

Κάποιες αφέγγαρες βραδιές που όλα ησυχάζουν

κι απόλυτη απλώνεται στη φύση η σιωπή,

ο βράχος έναν ψίθυρο αργόσυρτο αρχινάει,

μου διηγιέται ήσυχα πώς ήρθε στη ζωή.

Μου λέει πώς γεννήθηκε στης θάλασσας τα βάθη –

μυριάδες οι αιώνες του στα σκοτεινά νερά –

πώς ανυψώνονταν αργά, διψώντας για να μάθει

τι είναι έξω απ’ τα βαθιά, πώς είναι η στεριά.

Κι ως είδε το στερέωμα, το φως και τους αιθέρες

και νέα άποψη ζωής απάνω στη στεριά,

βάλθηκε κι άλλο ν’ ανεβεί στοχεύοντας αστέρες

και να θωρεί ασίγαστα της Γης την ομορφιά.

                    

Τώρα μαζί κοιτάζουμε, ζούμε την κάθε μέρα

και όλα μες στο σήμερα τα βλέπουμε καλά,

του αύριο τ’ αβέβαιο τ’ αφήνουμε πιο πέρα

και ο χειρότερος καιρός ποτέ δε μας χαλά.

Έξι μεσοτονικά μονόστιχα

 

Τα λόγια καλά μα τα έργα τους άλλα. Αισχύνη καμιά.

Μιλούσαν πολλοί δουλικοί και προδότες. Το θράσος παρόν.

Μικρό αρχηγό τον κρατούσαν σκοπίμως· το σχέδιο κρυφό.

Βουβοί θεατές στων αδίκων τη δράση. Θα μένουν υπό.

Σε λίγους γνωστές των αγνώστων ηρώων θυσίες τρανές.

Κινήσαν πολλοί, λεωφόρος μπροστά τους, το πάθος πολύ.

Με μορφή χαϊκού

Τα λόγια καλά

μα τα έργα τους άλλα.

Αισχύνη καμιά.

Μιλούσαν πολλοί

δουλικοί και προδότες.

Το θράσος παρόν.

Μικρό αρχηγό

τον κρατούσαν σκοπίμως·

το σχέδιο κρυφό.

Βουβοί θεατές

στων αδίκων τη δράση.

Θα μένουν υπό.

Σε λίγους γνωστές

των αγνώστων ηρώων

θυσίες τρανές.

Κινήσαν πολλοί,

λεωφόρος μπροστά τους,

το πάθος πολύ.

………………………………………………………………

Μεσοτονικό μέτρο ή αμφίβραχυς: Τρεις συλλαβές, από τις οποίες τονίζεται η μεσαία:

Κινήσαν/πολλοί λε/ωφόρος/μπροστά τους/το πάθος/πολύ

Στη βάρκα τής επιθυμίας

 

Μεγάλη η επιθυμία, 

ακοίμητη, αυξητική,                

χαμένη η παλιά του ηρεμία,           

η έμμονη ιδέα φορτική.                    

Ακμαία η επιθυμία,

της βγαίνει όμως μπρος η ηθική,

της επισείει μία παροιμία

και στέκει αυστηρά ελεγκτική.

Ακραία η επιθυμία

στηρίζει μια δική της λογική.

Αν και φοβάται κάποια τρικυμία,

παρωχημένη θεωρεί την ηθική.

Προχώρησε το πρώτο βήμα,

το δεύτερο δεν άργησε να ρθεί,

καινούριο στη ζωή αυτό το σχήμα,

σε άλλη ρότα πλέον έχει βγει.

Γενναία η επιθυμία,

τα δεδομένα βγαίνουν θετικά,

στο νέο περιβάλλον ευθυμία,

του έχουν έρθει όλα βολικά.

Δικαιωμένη η επιθυμία,

καλά που άφησε την ηθική,

γλυκύτατη αυτή η γνωριμία,

μία σαγήνη ισχυρά μαγνητική.

Πρωτόγνωρη ετούτη η ευτυχία,

μια άλλη στη ζωή του εποχή,

κι ας ο καθρέφτης τού μιλά για απιστία

και δείχνει μες στο ύφος ενοχή.

Την τέταρτη βδομάδα συννεφάκια

προβάλλουν ξαφνικά στον ουρανό

και κάποια υπαινικτικά λογάκια

σηκώνουν ένα χρώμα μελανό.

Τα σύννεφα απρόοπτα πληθαίνουν,

ξεφτίζουνε οι ενθουσιασμοί,

τα όποια θετικά μικραίνουν,

ανοίγουν οι παλιοί λογαριασμοί.

Ξεθωριασμένη η επιθυμία,

ορθώνεται ξανά η ηθική

και η παλιά εκείνη παροιμία

με λύπη τού μιλά για λογική.

Αφανισμένη η επιθυμία,    

η σκέψη πλέον στην επιστροφή.

Μα σαν θα βγει από την τρικυμία,

θα βρει την πόρτα πίσω του κλειστή.

Ένα υποκείμενο

 

Ευγενικός και προσηνής, σαν έβλεπε πως τον συμφέρει,

ανάγωγος και προπετής, όταν σε είχε πια στο χέρι.

Γαλίφης και ιδιοτελής, κακόψυχος και ραδιούργος,

δαιμόνιος στη διαβολή, στις μεθοδεύσεις του πανούργος.

Φιλότιμος και γελαστός ώσπου να γίνει η δουλειά του

και ύστερα αχάριστος και μόνο τα συμφέροντά του.

Αγόραζε τοις μετρητοίς στις αρχικές συναλλαγές του

κι αφού γινόταν έμπιστος, με ψεύτικες επιταγές του.

Τον πρώτο χρόνο μια χαρά, τού έβγαιναν οι ιστορίες,

το δεύτερο σιγά-σιγά αρχίσανε οι υποψίες.

Τα θύματά του πάμπολλα, στα ψέματα αριστοτέχνης,

με προσωπείο έντιμου, στο κλέψιμο δεξιοτέχνης.

Αγαπητός στους αφελείς, μα ήταν ένας λωποδύτης,

αξιοπρέπεια μηδέν, κατέληξε κοινός αλήτης.

Εκτεθειμένος για πολλά, τον έχουν μάθει πλέον όλοι,

τη μέρα δεν κυκλοφορεί· θα τον προγκίξουνε στην πόλη.

Ο επικήδειος

 

 Διακεκριμένος ο νεκρός.

 Ο κύριος ομιλητής προβεβλημένος,

 ο λόγος του μεστός,

 αξιοπρόσεκτα καλογραμμένος

 για του νεκρού την παρρησία,

 την ειλικρίνεια, το πάθος,

 την περισσή ευαισθησία.

 Τα τόνισε ο ομιλητής,

 παρότι δεδομένος ψεύτης,

 αναίσθητος, ιδιοτελής.

 (Δακρύσανε και μερικοί·

 για τα ωραία λόγια ίσως

 ή για το λάλον θράσος ίσως.) 

Νοημοσύνη;

 

Της δώσαν όνομα σπουδαίο·

νοημοσύνη τεχνητή!

Στην εξουσία αλγορίθμων

εκόντες άκοντες θνητοί.

Ταχύτατα, βιβλία νέα,

εικονικοί οι συγγραφείς,

Διδάκτορες σε δυο βδομάδες

συμπιλημάτων συρραφείς.

Τα έλεγαν μελλοντολόγοι·

νοημοσύνη τεχνητή,

θα «γράφουνε» λογοτεχνία

κι οι άψυχοι και οι κουτοί.

Βαρύγδουπος ο νέος όρος

νοημοσύνη τεχνητή.

Κι ας είχαν λέξεις τής αλήθειας:

Συνθετική λογοκλοπή.

Εκσυγχρονισμοί

 

Σκουριασμένα γρανάζια στου κράτους το μύλο

τον πολίτη αλέθανε με τα χαρτιά,

υπαλλήλων το ύφος σε άφηνε στύλο

αγχωμένος να μένεις ξανά στην ουρά.

Διαρκείς αλλαγές που τις λεν βελτιώσεις,

με τα νέα συστήματα των κινητών,

σε καλούν απαντήσεις σε γρίφους να δώσεις

με τα γκοβ και τα πιν μηνυμάτων γραπτών.

Στης προόδου το δρόμο χαρτιά αφημένα,

εργαλεία γινήκαμε των συσκευών.

Σε λαβύρινθους ψάχνονται τα δεδομένα,

το καινούριο μας άγχος μονίμως παρόν.

Ο αγορητής

 

Για κάποια δευτερεύοντα κορώνες ηχηρές,

τον τόνο σήκωσε για εθνικά ιδεώδη,

στους άλλους καταλόγισε προθέσεις πονηρές,

με άνεση αντιπαρήλθε τ’ ακανθώδη.

Θερμό ακροατήριο με χειροκροτητές,

οι κάμερες κατάλληλα στραμμένες,

στα Μέσα διθυραμβικοί γνωστοί αναλυτές,

οι συνειδήσεις χειραγωγημένες.