Επιφυλακτικά

 

Επιστημονικές ειδήσεις,

των ειδημόνων εισηγήσεις,

ανακοινώσεις συνεδρίων,

τετελεσμένα συμβουλίων.

Μα πόσο πια να εμπιστευτείς;

Χαμένη κάθε βεβαιότητα

πως δεν υπάρχει σκοπιμότητα.

Μοναχικοί

 

Στο στέκι το απόγεμα οι τρεις τους,

στο ίδιο τραπεζάκι όπως χτες,

τα λόγια λίγα στη συνάντησή τους·

καθείς το κινητό του κι ο καφές.

Και αύριο στην ίδια τους τριάδα,

μακριά απ’ τις κουβέντες των σπιτιών.

Κι εδώ μοναχικοί μες στην ομάδα

που μοιάζει στέκι εγκοσμίων ασκητών.

Με τον παλιό συμφοιτητή

 

Από τυχαία συγκυρία

βρήκα το φίλο Στεφανή·

χαμένος στις δεκαετίες

σε κάποια πόλη μακρινή.

Στο σπίτι του την επομένη·

η πρόσκληση πιεστική.

Πολυτελέστατα τα πάντα,

η βίλα θεαματική.

Αυτόματα στη μνήμη ήρθαν

τα χρόνια τα φοιτητικά,

η φτώχεια μας, οι ανησυχίες,

οράματα πολιτικά.

Βασιλικό τ’ ωραίο γεύμα,

μα η συζήτηση φτωχή

για φαγητά και διασκεδάσεις,

ανέσεις και καλή ζωή.

Προσπάθησα να πούμε κι άλλα,

των παλαιών μας ιδεών,

μα η συζήτηση γυρνούσε

για τις τιμές των μετοχών.

Είπαμε να ξαναβρεθούμε.

Μα τι να πούμε τελικά;

Ο φίλος ήταν ένας άλλος·

και όλα πλέον πληκτικά…

Γιώργος Κηρύκου (1955-1993)

 

Στην πύλη επιμένει γαντζωμένος, 

συνθήματα κι αυτός ηρωικά,

ο προβολέας πάνω του στραμμένος.

Στους στρατιώτες γνέφει φιλικά.

Το άρμα ρίχνει πάνω του την πύλη,

οι στρατιώτες με τις διαταγές,

δεν ξέρουνε μαζί του νά ’ναι φίλοι,

μα ξέρουνε καλά από κλωτσιές.

Απάνω του η χούντα λυσσασμένη,

τριάντα μέρες ξύλο στην ΕΣΑ,

φαντάροι επί τούτου διαλεγμένοι.

Εκείνος τούς δημίους αψηφά.

Στα χρόνια τής καινούριας Ιστορίας,

αγωνιστών ονόματα γνωστά,

αυτός στην άκρη τής ανωνυμίας,

ανταμοιβή καμία δε ζητά.

Στου κόσμου τα λιμάνια βιοπάλη,

στην Ικαρία όμως το μυαλό.

Νικάει τελικά το περιγιάλι

για μια ζωή καινούρια στο χωριό.

Λιτά στην άκρη τής ανωνυμίας,

εκεί στη ζηλεμένη εσχατιά,

μα ξάφνου εμπρηστές τής ανομίας

τον τόπο παραδίδουν στη φωτιά.

Αυτόματα με φίλους του ορμάει

στις φλόγες για να σώσουνε ζωές,

ανήμπορους στα χέρια του κρατάει,

μα του ανέμου εχθρικές ριπές.

Το νήμα στα τριανταοχτώ καμένο,

ασπούδαχτος, δεινός εθελοντής,

στην προσφορά το είναι του ταγμένο,

της ανθρωπιάς γενναίος σπουδαστής.

.    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .

Ο Γιώργος Κηρύκου, 18 ετών το 1973, μόλις είδε την εξέγερση 

στο Πολυτεχνείο, έσπευσε κι αυτός κοντά στους φοιτητές. 

Έμεινε στην πύλη μέχρι που την έριξε το άρμα. Τον βασάνισαν 

έναν μήνα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Έμεινε άγνωστος.

Έγινε γνωστός μετά 20 χρόνια, όταν κάηκε στη μεγάλη πυρκαγιά τής Ικαρίας 

το 1993, στην προσπάθειά του να σώσει μαζί με δυο φίλους του, ανθρώπους 

που είχαν παγιδευτεί. 

Υποδιάλογοι

 –Πιστεύετε στο διάλογο;

–Πιστεύουμε!

–Και στα επιχειρήματα;

–Βεβαίως!

Και άρχισε ο διάλογος.

Ευγενικά στην πρώτη διαφωνία,

στη δεύτερη μικρός εκνευρισμός,

στην τρίτη, ηχηρή αντιγνωμία

και να ο πρώτος χαρακτηρισμός.

Επιχειρήματα παρατημένα,

στη θέση τους ανοίκειες φωνές,

τα πρώτα λόγια πλέον ξεχασμένα,

επίλογος με ύβρεις και αρές.

Το μονοπάτι, τα γράμματα, οι ιμάντες

 

Το χαρακώνουν οι βροχές, το κατατρών τα χιόνια,

να το χαλάσουν βούλονται, να σβήσουν τον τορό.

Το χτύπησαν στον πόλεμο ακόμα και κανόνια,

μ’ αυτό ποτέ δε χάθηκε και στέκει στο γκρεμό.

Αιώνες αραδίζουνε και το κρατούν τα γίδια,

αγέρωχα κι αφόβιστα σε στράτα φοβερή,

κι από κοντά τους οι βοσκοί, πεισματικά στα ίδια,

ελεύθεροι στην άκρη τους, διαβάτες τολμηροί.

Πολλές φορές το πέρασα κι εγώ το μονοπάτι,

κοντά στα γίδια από μικρός, εκπαίδευση σκληρή,

στο δυσθεώρητο κενό συνήθισε το μάτι,

ακόμα κι αν φοβέριζαν οι άγριοι καιροί.

Μ’ αρέσανε τα γράμματα, τα γίδια τ’ αγαπούσα·

το σπίτι αποφάσισε να πάω να μορφωθώ.

Δε μπόρεσα ν’ αποκριθώ τι πιο πολύ ποθούσα.

Και βρέθηκα για τις σπουδές σε τόπο μακρινό.

Ο τόπος αφιλόξενος μ’ αλλιώτικους ανθρώπους,

αφόρητο το παίδεμα στης πόλης τη ζωή,

να μάθω και ν’ αποδεχτώ αυτούς τούς άλλους τρόπους,

μες στη θολή ατμόσφαιρα και στην οχλοβοή.

Τέσσερα χρόνια στη σχολή, εγκαίρως το πτυχίο,

δυο χρόνια στρατιωτικό, στυφές οι διαταγές.

Μέσω γνωστού μια αίτηση σε κάποιο υπουργείο,

σε δύο μήνες πέρασα σε πόρτες κρατικές.

Γραφείο μ’ άλλους τέσσερις στο κέντρο, στην Αθήνα,

ωράριο κανονικό και ο μισθός καλός.

Οι τρεις βαριούνταν τη δουλειά, μιλούσαν για ρουτίνα,

ο τέταρτος ευχάριστος, συνήθως γελαστός.

Στο σπίτι μου περήφανοι για το διορισμό μου,

κι ας ήμουν από το χωριό χιλιόμετρα μακριά,

βρέξει–χιονίσει λέγανε θα έχω το μισθό μου,

και όλα τα θαρρούσανε στην πόλη βολικά!

Οι μέρες απαράλλαχτες στην εύκολη δουλειά μου,

με δύο φίλους, Σάββατα, διασκέδαση φτηνή.

Στο μονοπάτι μ’ έφερναν συχνά τα όνειρά μου,

μια σκέψη με τριβέλιζε, σαν κάποια αναμονή.

Οι δέκα μήνες πέρασαν, πορεία δεδομένη,

ωράριο κανονικό και ο μισθός καλός.

Μια νύχτα όμως δύσκολη, η σκέψη θεριεμένη

με πρόσταξε αυταρχικά: να λήξει ο ζυγός!

Μια λύτρωση απρόσμενη, σαν μια χαρά κρυμμένη

πλημμύρισε το είναι μου μέσα σε μια στιγμή,

και στο γραφείο το πρωί η δήλωση γραμμένη

για άμεση παραίτηση και γρήγορη φυγή.

Ξαφνιάστηκαν οι τέσσερις, σηκώσανε τα φρύδια,

ρωτήσανε τι έπαθα, μην έχω πυρετό!

Αρρώστια, είπα, έπαθα, αρρώστια με τα γίδια!

Γυρίζω ανυπόμονα εκεί που αγαπώ!

Στο σπίτι μου τρομάξανε με την απόφασή μου,

αρχίσανε να μου μιλούν για χιόνια και βροχές,

πως πρέπει να ξανασκεφτώ την άπρεπη φυγή μου, 

μα και την περηφάνια τους που πήγα στις σπουδές…

Γοργά πήρα το δρόμο μου, και νά το μονοπάτι,

αγνάντεψα, κι ανάσανα αέρα καθαρό,

ίσια ξανά κι ελεύθερη αισθάνθηκα την πλάτη,

στον άσπρο βράχο στάθηκα, στο κρύο το νερό.

Απόμακρα ακούστηκαν στο πέρα βοσκοτόπι

γλυκά τα κυπροκούδουνα, παλιά μου μουσική.

Αυθόρμητα ψιθύρισα: Ω σεις δικοί μου τόποι,

εδώ είναι οι ρίζες μου, ζωή μοναδική!

Δώδεκα χρόνια κύλησαν, Αθήνα ξεχασμένη,

πατέρας, μάνα χαίρονται που μ’ έχουνε κοντά,

μαζί με την Κρυστάλλω μου, τη γλυκολατρεμένη,

και μας φουντώνουν τη χαρά τα τρία μας παιδιά!

Πολλή δουλειά, το ξέρουνε, το μολογούν οι πάντες,

με δυσκολίες άσωτες σε όλους τούς καιρούς.

Μα στη ζωή μας λείπουνε ωράρια-ιμάντες

και βλέπουμε ορίζοντες ωραίους ανοιχτούς.

Ενωμένη παρακμή

 

Ηγέτες ξανά και ξανά στις Βρυξέλλες,

διαβούλια έτσι, συσκέψεις αλλιώς,   

με λόγια στις κρίσεις για δίκαιες λύσεις·

της βίας ο νόμος μπροστά τους ωμός.

Δηλώσεις-διαλέξεις, δημόσιες σχέσεις,

χαμόγελα φίλων, φιλιά κωμικά,

εταίροι ετέρων ιδιαιτέρων,

ξοπίσω αόρατα αφεντικά.

Μονάχα κονδύλια στις συζητήσεις,

αμέριμνοι μπρος στη βαθιά παρακμή,

μικροί καιροσκόποι σε άλλη Ευρώπη·

φθαρμένες αξίες, φθαρμένοι θεσμοί.