Ευρώπη από το προχθές στο σήμερα

 

Ευρώπη των εχθρών λαών, του μιλιταρισμού,

του υπερίτη, των βομβών και των ναρκοπεδίων,

των δικτατόρων, των διωγμών και του εθνικισμού,

των στρατοπέδων-φυλακών και των κρεματορίων.

Ευρώπη τής συνύπαρξης και του πολιτισμού,

της ανοχής, των ιδεών και της δημοκρατίας,

των ελευθέρων πολιτών και του ανθρωπισμού,

δικαιωμάτων, αξιών τής ισοπολιτείας.

Ευρώπη των τραπεζιτών, των νάνων ηγετών,

ασύνορων εταιρειών και χρηματιστηρίων,

χυδαϊσμένων οθονών εμπορικών ηθών

και πολιτών-υποτελών των διευθυντηρίων.

Ευρώπη ανυπόληπτη, σκιά τής Ιστορίας,

των κούφιων διακηρύξεων περί ευημερίας,

ανάμεσα στους Γολιάθ αδιάφορο πιόνι.

Εθνών αξιοπρέπεια σε βάρβαρο αμόνι.

Αφροδίτη 2

 

Λευκό στολίδι τ’ ουρανού, καλλίστη Αφροδίτη,

Αυγερινό σε λεν πρωί, το βράδυ Αποσπερίτη.

Οιωνοσκόποι, ξορκιστές στη λάμψη σου ζητούνε

των αφελών το άγνωστο με σιγουριά να πούνε.

Κάτι μπορεί να ξέρανε σοφοί τής Βαβυλώνας·

μακριά το τηλεσκόπιο, πρόωρος ο αιώνας.

Ο Γαλιλαίος έδειξε την κοσμική αλήθεια,

στις φάσεις σου διαλύθηκαν τα θρησκοπαραμύθια.

Τον εικοστό, σού στείλαμε Μάρινερ και Βενέρα,

μας έδειξαν τι κρύβεται στον καυτερό σου αέρα.

Κι αν βρήκαν αφιλόξενο τον κόσμο το δικό σου,

εσύ αέναα κρατάς λαμπρό το πρόσωπό σου.

Ανάβεις μες στ’ απόβραδο στις ζωγραφιές τής δύσης

σιγά-σιγά προβάλλεσαι αστέρι λαμπερό,

στης νύχτας την επέλαση δε γίνεται να ζήσεις,

σ’ άλλους λαούς πορεύεσαι σε ύψος φανερό.

Για κάποιους μήνες γίνεσαι αόρατη στη Γη μας,

στου ήλιου υπακούοντας τον άτεγκτο ρυθμό,

μα πάλι κάποια χαραυγή απ’ την ανατολή μας

μες στη δροσιά τού λυκαυγούς, άστρο εωθινό.

Κατοχικά

 

Επιτροπές δεκαρολόγων       

ομοσπονδίες διασπαστών,    

παρέες τρομοκρατολόγων,    

και συμμορίες υβριστών

μέσα στη μαύρη κατοχή γερά οργανωμένοι,

με τον αχρείο αρμοστή καλά συντονισμένοι,

αδίστακτα αρμέγανε της χώρας το ταμείο,

και ο λαός περίμενε στην πείνα και στο κρύο.

Ήτανε μαύρη κατοχή, η χώρα νικημένη,

κάθε χωριό και φυλακή, πολλοί εκτελεσμένοι.

Και όλο κουβεντιάζανε,

αν θα ξανάρθει εποχή

με τέτοια αθλιότητα·

αν θα ξανάρθει κατοχή.

Ποιο είναι;

 

Πήραν τα συναισθήματα να παν να τα μετρήσουν,

ποιο είναι το βαθύτερο,

και ποιο το μεγαλύτερο.

Κι ύστερα πάσχισαν να βρουν

ποιο είναι τ’ ομορφότερο

και ποιο το ακριβότερο

και ποιο το ευγενέστερο.

Ποιο σ’ ανεβάζει πιο ψηλά και στο ζενίθ σε φτάνει.

Και ποιο το δυνατότερο

και ποιο ακατανίκητο. 

Και ποιο μπορεί σε μια στιγμή στον Άδη να σε πάει.

Μετρήσαν μια, μετρήσαν δυο,

τα φέραν μια, τα φέραν δυο,

ζυγίσαν χίλιες εκατό.

Και σ’ όλα η απάντηση ήτανε πάντα ίδια!

Απαξίωση

 

Στη σύνταξη ο κύριος τμηματάρχης,

στην αγορά, κοινός θνητός,

τον χαιρετάει ο παλιός νομάρχης.

αλλά κανένας του γνωστός.

Υπάλληλοί παλιοί παραμερίζουν,

δε θέλουν ούτε να τον δουν,

κάποιοι πολίτες τον γνωρίζουν,

με αηδία τον κοιτούν.

Πανίσχυρος ο κύριος τμηματάρχης

στης εξουσίας το σκαλί,

επέσειε συχνά αυτό το –άρχης,

και τον υπέστησαν πολλοί.

Δημοπούλα

 

Υπόδειγμα η Δημοπούλα, τα προτερήματα πολλά,

με τάξη όλα μες στο σπίτι, υπόδειγμα και στη δουλειά.

Καλοτυχίζαν τον Ξεφτέρη οι γείτονες κι οι συγγενείς,

το αναγνώριζε κι εκείνος και δήλωνε πανευτυχής.

Φιλότιμη, καλοσυνάτη, αθώα και διαλλακτική,

εκείνος ένας εαυτούλης, τη βόλεψή του είχε βρει.

Ανεκτική η Δημοπούλα, οι αντιρρήσεις της μικρές,

σιγουρεμένος ο Ξεφτέρης γι’ ατασθαλίες πονηρές.

Πρόχειρους είχε τους επαίνους και τα λογάκια τα γλυκά,

κι όταν αργούσε τα βραδάκια, τα ψεματάκια του πολλά.

Χαμογελούσε στον καθρέφτη, νόμιζε ήτανε θεός

και η καλή του Δημοπούλα ανυποψίαστος πιστός.

Μα ένα βράδυ τού Γενάρη βρήκε το σπίτι αδειανό

κι ένα χαρτάκι στον καθρέφτη από τον άβουλο πιστό.

Το ψέμα είχε τελειώσει γι’ αυτόν που ήτανε θεός.

Και ο καθρέφτης καταπέλτης: είσαι ανέντιμος, μικρός!