Για πόσα χρόνια

 

Ευπρόσωπες ασημαντότητες,

γελαστικές μηδαμινότητες,

καλοντυμένες αχρειότητες

στης εξουσίας το τραπέζι.

Των υπηκόων δεκτικότητες,

των πολιτών ανεκτικότητες

αφήνουν ίδιο το βιολί να παίζει.

Στο πτηνοτροφείο

 

Της τροφής οι δόσεις καλοζυγισμένες,

οι σωστές ενέσεις προγραμματισμένες.

Όλα ρυθμισμένα στο πτηνοτροφείο

με γνωστούς κανόνες – νόμους διεθνείς.

Όλες οι κοτούλες στην ασφάλειά τους,

ο σκοπός τους ένας·  να γεννούν τ’ αυγά τους.

Έλεγχοι μονίμως, ορισμοί σαφείς.

Όλα ρυθμισμένα στο πτηνοτροφείο,

προκαθορισμένα και για το σφαγείο.

Κέρδη δεδομένα για τους εκτροφείς.

Κατηφορικά

 

Τα δείγματα ευδιάκριτα· διαφθείρονται οι λέξεις,

γίνονται πλέον δήγματα και πόσο να τ’ αντέξεις;

Τ’ ασήμαντα τ’ αποκαλούν ειδησεογραφία,

τη σκόπιμη διαστρέβλωση δημοσιογραφία.

Προβάλλουνε για κωμικό, για σύγχρονο αστείο

το άγαρμπο, το ευτελές, τη χλεύη, το γελοίο.

Χωρίς φραγμούς απλώθηκε η χυδαιολογία,

με άνεση την είπανε ελευθεροστομία.

Από το πεζοδρόμιο τα φέραν στις οθόνες,

η δυσωδία έκανε τα σπίτια ορνιθώνες.

Τις σιδεριές στα όρη μας τις ονομάζουν πάρκα!

το φίμωτρο επίσημα το λένε τώρα μάσκα!

Όλα τα ξεπουλήματα τα λένε επενδύσεις,

βαφτίζουν εξυγίανση αθρόες απολύσεις.

Ακόμα το πολίτευμα το λεν δημοκρατία,

παρότι ολοφάνερα συμφεροντοκρατία.

Για χρόνια η κατάσταση, σταδιακά η πτώση.

Αντίσταση ασήμαντη. Ρηχότατη κι η γνώση.

Εγωισμός και επιστήμων

 

Με υποθέσεις προχωρεί,

με λάθη και αμφιβολίες,

στο δρόμο τής υπομονής

υπερνικά τις δυσκολίες.

Αν η αλήθεια ανατραπεί,

το παραδέχεται το λάθος.

Απαλλαγμένη η αρετή

απ’ του εγωισμού το πάθος.

Αν στο εγώ του γαντζωθεί

αυτός που λέγεται ειδήμων,

οριστικά θα εκτεθεί.

Παύει να είναι επιστήμων.

Μπουμπούκι

 

Σαν το μπουμπούκι που περίμενε κλειστό

του ήλιου την ενθάρρυνση,

στεκόταν στην αυλή της.

Μια λέξη πήγα να της πω

και ξαφνικά λουλούδιασε

η τέλεια μορφή της.

Το ρόδινο στα μάγουλά της

κι ένα χαμόγελο αχνό

κλέψανε τη φωνή μου.

Και τώρα δε μπορώ να πω

τη λέξη εκείνη τη δική μου.

Και μαγεμένος την κοιτώ!

Δεν τελείωσε

 

Αμίλητο τον βλέπω τον παλιό αγωνιστή, 

ενώ μπροστά του ο αυταρχισμός θεριεύει. 

Να έχει άραγε κι αυτός καταπειστεί 

και την πλαστή αλήθεια να πιστεύει;

Σε όλα μέσα ο παλιός αγωνιστής,

κανένας δεν τον είχε ξεγελάσει.

Να έχει γίνει πια ψυχρός ρεαλιστής

ή μήπως κι η ψυχή του έχει γεράσει;

Αμήχανος κοιτάζει ο παλιός αγωνιστής

το πλήθος λαβωμένο και σκυμμένο,

να βγαίνει των αθλίων ο εσμός θριαμβευτής

και το παιχνίδι να φαντάζει τελειωμένο.

Μα δεν τελείωσες, εσύ παλιέ αγωνιστή,

όπως ποτέ κι η Ιστορία δεν τελειώνει.

Και το ποτάμι, μες στην ξέρα, πάει ν’ αφανιστεί,

μ’ αργά ή γρήγορα το βούρκο τον σαρώνει.

Αναλαμπή ιδιαίτερη

Ογδονταεννιά ο γερο-Νότης, δυο χρόνια δίχως λογική,

θολές οι λιγοστές κουβέντες με μια φωνή αναιμική.

Ο γιος του στα εξηνταδύο, αν και ο χρόνος του λειψός,

όσο μπορεί τον συντροφεύει, του είναι πάντα στοργικός.

Στις ασυνάρτητες προτάσεις κάτι σωστό αναζητά,

με κάποιες λέξεις τού πατέρα σχήματα στήνει λογικά,

του απαντά με καλοσύνη, δε χάνει την υπομονή,

κι εκείνος δείχνει να τη θέλει την άλογη συμμετοχή.

Κάποτε κάνει κάποιο βήμα, έστω για ένα-δυο λεπτά

ο γερο-Νότης καταφέρνει και απαντάει λογικά,

ύστερα χάνεται και πάλι ή προτιμάει τη σιωπή,

το πρόσωπό του σκυθρωπιάζει, σαν κάτι να τον ενοχλεί.

Και σήμερα, με άλλη όψη, για μία λέξη πολεμά,

δυο συλλαβές ανακατώνει, πότε το να, πότε το μα.

Και μια στιγμή το καταφέρνει «μάνα μου, μάνα» με φωνή!

Τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι. Κι ύστερα μένει στη σιωπή.

Η τύχη των δισταγμών

 

Ο γάμος λαμπερότατος, ξενοδοχείο κεντρικό,

γνωστός τού ζευγαριού κι εγώ, παρών υποχρεωτικό, 

σ’ ένα τραπέζι ακρινό μαζί με άγνωστους επτά,

οχλαγωγία, μουσικές, για μένα όλα βαρετά.

Στη θέση την απέναντι μία μορφή ευγενική,

μάλλον κι αυτή για το παρών, φαινότανε μοναχική,

μια γρήγορη διασταύρωση, αμήχανα τα βλέμματα,

με βουλιμία οι λοιποί στα πλούσια εδέσματα.

Ο χρόνος πήγαινε αργά, πολλοί τραβούσαν στο χορό,

και ήρθε μια καλή στιγμή που μείναμε εμείς οι δυο,

τα φευγαλέα βλέμματα ίσως να ήθελαν φωνή,

μα ποιος ν’ ακούσει στο χαμό, στη διαπασών η μουσική.

Μια ώρα στον ορυμαγδό είχε τελειώσει η αντοχή,

σηκώθηκε διστακτικά για μια διακριτική φυγή,

βλέμμα σε μένα βιαστικό, σεμνός αποχαιρετισμός,

νεύμα κι εγώ ευγενικό, κι ένιωσα μόνος εντελώς.

Έφτασα σπίτι μου αργά στης μοναξιάς μου τη σιωπή,

μα στο μυαλό μου συνεχώς εκείνη η γλυκιά μορφή.

Και ο καθρέφτης αυστηρός: έπρεπε συ να κινηθείς,

με την ευγενική μορφή καλύτερα να γνωριστείς.

Το ήξερα πως μού ’λειπε της τόλμης το προτέρημα,

μπορεί αυτό να έφταιγε στα χρόνια μου τα έρημα.

Στ’ ωραίο φύλο δισταγμοί μήπως και παρεξηγηθώ,

γι’ απρέπεια δεν ήθελα ποτέ να κατηγορηθώ.

Δύο βδομάδες βαρετές, τ’ απόγευμά μου πληκτικό,

για κάποια απαραίτητα στο δρόμο τον εμπορικό,

τα καταστήματα πολλά, ο κόσμος ήταν λιγοστός,

ωραίος ο περίπατος, με άνεση βηματισμός.

Και ω! η Τύχη μου μπροστά: το πρόσωπο το ευγενικό,

μ’ ένα χαμόγελο πλατύ κι ένα «τι κάνετε!» γλυκό.

Μέσα μου κάποια ταραχή, απρόσμενη συνάντηση,

με αγωνία πώς να βρω τη δέουσα απάντηση.

Βοήθεια μού ’ρθε ξαφνικά απ’ του καθρέφτη τη μομφή·

επίμονα μου φώναξε: η ευκαιρία μη χαθεί!

Μπόρεσα γρήγορα να πω ένα «τι κάνετε» κι εγώ,

«νομίζω υποφέραμε σ’ αυτόν το γάμο και οι δυο».

«Πράγματι» μού ’πε γελαστή «η πλήξη ήταν ορατή.

Κι εγώ μονάχα για παρών, της νύφης ήμουνα γνωστή».

Ξανά ο καθρέφτης αρωγός, μού ’πε: προχώρα σταθερά,

καθίσματα απέναντι, να της προτείνεις θαρρετά!

Το γέλιο της ιδανικό, η ανταπόκριση θερμή.

Η Τύχη με το μέρος μου, ήταν υπέροχη στιγμή!

Δυο ώρες είπαμε πολλά, τα ενδιαφέροντα κοινά

ορίσαμε στο αύριο μία συνάντηση ξανά.

Στο σπίτι όλα όμορφα και ο καθρέφτης γελαστός,

οι σκέψεις μου χρωματιστές· ο δρόμος ήταν ανοιχτός!