Επί αντί συν

 

Είχα πιάσει τα τριάντα και αρχίσανε 

να μου λένε για γυναίκα και για παντρειά.

Ήρθανε δυο προξενήτρες, μου μιλήσανε

για μια κόρη από σόι και καλή γενιά.

Με βεβαίωσαν κι οι δύο πως την ξέρανε,

τρία παλληκάρια, είπαν, τη γυρεύανε.

 

Μια και δυο και τρεις και δέκα, και με πείσανε·

λίγες μέρες αρραβώνας, και στην εκκλησιά.

Κάποιος κακοήθης είπε με τυλίξανε·

ίσως ήταν από ζήλεια η κακογλωσσιά.

Όλα όμορφα κι ωραία προχωρούσανε,

πέρασαν οι τρεις βδομάδες ήμουν μια χαρά,

και στους δυο καλούς μου φίλους που ρωτούσανε,

έλεγα: τι ευτυχία είναι η παντρειά!

Μες στην τέταρτη βδομάδα ξαφνικά φωνή,

άρχισε πολλά να λέει και μ’ επιμονή:

Θέλω τούτο, θέλω κείνο, έτσι ξέρω εγώ,

μη το ένα, μη το άλλο, δε μπορώ αυτό!

Πέρασαν οι έξι μήνες, μέναν οι φωνές,

λίγα τα ωραία λόγια, ψευτοαγκαλιές.

Σαν χαμένο στον αέρα ήμουν αερόστατο

και το βίο μού ’χε κάνει ανεόρταστο.

Άφαντες οι προξενήτρες που με πείσανε,

κάτι ήξερε εκείνος· με τυλίξανε.

Μια και δυο και τρεις και δέκα, αγανάκτησα.

Άδραξα τον εαυτό μου! Την παράτησα!

Λέξεις από τα παλιά ωραίες έχουν πει πολλές,

στη ζωή των παντρεμένων νά ’ναι ταιριαστές.

Ταίρι, σύντροφος, συμβία και κυρά και σύζυγος.

Μα ετούτη, αδερφέ μου, ήταν μια επίζυγος!

Στην ασφάλεια της αδράνειας

 

Εκείνοι είχαν φοβηθεί,

τραβήξαν στην ασφάλειά τους,

εκείνος μόνος προσπαθεί

μακριά από τα βήματά τους.

Γι’ αξιοπρέπεια μοχθεί,

διεκδικεί ελευθερία,

ειρήνη μόνιμη ποθεί,

μισεί την εθελοδουλία.

Εκείνοι στην υπομονή,

κανείς δεν πάει να βοηθήσει,

εκείνος στην επιμονή.

Σκληρή τον περιμένει κρίση. 

Χωρίς συνέπειες αυτοί

και νιώθουνε δικαιωμένοι.

Καλά που είχαν φοβηθεί,

κι ας παραμένουνε σκυμμένοι.

Πραγματικότητα

 

Πολλά ποιήματα ο νέος ποιητής,

με πλούσια τη φαντασία.

Υποχρεώσεις λιγοστές,

απόμακρος από την κοινωνία.

Κυλήσανε τα χρόνια του γοργά

και μέσα πια στην κοινωνία

υποχρεώσεις πολλαπλές.

Και η πραγματικότητα

ξεπέρασε γοργά τη φαντασία.

Φοβικά

 

Με κάθε νέα ίωση μεγάλη η σοδειά·

ποικίλοι πληροφορητές, πληθώρα οι δηλώσεις,

μαθαίνουν, εκπαιδεύονται και τα μικρά παιδιά,

σε όλη την υδρόγειο φυτρώνουνε ψυχώσεις.

Και του καιρού η ψύχωση φυτεύτηκε καλά,

οι νέοι τη δεχτήκανε· μέχρι και διαδηλώσεις!

Του αύριο υπήκοοι θα τρέμουνε πολλά,

πανεύκολα θα πέφτουνε σε νέες αγκυλώσεις.

Ασίγαστος ο θόρυβος σε όλον τον πλανήτη,

για κάθε χιονοθύελλα, για κάθε πυρκαγιά

τα Μέσα ολοφύρονται και κάνουν το μεσίτη,

διασπείροντας τον πανικό και μέσα στα χωριά.

Ο φόβος εξαπλώνεται, φωλιάζει στις ψυχές,

περίτεχνα προβάλλονται δεινές συνωμοσίες,

με τρόπο ενισχύονται ποικίλες ενοχές.

Το κύμα ανασφάλειας βολεύει εξουσίες.

Φωνές για δικαιώματα και για ελευθερία

θα γίνουνε υπόθεση για κάποιους γραφικούς,

τα κύρια προβλήματα και η παλιά Ιστορία

αδιάφορους θ’ αφήνουνε ανθρώπους φοβικούς.

Πολίτες θα σπανίζουνε, υπήκοοι πληθώρα

για τον καιρό και για ιούς κυρίως θα μιλούν.

Και λίγο-λίγο προχωρούν τα άλλα φοβοδώρα:

Κομήτες κι εξωγήινοι τη Γη μας απειλούν!

Ελάτου λόγος

 

Και τι δεν έχω να σου πω και να σου μολογήσω,

τι έζησα, τι πέρασα εδώ στον τόπο αυτό!

Τι είδα και τι άκουσα να σου εξιστορήσω,

τους τρεις αιώνες που κρατώ και στέκομαι ορθό.    

                                  

Κόσμος και κόσμος στάθηκε στη σκέπη των κλαδιών μου,

καλοί, κακοί, φίλοι, εχθροί, χορτάτοι, νηστικοί.

Ξωμάχοι ολημέριστοι βαθιά πήραν ανάσα,

κονταίνοντας τον κόπο τους για την επιστροφή.

Τσοπάνηδες τινάξανε τη μουσκεμένη κάπα,

κυνηγημένοι απ’ του καιρού τη βουερή οργή.

Τη νύχτα τους περάσανε και μαστοροπαρέες,

στο δρόμο τους για το ψωμί σε τόπους μακρινούς.

Κι ασύνοροι ταξιδευτές μ’ ελαφριά δισάκια,

που δεν αντέχαν για πολύ ορίζοντες γνωστούς.

Μες στα κλαδιά μου κρύφτηκαν πολλοί καταδιωγμένοι

που το κεφάλι σήκωσαν στην άγρια σκλαβιά,

λημέρια στήσαν γύρω μου – ζωή τυραννισμένη –

και με τα χρόνια γίνανε της λευτεριάς μαγιά.

Σταθήκανε και ποιητές και βγάλανε τραγούδια

και τους καημούς αλάφρωσαν σε μικροσυντροφιές.

Τραγούδια για την ξενιτιά, τη λύπη και το χάρο,

για της αγάπης τις γλυκές και τις πικρές στιγμές.

Μα και τραγούδια ηρωικά για την αντρειοσύνη,

το θάρρος και τη δύναμη δεινών πολεμιστών,

για το σπαθί τής λευτεριάς και τη μεγαλοσύνη

με λόγια που λαμπάδιαζαν ψυχές παλληκαριών.                                                                                                                                                        

Όταν τα στίφη τών εχθρών τον τόπο διαγουμίζαν

και πόλεμοι ατέλειωτοι ξεσπούσανε ξανά,

τα βόλια στα κλωνάρια μου δαιμονικά σφυρίζαν

και κάποτε στα σπλάχνα μου καρφώνονταν βαθιά.

Μα κι όταν πάλι αδερφοί με αδερφούς χτυπιούνταν,

τα βόλια τούτα ήτανε τα πιο φαρμακερά!

Τώρα εδώ τοιμάζονται στη ρίζα να με κόψουν,

παράξενα κουβάλησαν ψηλά σιδερικά,

τη μνήμη τόσων χρόνων μου άπρεπα να διακόψουν

και πριν από την ώρα μου να λείψω οριστικά. 

                                          

Μα το δικό μου ριζικό είναι αλλιώς γραμμένο,

όρθιο πάντοτε να ζω κι όρθιο να πεθαίνω.

.............................................................................

Σκίζοντας ένα κομμάτι δαδί, αποκαλύφθηκε μία σφαίρα σφηνωμένη μέσα του.

Το δαδί προέρχεται από μια περιοχή στην οποία είχε διεξαχθεί σφοδρή μάχη το 1948.

Το εύρημα έδωσε το έναυσμα των στίχων.

Ρωμαϊκό 1

 

Ο ύπατος μικρός, ασήμαντος, ολίγος,

μικρότατοι, ολίγιστοι οι άλλοι.

Κι όπως πηγαίνανε, θα έμενε ο ίδιος,

προοπτική καμία δεν φαινόταν άλλη.

Οι θαρραλέοι που κινούσαν, μετρημένοι,

σε δρόμους διαρκώς μοναχικούς.

Και οι πληβείοι αποκαμωμένοι

κρατούσαν μιαν ελπίδα στους θεούς.

Μετά τον πόλεμο

 

Εχθροί αδυσώπητοι μέσα στη χώρα,

για χρόνια οι μάχες, πολλοί οι νεκροί,

ερείπια πίσω αφήσαν πληθώρα

και άγριοι μένουν για μας οι καιροί.

Γενναίους ζητούμε αγνούς πατριώτες

ηγέτες να γίνουν, να βγούνε μπροστά

για νέα πορεία, για νέους αγώνες,

ελπίδα στον κόσμο να φέρουν ξανά.

Γενναίοι πολλοί μες στις μάχες χαμένοι,

τους λίγους που έμειναν δεν τους ρωτούν,

ασήμαντοι, άκαπνοι και βολεμένοι

χωρίς συστολή τα ηνία ζητούν.

……………………………………………………..

«Όταν πεθαίνουν τ’ άλογα, παίρνουν αξία τα γαϊδούρια»

παροιμία