Γραφείον συνοικεσίων (αντιιικόν)

Δημόσιος υπάλληλος ετών πενηνταδύο,

διαθέτων ιδιόκτητον οικίαν εν Θησείω,

επιθυμεί συμβίωσιν ή γάμον με κυρίαν,

παραπλησίαν έχουσαν μ’ εκείνον ηλικίαν.

Ουδόλως ενδιαφέρεται δια την καταγωγήν της,

ούτε δια προίκα και γονείς, βίον και διαγωγήν της,

ούτε αν είναι δεσποινίς, χήρα ή διαζευγμένη.

Να είναι μόνον υγιής και εμβολιασμένη!

Υπογιορτινά

Απόμακρες και άχαρες οι φετινές γιορτές μας,

στην άκρη παρατήσαμε παλιές συνήθειές μας.

Στη θέση τους καθίσανε ποικίλα παραμύθια

και ψάχνει τόπο να σταθεί και η πικρή αλήθεια.

Μπορεί να είναι φονική για την οικονομία,

μα είναι τόσο βολική αυτή η πανδημία.

Βροχή τα νομοσχέδια ψηφίζονται εν τάχει,

πολλά τα προορίζουνε για τη δική μας ράχη.

Μικρούς εμπόρους κυνηγούν να τους εξαφανίσουν,

τα μεγακαταστήματα να τους απορροφήσουν.

Για «πράσινους επενδυτές» καλή η ευκαιρία

να στήνουν ανεμπόδιστα τα ανεμοθηρία.

Καλά κρατεί των καναλιών η φοβεροκρατία,

αναστημένη κι η παλιά αστυνομοκρατία.

Πρωτοφανείς οι απειλές και οι απαγορεύσεις.

Και μεταξύ των πολιτών αρχίζουν διαιρέσεις…

Κυνήγια και ψαρέματα κοπήκανε μαχαίρι,

εισηγητών το σκεπτικό ποιος άραγε το ξέρει;

Ατόφιες μας κουβάλησαν φαιδρές ορολογίες,

αλλού με κλικ, αλλού με τέικ, λογκνταουνο-σοφίες.

Το φίμωτρο παγκόσμιο, το στόμα βουλωμένο,

των πολιτών το φρόνημα στα τάρταρα ριγμένο.

Μια κοινωνία φοβική μονίμως μουδιασμένη,

τα πάντα ν’ αποδέχονται υπήκοοι σκυμμένοι.

Χειμερινός ουρανός

Νύχτα Δεκέμβρη παγωμένη, μα διάφανη η ξαστεριά,

λαμποκοπάει πάλι απόψε του ουρανού η φορεσιά.

Μικρό ασημικό η Πούλια, τραγουδισμένη από παλιά,

για τους αρχαίους οι Πλειάδες, κόρες τού Άτλαντα επτά.

Ηνίοχος, Κριός και Ταύρος με προσοχή επιτηρούν,

Αίγα, Χαμάλ και Λαμπαδίας φέγγουν καλά για να τις δουν.

Κόσμημα όμως διαμαντένιο με απαράμιλλη ομορφιά

ένα τετράπλευρο με ζώνη απλώνεται προς το νοτιά,

Ωρίωνας το όνομά του, γνωστός στ’ αρχαία μας χωριά,

κάθε φθινόπωρο γεννιέται, την άνοιξη φεύγει μακριά.

Κοντά του ένας υπερήλιος, ο Κύναστρος ο αρχηγός,

Άστρο τού Νείλου λατρεμένο, σοφών Αράβων πλοηγός,

ο Αλ Σιρά, Στίλβων και Λάμπων, ονόματά του λαμπερά,

Σείριος σήμερα για όλους με την ξεχωριστή θωριά.

Ο Μπετελγκέζ και ο Προκύων κοντά του φίλοι καρδιακοί,

τρίγωνο σχήμα τού χειμώνα, το βλέπουνε πολλοί λαοί.

Ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης πάντα μαζί στον ουρανό,

μήνυμα στέλνουνε τα βράδια, απ’ αδελφό σε αδελφό.

Οι δύο Άρκτοι και ο Δράκων όλων των εποχών δρομείς,

όμοια Κηφέας και Κασσιόπη, όλοι γνωστοί αειφανείς.

Άτυχη κόρη η Ανδρομέδα, με τον Περσέα αγκαλιά,

κοσμούν κι αυτοί τον ουρανό μας με του Πηγάσου τα φτερά.

Το κάθε άστρο μες στη νύχτα δικό του δρόμο κυκλικό,

κέντρο ακίνητο θωρούνε το φημισμένο Πολικό.

Χιλιάδες άστρα σαν ψηφίδες, μορφές και σχήματα λαμπρά

για μάτια που αναζητούνε και χαίρονται την ομορφιά!

Καζάνι

Νερό πολύ μες στο καζάνι·

το σφράγισαν ερμητικά

εντεταλμένοι επιστάτες.

Κι έριχναν ξύλα στη φωτιά.

Οι επιστάτες – ξυλορίχτες

ήσαν περήφανοι στ’ αυτιά,

ούτε που άκουγαν τη βράση.

Κι έριχναν ξύλα στη φωτιά.

Δυναμωμένοι νέοι ήχοι,

κλειστά παρέμεναν τ’ αυτιά,

αβέλτεροι οι επιστάτες

ρίχναν και λάδι στη φωτιά.

Είχαν σφραγίσει το καζάνι·

σιγουρεμένοι οι κουφοί.

Μα του ατμού οι αρχαίοι νόμοι

μένουνε πάντα σε ισχύ…

 

Καθρέφτες

Μοιάζουν πολύ με τους καθρέφτες

του κόσμου οι συναναστροφές,

συνομιλίες, συνευρέσεις,

ποικίλες σχέσεις, επαφές.

Κι είναι ωραίοι οι καθρέφτες

με επιφάνειες στιλπνές.

Μα πόσο γρήγορα θαμπώνουν

από ανοίκειες φωνές!

Αν πέσουν δεύτερες φωνές,

αρχίζουνε και τους ραγίζουν.

Κι άμα τριτώσουν οι φωνές,

πανεύκολα τους θρυμματίζουν.

Εκείνη πάντα

 

Το χιόνι συνεχίζει, αέρας λυσσασμένος,

στο έρημο τοπίο η σκέψη μου κι εγώ,

μικρά τα βήματά μου στο σούρουπο πιασμένος,

τον κίνδυνο τον ξέρω, το φόβο τον πατώ.

Η σκέψη μου σ’ εκείνη, το ξέρω περιμένει,

μακριά της έξι μήνες στου κάμπου τα χωριά,

ζευγάρι τρία χρόνια κι οι δυο μας ορκισμένοι,

βαρύς ο χωρισμός μας, σαν φεύγω για δουλειά.

Το χιόνι συνεχίζει, αέρας λυσσασμένος

με σπρώχνει, με προγκίζει, με πολεμά σκληρά,

μα εγώ, μακριά δυο μίλια, κι αν είμαι παγωμένος,

το χτύπο τής καρδιάς της ακούω καθαρά.

Τραγούδι ψιθυρίζω, αυτό που λέμε οι δυο μας,

κι εκείνη με ακούει δυο μίλια μακριά,

ακόμα δύο ώρες να μπω στο σπιτικό μας,

μπροστά μου η μορφή της με χέρια ανοιχτά.

Το χιόνι συνεχίζει, αέρας λυσσασμένος,

στο βήμα μου τη νιώθω ακούραστο φρουρό,

ακόμα μία ώρα. Σ’ εκείνη ορκισμένος,

στα καστανά της μάτια παράδεισο θα βρω!

(Δεκαετία 1870. Επιστροφή ενός κτίστη από τη Θεσσαλία στο ορεινό χωριό του, στην Ήπειρο.)

Φρουροί τού νόμου

Εσύ που φοράς τη στολή τού φρουρού, 

εσύ που το κράτος τού νόμου φυλάττεις,  

να τό ’χεις καλά καρφωμένο στο νου:

Οφείλεις να είσαι του κόσμου προστάτης.

Το ξέρω πως λες ότι φαύλοι, τρελοί,

διαρρήκτες, κακούργοι, στυγνοί δολοφόνοι

μπροστά σου ορθώνονται κάθε στιγμή.

Ο κίνδυνος δίχτυα θανάτου απλώνει.

Κι ακόμα, ανεύθυνοι σε πολεμούν,

για πλιάτσικο κάποιοι ζητούν ευκαιρίες,

εκεί προβοκάτορες κανοναρχούν,

οι βάνδαλοι έτοιμοι για ιστορίες.

Με βάση το νόμο εσύ θ’ αμυνθείς,

μονάχα ενόχους μπορείς να συλλάβεις,

το νόμο ανθρώπινα υπηρετείς,

κανέναν εσύ δε μπορείς να δικάζεις,

δεν έχεις δικαίωμα να τιμωρείς,

τα νεύρα σου πρέπει γερά να δαμάζεις.

Μη γίνεις ποτέ σου εχθρός τού λαού

και όργανο άθλιων σκοπιμοτήτων.

Εσύ σταθερά στη μεριά τού καλού,

υψώσου εμπόδιο των ακροτήτων.

Συγκίνηση τεχνοκρατική

Τώρα που άνοιξαν τους δρόμους μέχρι της Πίνδου τις κορφές

να φέρουν ανεμοθηρία κοντά στις αετοφωλιές,

κίνησε κι ένας τεχνοκράτης να δει κι αυτός από κοντά

τις πράσινές του επενδύσεις που θα γεννήσουνε λεφτά.

Έκανε στάση σε μια ράχη, έφερε γύρω τη ματιά.

Ξαφνιάστηκα που, έστω ένας, στέκει να δει την ομορφιά!

Πλησίασα να του μιλήσω για τις ηρωικές πλαγιές,

εκεί που πολεμούσαν Κλέφτες και του ’40 μαχητές.

Ούτε που άκουσε τι είπα, στο βλέμμα του ο θαυμασμός,

φαινότανε συγκινημένος, μονολογούσε συνεχώς:

«Μα και ξυλεία εδώ πάνω! για οχτακόσια φορτηγά!

από τα τέσσερα ρουμάνια θα βγουν χιλιάδες κυβικά!»

Ευχών το ανάγνωσμα

Το κείμενό του προσεγμένο,

καλαίσθητο, συνοπτικό,

από καιρό μελετημένο,

το θέμα του ελκυστικό.

Ο χρόνος όμως δε βοηθούσε,

ήταν οι μέρες γιορτινές,

νέα βδομάδα ξεκινούσε

και περισσεύαν οι ευχές.

«Χρόνια πολλά» εξηνταδύο,

«καλή βδομάδα» εκατό.

Σχολίασαν μονάχα δύο

το προσεγμένο του γραπτό!