Στην αυριανή Απολιτεία

 με το ρήμα φέρω  

Το στόμα νά ’χεις βουλωμένο, μόνο «διατάξτε» να προφέρεις,

από τους άλλους υπηκόους σε τίποτα να μη διαφέρεις

και γνώμη διάφορη του κράτους, εσύ ποτέ να μην εκφέρεις.

Αν κάποιος διαφοροποιείται, αμέσως να το αναφέρεις,

στης Τάξεως τους υπευθύνους τα λόγια του να μεταφέρεις

και ως πληροφοριοδότης υπηρεσίες θα προσφέρεις.

Όταν ζητούν τη συνδρομή σου, αγόγγυστα θα συνεισφέρεις,

στου κράτους τ’ άδηλα ταμεία μέχρι το τέλος θα εισφέρεις,

αν αρνηθείς να υπακούσεις, να ξέρεις πως θα υποφέρεις.

Να μη διανοηθείς ποτέ σου κάτι παλιό να επαναφέρεις,

άμα θελήσεις ν’ αντιδράσεις, τίποτα δεν θα καταφέρεις,

απεναντίας, στους δικούς σου μόνο δεινά θα επιφέρεις.

Κι αφού θα γίνουν όλα πράξη,  

θα έχει μάθει ο καθένας πώς να συμπεριφέρεται,

θα λέει πάντα πού πηγαίνει και δεν θα περιφέρεται.

Και τελικά στη Νέα Τάξη,

για κάποια λέξη Ελευθερία ουδείς θα ενδιαφέρεται.

Ιμάντες

 

Ασήμαντος, αήθης και αναίσθητος·

τον αποφεύγανε οι πάντες.

Μα το κατάφερε να γίνει απαραίτητος

σε κάποιους σκοτεινούς ιμάντες.

Αλλάξαν οι καιροί και λοιδορήθηκαν

αξίες γενεών αρχαίων,

ιμάντες σκοτεινοί επωφελήθηκαν

κι ατίμασαν τα ήθη των γενναίων.

Εκείνος συστηματικά προβλήθηκε,

τελάληδες τον σήκωσαν στα ύψη,

κάθε σωστός αντίπαλος ηττήθηκε.

Και οι ουδέτεροι καμία τύψη.

Ανίκατος

Της λογικής διασαλευτής, γαληνοκαταδιώκτης,

αστόχαστος εγγυητής, των όρκων πλειοδότης,

ατίθασος πολέμαρχος, τρελός αιθεροβάμων,

αδίστακτος οδηγητής κι ανώριμων εγγάμων.

Άπειρος, αγουρόγλυκος, νυχτοπυρετοφόρος,

δακρύβρεχτος, αλόγιστος και στεναγματοφόρος,

θολός, αδιαπραγμάτευτος και ονειροπαρμένος.

Στιχοποιών ο εμπνευστής, χιλιοτραγουδισμένος.

Η φυγή τού αϊτού

Στις ακμές των αιώνιων βράχων

με τις ώρες μαζεύω το φως,

το χρωστήρα τής δύσης θαυμάζω·

πόσο μέγας ο κόσμος αυτός!

Τις κουβέντες ακούω των πεύκων

με τα έλατα και τις οξιές.

Ουρανίων εγχόρδων συνθέσεις

των αέρηδων οι μουσικές.

Μα μπροστά μου ορθώθηκαν τώρα

τερατόμορφα ξένα πουλιά,

στην πνοή τού ανέμου στριγγλίζουν

σαν αγροίκων δαιμόνων βιολιά.

Αφανίζονται μέρα τη μέρα

του βουνού οι παλιές ζωγραφιές.

Κορυφές με σπασμένους τους βράχους,

συρματόπλεγμα και σιδεριές.

Εχθρικό το καινούριο τοπίο,

την ασχήμια εγώ δε μπορώ,

τον αρχαίο μου τόπο αφήνω,

τα ωραία που χάνω θρηνώ!

Ψευδαισθήσεις

 

Τον λάτρεψε, λες κι ήτανε θεός,

τον έβλεπε σαν αγιογραφία,

γλυκύτατος ο λόγος του, θερμός·

θεώρησε τη γνώμη του σοφία.

Τον λάτρεψε, λες κι ήτανε θεός, 

καλές κοντά του όλες οι ειδήσεις.

Μα κάποια μέρα βίαιος θυμός

την έβγαλε από τις ψευδαισθήσεις.

Γκρεμίστηκε μπροστά της ο βωμός

που μέσα στο μυαλό της είχε χτίσει,

με ψέμα ο κοινότατος θνητός

τη λογική της είχε παραλύσει.

Το δίδαγμα μεγάλο και πικρό·

τερμάτισε αυτήν την ιστορία.

Λευτερωμένο πλέον το μυαλό

με σιγουριά στη νέα της πορεία.

Οικουμενικός κίνδυνος

Πλούσια χρόνια, πολλά στην Ευρώπη,

όμως πληθώρα τής Γης οι φτωχοί·

μες στην ανέχεια άπειροι κόποι

για κάθε μέρας το λίγο ψωμί.                    

Έχει μικρύνει πολύ ο πλανήτης,

τώρα στον κόσμο αλλιώς διανομή,

καταλαβαίνει ο κάθε πολίτης·

δε θα ’ναι μόνον εκείνοι φτωχοί.

Σύνορα, κράτη ο πλούτος δεν έχει,

αναζητά εργασία φθηνή,

όλα τα μήκη και πλάτη διατρέχει,

ούτε και νοιάζεται αν αδικεί.

Κι όπου ο πλούτος κινδύνους διαβλέπει,

πάντοτε βρίσκει στα κράτη τρελούς,

στήνει πολέμους, ψυχρά επιβλέπει,

εκμεταλλεύεται ηρωισμούς.

Άθλια στήνει παγκόσμια τάξη

οργανωμένων συχνών απειλών.

Στην επιτήρηση κάθε μας πράξη

των ορατών και κρυφών φασισμών.

Τι απομένει στης Γης τούς πολίτες;

Γνώση να ψάχνουν να βρούνε σωστή,

ν’ αντισταθούνε στους κοσμοαλήτες.

Δούλοι μη γίνουν. Κι ας είναι φτωχοί.