Ποια μοναξιά;

 

Το Σάββατο γλυκό αντάμωμά μας,

ξανά την Κυριακή ο χωρισμός,

χιλιόμετρα πολλά ανάμεσά μας,

οι έξι μέρες εργασία, ο μισθός.

Υπάλληλοι για μια πενταετία,

οι θέσεις μας σε πόλεις μακρινές,

το χώρια ήταν μια δοκιμασία.

Αιτήσεις για μετάθεση πυκνές.

Και ήρθε επιτέλους συγκυρία·

στη σύνταξη υπάλληλος γνωστός,

λες κι ήτανε για μας η ευκαιρία,

και τέλος ο μεγάλος χωρισμός.

Αγάπες και λουλούδια κάθε μέρα,

ο χρόνος ο κοινός μας πια πολύς,

τον ίδιο ανασαίνουμε αέρα

και είμαστε κι οι δύο ευτυχείς.

Συνέχεια μαζί. Κυλά ο χρόνος,

στη σχέση μας μια άλλη εποχή·

με δυσκολία μένει κάποιος μόνος,

και η ρουτίνα έχει εμφανιστεί.

Ο χρόνος τώρα πλέον περισσεύει,

και νοσταλγούμε και οι δυο το παρελθόν!

Αρχίζει το κακό να ελλοχεύει

στο πώς να χειριστούμε το παρόν…

Φαντασία

 

Φτωχή η ζωή τής λογικής,

αν λείπει κάποια φαντασία,

σαν γίνει δημιουργική,

πλουτίζει όλων την ουσία.

Μ’ αν ανεβεί στη λογική,

τα φρένα υπολειτουργούνε,

μπορεί να γίνει νοσηρή,

και όλα πια τη δυσφημούνε.