Ανυποψίαστα πιόνια

 

«Ο υπουργός εξωνημένος και άδικος ο δικαστής,

ο στρατηγός χρηματισμένος, ο έφορος εκβιαστής»,

έβγαλε κρίση η Ομάδα και όρισε και την ποινή·

εις θάνατον όλη η τετράδα, να φοβηθούνε οι λοιποί.

Η έφοδος πετυχημένη, στον τόπο έμειναν οι τρεις,

ο τέταρτος χαροπαλεύει μαζί και δύο γραμματείς,

πανηγυρίζει η Ομάδα, τα καταφέρανε καλά,

καινούρια σχέδια καταστρώνουν για την επόμενη γροθιά.

Αμήχανοι οι αστυνόμοι, έξω φρενών ο αρχηγός,

ποιους τώρα να πρωτοφυλάξουν και τι να λέει ο λαός;

Οι στόχοι φύλακες ζητούνε, πού να βρεθούν τόσοι πολλοί,

τραβήξαν από άλλες βάρδιες, γλεντούνε οι κακοποιοί.

Προβεβλημένες οι κηδείες, οι λόγοι διθυραμβικοί,

η προσφορά τους στην πατρίδα και άλλα ψεύδη συναφή,

βρεθήκαν άλλοι για τις θέσεις, δηλώσεις συγκινητικές,

κι οι τέσσερίς τους διαλεγμένοι και οι απόψεις τους γνωστές.

Περάσαν ήσυχα τρεις μήνες, αρχίσαν κάποιοι να ξεχνούν,

μα η Ομάδα περιμένει, τα σχέδια της δε σταματούν.

Κι ένα πρωί στη λεωφόρο η βόμβα έσκασε σωστά,

ο πωρωμένος τραπεζίτης την πλήρωσε οριστικά.

Γεμίζουν κάμερες τους δρόμους, για σπιούνους χρήματα πολλά,

τηλεφωνήματα διαφόρων τα αφουγκράζονται κρυφά,

οι αστυνόμοι αγχωμένοι, ακρότητες κι υπερβολές,

με μίσος πλέον αντιδρούνε σε εκδηλώσεις λαϊκές.

Περάσαν άλλοι δέκα μήνες, η μνήμη κάπως χαλαρή,

και ξάφνου μια χειροβομβίδα έφερε νέα ταραχή.

Δηλώσεις και κατηγορίες, πρωτοβουλίες νομικές,

στενότερες ελευθερίες από πολλούς αποδεκτές.

Γίνανε τέσσερα τα χρόνια, οι εκτελέσεις δεκατρείς,

το Σύστημα ενισχυμένο και πιο σκληροί επιτελείς,

για την ασφάλεια τα πάντα, τα Μέσα υπηρετικά,

υπήκοοι παγιδευμένοι, καλοπλυμένα τα μυαλά.

Στον πέμπτο χρόνο η Ομάδα δέχτηκε πλήγμα ισχυρό,

τους έριξε σε μια παγίδα τυχαίο περιστατικό,

οι δύο έφαγαν τις σφαίρες, οι τρεις πιαστήκαν ζωντανοί.

Από τους δώδεκα οι δέκα βρεθήκανε στη φυλακή.

Στοιχεία άφθονα στη δίκη, μ’ αφέθηκαν πολλά κενά,

πολυετείς οι καταδίκες και τρεις ισόβια δεσμά.

Οι δύο, άφαντοι ως τώρα, δεν τους μαρτύρησε κανείς,

ο ένας ικανός στις βόμβες, ο άλλος, επικεφαλής.

Δυο χρόνια τώρα στα κελιά τους οι δέκα όλο συζητούν,

τον ασυμβίβαστο αγώνα τιμή τους πάντα θεωρούν.

Και ονειρεύονται τη μέρα που θα γυρίσουν οι καιροί,

δικαιωμένοι πια εκείνοι· θα γίνουν όλοι αρχηγοί!

Μα κάποια μέρα, άλλη βόμβα, ζωγραφισμένη στο χαρτί:

ένας δαιμόνιος εκδότης βρήκε την άγνωστη αρχή.

Το έγγραφο διασταυρωμένο από αρχεία μυστικά,

φώτισε την πικρή αλήθεια, στους δέκα άναψε φωτιά.

Εκείνο που νομίσαν τότε τυχαίο περιστατικό,

ήταν καλά μελετημένο προσχεδιασμένο φονικό.

Αυτοί που νήματα κινούνε, αθέατοι και σκοτεινοί,

θεώρησαν πως η Ομάδα έπρεπε πια να διαλυθεί.

Το συλλογίζονται οι δέκα ποιον είχαν επικεφαλής·

ο φλογερός επαναστάτης ήταν βαλμένος εξ αρχής!

Δεν το χωράει το μυαλό τους πώς έπεσαν μες στη θηλιά,

ανυποψίαστα πιόνια σε μία βρώμικη δουλειά.

Οι δεκατρείς δολοφονίες μέσα στο διάβα των ετών

καλή πηγή σκοπιμοτήτων και προσχημάτων βολικών.

Πλέον οι κάμερες στημένες, ετοιμασμένο το κοινό,

όλο και κάποιοι «τρομοκράτες» θα συντηρούν τον πανικό.

Είχαν συμπάθειες οι δέκα στην κοινωνία των κελιών,

κάποιοι ασπάζονταν ιδέες για τους αγώνες των λαών.

Τώρα στα βλέμματα ο οίκτος και κάποια λύπη σκοτεινή.

Παρόν και μέλλον καρφωμένα. Η εξουσία κυνική…

Πρόσωπο ή προσωπείο;

 

Χλωμός και αδυνατισμένος μάς ήρθε ο διευθυντής,

η απουσία του δυο μήνες· η διαφορά του εμφανής.

Για δύο μήνες στο γραφείο οι πάντες δούλευαν σωστά,

γοργά οι διεκπεραιώσεις, συμπληρωμένα τα χαρτιά.

Ελπίζαμε να μη γυρίσει ο άθλιος διευθυντής,

σατράπικο το φέρσιμό του, ενίοτε και υβριστής.

Σαν προσταγή κι η καλημέρα με ύφος πάντα βλοσυρό,

χαιρέκακος να βρίσκει λάθος, φωνές με το παραμικρό.

Χλωμός και αδυνατισμένος μάς ήρθε ο διευθυντής,

χαμόγελο συγκρατημένο, ευγενικός και προσηνής.

Με φιλική τη διάθεσή του, ίσως για πρώτη του φορά,

άραγε πόσο θα κρατούσε αυτή η συμπεριφορά;

Αργά κυλήσανε οι μέρες, η διαγωγή του σταθερή,

θερμό το κλίμα στο γραφείο, οι αγχωμένοι χαλαροί.

Καλά κυλούνε και οι μήνες, ο άνθρωπος μένει σωστός.

Στις μεταξύ μας συζητήσεις μεγάλος προβληματισμός:

Μπορεί ποτέ μια εμπειρία να μεταστρέψει το μυαλό;

Το ντιενέι των αθλίων να κινηθεί προς το καλό;

Ένα ποίημα αλλιώς

 

Ευγενικός στο μήνυμά του,

ο φίλος ήτανε σαφής:

Ένα σου ποίημα ζητάω

μιας διαφορετικής γραφής.

Να είναι κάπως αφημένο

από τον ορθολογισμό,

σ’ όλο το ποίημα να βρίσκω

περισσευμένο λυρισμό.

Να νιώθω την αμφισημία

στις αντιθέσεις των στροφών,

μες στην ασάφεια να ψάχνω

νήμα δικών μου λογισμών.

Απάντηση:

Η αποστολή

Μηνύματα ατέρμονα                

στων ημερών τις διαδοχές,

τραγούδια κρυπτογραφημένα

στης Φύσης τις επιλογές.

Κι εγώ στης μνήμης τις ακρώρειες

με το φανό τής αστραπής,

επίμονος φυσιοδίφης,

των τραγουδιών ερμηνευτής.

Στης αποκάλυψης την ώρα

του άστρου της η ανατολή,

στο μήνυμα φανερωμένη

η λατρεμένη αποστολή.

……………………………………….

(Του άρεσε πολύ τού φίλου·

και ήτανε ειλικρινής.

Μα σύμφωνος εγώ  δεν είμαι

μ’ αυτόν τον τρόπο τής γραφής…)

Τα πρόβατα

 

Φοβερισμένα τά ’χει ο τσέλιγκας,

δε θέλει να τ’ ακούει να βελάζουν,

κι αυτά μαζεύονται στην άκρη τους

και το στενό συμφέρον τους κοιτάζουν.

Πολλή και προσεγμένη η τροφή

και νιώθουν στο μαντρί σιγουρεμένα,

φοβούνται στην ελεύθερη βοσκή,

στην απραξία τους συνηθισμένα.

Ο τσέλιγκας κακός και τιποτένιος,

τα πρόβατα μπορεί να τον μισούν,

μα όπως είναι καλοταϊσμένα,

και τις βρισιές του γρήγορα «ξεχνούν».

Βγαίνοντας από το χθες

 

Ακόμα δεν πολυπιστεύουν

πως έληξαν οι δυσκολίες,

πως έχουνε υπερπηδήσει

της Τύχης τις ατασθαλίες.

Εκείνος καταλυπημένος,

εκείνη καταπτοημένη

γι’ αυτά τα χρόνια που είχαν χάσει.

Και οι λυγμοί μισοκρυμμένοι.

Μα τώρα με τα βλέμματά τους

πήραν απόφαση ν’ αφήσουν

όλο το πριν σε κάποιαν άκρη,

τη νέα τύχη τους να ζήσουν.

Γλυκύς ο αυθορμητισμός της

στην τρυφερή ευγένειά του.

Ήρθε βοηθός και η Αφή τους·

άφησε λεύτερες τις λέξεις

να βγούνε στ’ ακροδάχτυλά τους.

Τι είναι η πατρίδα μας;

 

Τι είναι η πατρίδα μας; μην είν’ οι κάμποι;

Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;

…………………………………………..…..…

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι

και κάθε χώρα της με τα χωριά;

………………………………………..……….

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,

και κάτι που ’χουμε μες την καρδιά

και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα

και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

                        Ιωάννης Πολέμης 1862-1924    

…………     …………     …………     …………     

Όχι, παλιέ μας ποιητή,

αλλάξανε τα δεδομένα,

εμείς προκόψαμε πολύ!

Τα πάντα τώρα αλλαγμένα.

Φωτοβολταϊκά στους κάμπους,

ποτάμια διασωληνωμένα,

ανεμοσίδερα στα όρη,

αρχαία δάση ξυρισμένα.

Αυτή ’ναι η πατρίδα μας,

στον εικοστό πρώτο αιώνα,

με οδηγούς «επενδυτές»

στον χρηματόφιλο αγώνα!

Στην πυρά

 

Τα κύτταρα σε άναρχη πορεία,

ματαίως προσπαθούνε οι γιατροί,

ακόμα λίγες μέρες διορία

και ο ληξίαρχος να βγάλει το χαρτί.

Κατάλαβε καλά τη διορία,

και στα παιδιά του η απαίτηση γραπτή:

«Μες στη φωτιά να λήξει η ιστορία,

μη φοβηθείτε και μου κάνετε ταφή.

Οι διάφοροι ας πουν ό,τι νομίζουν,

δική μου η απόφαση αυτή.

Δεν τους αρκεί τη ζήση να ορίζουν,

τον έλεγχο ζητούν και στη θανή».

Τοις μετρητοίς

 

Ήτανε καλόκαρδος ο Ζήσης,

το αναγνωρίζανε πολλοί.

Ένα βράδυ, κάτι στην παρέα,

και ο Ζήσης έβγαλε χολή.

Απορήσανε που τον ακούσαν·

σαν να ήταν εχθρική βολή.

Πάντοτε φιλότιμος ο Μάκης

πρόθυμα να σπεύδει, να συντρέχει.

Σήμερα σε μια τρανή ανάγκη,

η αδιαφορία τον κατέχει,

σαν να είναι κάποιος ξένος

που φιλότιμο δεν έχει.

Σοβαρή και συνετή η Αρετή,

στις κουβέντες μετρημένη,

όμως τη Δευτέρα στη γιορτή

φέρθηκε λες κι ήταν φαντασμένη,

μια εξήγηση αδύνατο να βγει,

κι είναι πια εκτεθειμένη.

Ο Αντώνης, η Μελίνα, ο Πετρής,

η Σοφούλα, ο Νικόλας, η Παγώνα,

τόσοι φίλοι και γνωστοί και συγγενείς

ίσως κάποτε σου δείξουν άλλη εικόνα.

Η Αρτέμω, η θυμόσοφη γιαγιά,

στο σχολείο μόνο δυο βδομάδες.

Ήτανε τα λόγια της απλά

κι είχε για τον κόσμο δυο αράδες:

Γίνε τής ζωής ο μαθητής,

μάθε να παρατηρείς τους τρόπους.

Πάρε τη ζωή τοις μετρητοίς,

όχι όμως τους ανθρώπους! 

Ασπίδα

 

Αυθόρμητος και άδολος ο Λεμονής,

οι χωριανοί χοντροκομμένοι,

στην κοροϊδία αρκετοί επιφανείς

με γλώσσα στο κακό ακονισμένη.

Πήρε τα μάτια του μια μέρα ο Λεμονής,

μακριά από του κόσμου την κακία,

για τη φυγή του συμφωνούσαν κι οι γονείς,

αλλού να βρει κι αυτός μια ευτυχία.

Με θάρρος στην καινούρια του δουλειά,

για το σκοπό του αποφασισμένος,

σε μια παρένθεση κλεισμένα τα παλιά.

Ελεύθερος εκεί που ήταν ξένος.

Τριάντα χρόνια ξενιτιά ο Λεμονής

και γύρισε με μια γυναίκα ξένη,

με σιγουριά τον καρτερούσαν οι γονείς,

και τώρα ζουν μαζί ευτυχισμένοι.

Αυθόρμητος και άδολος ο Λεμονής,

και ίδια παραμένει η ψυχή του.

Κακή κουβέντα δεν του λέει πια κανείς,

αλλά κι αυτός ψημένος στη ζωή του.

Το  φθόνο αν σε κάποια μάτια δει,

με καλοσύνη πάντα χαιρετάει,

για των ανθρώπων το ποιόν έχει πειστεί,

και τη γαλήνη του μπορεί και τη φυλάει.