Πρωτομαγιά 2013

Τόσοι αγώνες, ψωμί και αλάτι

και βεβαιότητες για τη ζωή.

Φεύγουν και πάνε οι πρώτες τού Μάη,

πότε θα βρούμε ξανά την αρχή;

Φάροι τής νιότης μας, χρόνια αναμμένοι,

αγωνιστές τού δικαίου, αγνοί,

στης Ιστορίας τη σκόνη ριγμένοι,

τα όνειρά τους πικρή συντριβή.

Όσα θωρούσαμε σαν δεδομένα

και κατακτήσεις μας διηνεκείς,

τώρα ερείπια παρατημένα

σ’ όλα τα μήκη και πλάτη τής Γης.

Όμως η ζήση ποτέ της ευθεία,

κύμα ατέρμον, σκοτάδι και φως.

Μέσ' απ’ τη στάχτη ξανά η ελπίδα,

νέοι αγώνες κι ανθρωπισμός.

Ζήτω η ζωή

Πεύκα, έλατα σιμά μου και ακρόβραχα,

είναι μέσα τού Απρίλη, όλα λιόχαρα,

δίπλα μου μπουμπουκιασμένη στέκει η κερασιά

και βουίζει σαν κυψέλη η κορομηλιά,

ελαφροκοκκινισμένη η ροδακινιά,

σιγοψιθυρίζει η κρήνη κάτω απ’ την ιτιά.

Στου αιθέρα το γαλάζιο όλα ζωγραφιά.

Όσο δύσκολη κι αν είναι η παλιοζωή,

φτάνει μία μόνο μέρα όμοια σαν κι αυτή,

για να λες: ό,τι κι αν έχω, ό,τι κι αν πονεί,

όποιο βάσανο με τρώει, ζήτω η ζωή.

Θέσεις ...στην 21η

Πόσο νόημα πια έχουν θέσεις κι αντιπαραθέσεις,

όταν ξένοι καθορίζουν τις δικές μας υποθέσεις;

Ιδεών και προγραμμάτων παγωμένες οι συνθέσεις

και μας λοιδορούνε πλέον οι παλιές μας αντιθέσεις.

Κάθε λίγο αγωνία για της τρόικας τις εκθέσεις,

με το χέρι απλωμένο στων εταίρων τις προθέσεις.

Επενδύουμε ελπίδες στις δικές τους προδιαθέσεις

κι ανεχόμαστε για χρόνια τις αήθεις επιθέσεις.

Άτεγκτες μπροστά μας τώρα προβλημάτων παραθέσεις,

μα οι λύσεις όλο παίρνουν για το μέλλον μεταθέσεις,

κι οι υπεύθυνοι τα ίδια: λείπουν οι προϋποθέσεις.

Ούτε παύουν να εκθέτουν τις ωραίες τους τις θέσεις.

Στη βουλή σκιαμαχίες και χλιαρές αντεπιθέσεις,

όλο ψάχνουν και δε βρίσκουν τις στημένες αναθέσεις.

Σοβαρή ανησυχία οι μεγάλες καταθέσεις.

Για τους υπαλλήλους γρίφος, νόμοι γι’ αντιμεταθέσεις.

Μπήκαν πλέον στο αρχείο λόγοι για αυτοδιαθέσεις,

και τα Μέσα, στο μυαλό μας επεμβάσεις με ενθέσεις.

Ηχηρά συνθήματά μας ράκη πια για αποθέσεις,

των παλιών ιδανικών μας ζούμε τις αποσυνθέσεις.

Όλα έχουν καταντήσει αφαιρέσεις και προσθέσεις.

Κατοχή-Εμφύλιος

Ιταλοί, Γερμανοί μα και Βούλγαροι,

εφιάλτες, μαυραγορίτες,

κατακάθια, δειλοί και δοσίλογοι,

φασιστόμουτρα, λωποδύτες

σαν τους γύπες στην έρημη χώρα μας,

διαγουμίσαν την ήσυχη φτώχεια,

φέραν τρόμο και πείνα και θάνατο,

μας γυρίσαν σε βάρβαρα χρόνια.

Σθεναρά ο λαός στην αντίσταση-

ο δαυλός στης Ευρώπης το φόβο-

Αλαμάνες καινούριες ζωντάνεψε,

οι θυσίες ποτίσαν τον τόπο.

Όταν ήρθε η ώρα τής λύτρωσης

κι οι εχθροί και η σβάστικα φύγαν,

του αγώνα οι απόντες κι οι άκαπνοι

αναιδώς εξουσία ζητήσαν.

Οι αρχαίες διχόνοιες ανίκητες,

ασεβείς στου πολέμου το άχθος,

και οι δυο ηγεσίες αδίστακτες,

οδηγοί στο εμφύλιο άγος.

Και τ’ αδέρφια θηρία ανήμερα,

σαν ναζίδες σε άθλια έργα,

άλλοι σκόπιμα κι άλλοι ασύνετα,

ουραγοί σε θελήματα ξένα.

Στα βουνά οι συγκρούσεις πολύνεκρες,

Γραμμοχώρια απομείναν στο χάρτη,

ιστορίες μ’ αδέρφια απίστευτες.

Γιγαντώθηκαν άγρια πάθη.

Και τη νίκη πνιγμένη στα αίματα,

τη διαδέχτηκαν λόγοι λυσσώδεις,

τα αντίποινα δέσαν με ψέματα

και αθώων αήθεις διώξεις.

Σε νησιά, φυλακές Παρθενώνιες.¹

Νικητές θλιβεροί, αιμοβόροι.

Κι απ’ την άλλη ηγέτες μικρόνοες,

των δογμάτων τυφλοί δορυφόροι.

1. Αξιωματούχοι τής εποχής χαρακτήριζαν τη Μακρόνησο, νέο Παρθενώνα!