Συνειδητά

Αν όλα φαίνονται χαμένα μες στου καιρού την ταραχή

κι εκείνα που ’χες δεδομένα έχουνε πια ανατραπεί,

γύρω σου βλέπεις ρημαγμένα έργα ετών υπομονής,

άλλα αθύρματα της τύχης, άλλα κακής επιλογής.

Κι αν δίπλα σου ψυχορραγούνε παλιοί γενναίοι μαχητές

και σε τρυπούνε μοιρολόγια και αναθέματα του χτες,

μη χάνεις χρόνο στα συντρίμμια, ψάχνοντας, τώρα, ενοχές.

Έστω και μόνος, στον αγώνα. Όχι ξανά αναβολές.

Ξερίζωσε από τη σκέψη το ενδεχόμενο φυγής,

«ο σώζων εαυτόν σωθήτω» επιλογή φτηνής ζωής.

Κι αν ο ανήφορος μπροστά σου με περιθώρια στενά,

λιγοστεμένες οι δυνάμεις, καψαλισμένα τα φτερά,

στη νέα σου αφετηρία έχεις το σίγουρο βοηθό·

είναι η πείρα των λαθών σου. Τώρα γνωρίζεις το σωστό.

Πρόσφυγας 2013

Μέσα στον όλεθρο τύχη, φυγή στην Τουρκία.

Πρόθυμοι βρέθηκαν διακινητές-

με την Ελλάδα δεσμοί μας, παλιά ιστορία-

μ’ ένα μπαξίσι γερό, στις ακτές.

Αργοκινήσαμε είκοσι, σάπιο καΐκι, 

χρήμα ετών, ο βαρκάρης στυγνός,

νύχτα και άγρια βράχια, το σκάφος βαρίδι,

πάλη στο κύμα, ο τάφος υγρός.

Δώδεκα μέσα στα άπατα του Αιγαίου

πίσω ο πόλεμος, μπρος ο πνιγμός,

μία πατρίδα στα νύχια αγρίου δικαίου,

μόνος κυρίαρχος ο κυνισμός.

Πέντε δικούς μου αφάνισαν μες στο χωριό μας

ξένοι φονιάδες, αδρός ο μισθός,

λόγια ωραία, παγκόσμια, για το καλό μας,

έωλος, όπως και πάντοτε, ανθρωπισμός.

Τώρα εδώ, σε στρατόπεδο, μέσα στο σύρμα,

σαν τον αιχμάλωτο να καρτερώ,

κάποια μικρή μού ’χει μείνει  ελπίδα,

αν και με βλέπουν πολλοί σαν εχθρό.

Ξέρω που είμαι για σας απροσκάλεστο βάρος,

δεν σας ζητώ να καθίσω εδώ,

μες στη Συρία θερίζει ο χάρος,

μια προστασία γυρεύω για λίγον καιρό.

                              -------

Τι εξυφαίνεται μες στα γραφεία θανάτου;

Ποιος ο επόμενος στόχος-λαός;

Τίνος θα γίνουν βορά στο Μολώχ, τα παιδιά του;

Πού να ρωτήσεις ποιος είν’ ο καλός;

Κλίσεις, κλήσεις και μη λύσεις

Είχαν γίνει ο κανόνας στο καράβι μας οι κλίσεις,

καπετάνιοι και λοστρόμοι μπρος στα μάτια μας προκλήσεις,

άλλοτε οι συμπλοκές τους με χυδαίες αντεγκλήσεις,

άλλοτε συναυτουργίες με υπόγειες συγκλίσεις,

πότε Σουμελά και Τήνο Παναγίας επικλήσεις

και σε άλλες ευκαιρίες στους αγίους παρακλήσεις.

Όποιοι φώναζαν και δείχναν της πορείας αποκλίσεις,

τους περίμεναν συνήθως άνευ λόγου ανακλήσεις.

Μα κι εμείς τα όνειρά μας σε αθώες κατακλίσεις,

κι ούτε θέλαμε ν’ ακούμε τις δραματικές εκκλήσεις.

Τώρα στο κατάστρωμά μας εμφανείς οι παραλύσεις,

απ’ τ’ αμπάρια μας δυσώδεις, απερίγραπτες εκλύσεις,

και προσπάθεια καμία για σωτήριες προσκλήσεις,

καπετάνιοι και λοστρόμοι με μηνύσεις και εγκλήσεις,

και μη βρίσκοντας ακόμη και στ’ ασήμαντα τις λύσεις,

με το χέρι απλωμένο στους εταίρους υποκλίσεις.

Απόφαση, Άνθρωπε!

Ω Άνθρωπε της μοναξιάς, που τόσα διυλίζεις

και τις παμπάλαιες γραφές με πείσμα μελετάς,

ο Βίας σού το μήνυσε και συ μπροστά το βρίσκεις

κι ακόμα ολοφύρεσαι και άπρεπα γερνάς.

Ο μύθος προαιώνιος, γραμμένος σε Διαθήκη,

της ζούγκλας δείχνει εξαρχής τον άτεγκτο ρυθμό,

ο Άβελ στην αφάνεια, ο Κάιν με τη νίκη,

τα τέκνα του κυρίαρχα σε κόσμο ολισθηρό.

Αιώνες φωτοδιωκτικοί, ωσότου έρθει ο Ντάρβιν,

επίμονα και έξυπνα να βρει το μυστικό.

Ένα, θηρίο κι άνθρωπος, παντού νικά ο Κάιν,

«ανάγκη και εξέλιξη» στου κόσμου το σκοπό.

Ο Μέντελ καταφώτισε τη βέβαιη αλήθεια

και ο Γουάτσον με τον Κρικ προχώρησαν βαθιά,

το ντιενέι, Άνθρωπε, ασήκωτη σφραγίδα,

γι’ αυτό και η ευθύνη σου ακόμα πιο βαριά.

Με τους ανθρώπους δίπλα σου μα και απέναντί σου,

αγώνα έχεις, Άνθρωπε, να δίνεις διαρκώς.

Οι Κάιν είν’ αδίστακτοι – κι οι ξένοι κι οι δικοί σου –

άσε μονές κι ασκηταριά και γίνε οδηγός,

μην επιτρέπεις στους μικρούς να παίζουν την τιμή σου,

φωνή αξιοπρέπειας· μη μένεις ουραγός.

 Βίας ο Πριηνεύς: «Οι πλείστοι κακοί»

 Ντάρβιν: Θεωρία τής εξέλιξης

 Μέντελ: Νόμοι τής κληρονομικότητας

 Γουάτσον και Κρικ: Ανακάλυψη της δομής τού DNA