Αποκαλύψεις

Τυχαίες εξάρσεις, απλές συγκυρίες,

αδύναμες σκέψεις, δεινές απειρίες.

Ο χρόνος δεν παύει να δείχνει ανθρώπους, 

να βγάζει στη φόρα ιδέες και τρόπους.

Ο Α για πρώτη φορά μεθυσμένος,

ο Β εκτός εαυτού θυμωμένος,

ο Γ σε κάποια βαριά στεναχώρια,

ο Δ αιφνίδια σε ανημπόρια,

ο Ε μες στον αφρό τού θριάμβου,

ο Ζ στη ζάλη γλυκού διθυράμβου.

Ο ένας, ο άλλος, ο Χ, ο καθένας.

Τον κίνδυνο δεν αποφεύγει κανένας.

Τυχαίες εξάρσεις, κακές συγκυρίες

μαυρίζουνε σχέσεις, διαλύουν φιλίες.

Ο χρόνος δεν παύει να δείχνει ανθρώπους, 

να βγάζει στη φόρα ιδέες και τρόπους.

Εξημερωδούλωση

Άλογα και αλογάκια στο λιβάδι ευτυχούνε,

για τον κίνδυνο των λύκων μοναχά ανησυχούνε,

μακριά μόλις φανούνε, σαν αλαφιασμένα τρέχουν,

μόνο κάποια γερασμένα την τρεχάλα δεν αντέχουν.

Κι όμως θα μπορούσαν όλα ενωμένα να σωθούνε,

με οπλές μα και με δόντια στους εχθρούς ν’ αντισταθούνε,

να τους σπάσουνε τα μούτρα και να τους τρομοκρατήσουν,

μάθημα γερό να πάρουν για να μη ξανατολμήσουν.

Άλογα και αλογάκια στο λιβάδι ευτυχούνε,

άνθρωποι πολλοί κοντά τους που περίεργα κοιτούνε.

Τι να θέλουν στο λιβάδι κι έχουν και σκοινιά μαζί τους,

μήπως είναι σαν τους λύκους; νά ’ναι και αυτοί εχθροί τους;

Ξάφνου κάποια αλογάκια μες στα δίχτυα μπερδεμένα,

προσπαθούνε να ξεφύγουν, χλιμιντρίζουνε θλιμμένα.

Τρέχουνε κοντά οι μάνες, βρίσκουνε φραγμό μπροστά τους,

άνθρωποι τις απωθούνε, πέτρες, ξύλα στα πλευρά τους.

Μέρες τώρα μες στο φράχτη τ’ αλογάκια μαζεμένα,

έχουν χάσει το λιβάδι, νιώθουνε ορφανεμένα

Τα ταΐζουν, τα ποτίζουν, κάποτε και τα χαϊδεύουν,

μα εκείνα τους δικούς τους με το βλέμμα τούς γυρεύουν.

Τ’ αλογάκια μεγαλώσαν, μόνιμο το χαλινάρι,

και σε λίγες εβδομάδες τούς φορέσανε σαμάρι.

Προσπαθήσανε κλωτσώντας ν’ αντιδράσουν στη δουλεία,

να τραβήξουν στο λιβάδι στην παλιά ελευθερία.

Τώρα κουβαλούν ανθρώπους, πέτρες, άμμους και ξυλεία,

σέρνουν άροτρα και κάρα με βαρύτερα φορτία,

σε αλώνια  γυροφέρνουν και αλλού κινούν καρούλια.

Κι όταν κουραστούν κι αργούνε, καμουτσίκι στα καπούλια!

Τα καινούρια αλογάκια, μες στο φράχτη γεννημένα,

δε γνωρίζουν το λιβάδι, όλα είναι δεδομένα.

Φυσικό το θεωρούνε να φορούνε χαλινάρι,

να τα έχουνε δεμένα, να τους βάζουν και σαμάρι.

Σεπτέμβρης – Νοέμβρης

Σκουριάσανε τα φύλλα το Νοέμβρη,

εικόνες μαραμένες σκοτεινές.

Αλλιώς είχαν κινήσει το Σεπτέμβρη

με κίτρινες ανθούσες ομορφιές.

Ωραία τον Οκτώβρη, στην ακμή τους

τα κίτρινα μαζί με πορφυρά.

Κι αν σήμερα σκουριά, στην παρακμή τους,

θα ρθεί και του Απρίλη η σειρά.

Εμνήσθην

Εμνήσθην ημερών αρχαίων,

του κνούτου χειριστών ακμαίων,

κυβερνητών των προσχημάτων,

των ανουσίων διαγγελμάτων.

 

Εμνήσθην ημερών αγρίων

των απριλιανών αχρείων

αντεθνικής δικτατορίας,

στιγματισμένης Ιστορίας.

Εμνήσθην ημερών αθλίων

των διχασμών, των εμφυλίων,

διαχρονικών σκοπιμοτήτων,

απερισκέπτων ακροτήτων.

Σουρεαλιστικά

Ένα οκτάστιχο παραμοντέρνο  

ήταν το ζήτημα διαγωνισμού,

με τον αυτόματο τρόπο γραμμένο

και με αρχές ενός κάποιου –ισμού.

Έσπευσε λάβρος ο φίλος, με τόλμη –

εύκολα έβρισκε λόγια καλά –

«είμαι κι εγώ ποιητής, όπως όλοι»,

έτοιμος ήταν σε δέκα λεπτά: 

Θείον άγχος

Ψάχνει να βρει ο χρυσός αστρολάβος

τι εξυφαίνει ο άσπρος αφρός,

πώς τής ουράνιας σφαίρας ο κάβος

φέρει δυνάμεις κι ας είναι σαθρός.

Καταγραφείς αιθερίων συμβάντων

τέμνουν του άγχους τη θεία πνοή,

νέες εξάρσεις στιλβόντων γιγάντων

συναποστέλλουν αθώα βοή.

.    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .

Και ομοφώνως οι κριτές

του έδωσαν το δεύτερο βραβείο.

Το σκεπτικό τους εμβριθές:

Ανέδειξε ο ποιητής

το έλλογον του θείου άγχους,

με τις αθώες του βοές

ανέδειξε τους αστρολάβους.

Και τα λοιπά και τα λοιπά,

παρα-σουρεαλιστικά.

Κι ο ποιητής, ως θιασώτης

του ιρασιοναλισμού,

απάντησε με σημασία

το πώς σφυρηλατεί τους στίχους

στο πέταλο τού λυρισμού!

Στραγγαλισμός

Κλοιός, φραγμός, ορυμαγδός,  

των Μέσων τρομοκρατορία,

παγκόσμιος παροξυσμός,

του φόβου αυτοκρατορία.

Δε σταματούν οι δοκιμές,

κάθε φορά μια ιστορία,

καταμετρούν τις αντοχές

στην ορατή δικτατορία.

Υπήκοοι πειθαρχικοί

να συνηθίσουνε σκυμμένοι

και όποιοι αντιδραστικοί

στη φυλακή ή φιμωμένοι.

Μονάχα μια επιλογή

σ’ αυτήν την αθλιοκρατία:

ασφάλεια μες στο κλουβί!

Στην άκρη η ελευθερία.