Μη ευτυχία

Ο φίλος είναι υγιής

και τα παιδιά του ευτυχισμένα,

οι πρόσοδοί του επαρκείς,

δεν έχει πρόβλημα κανένα.

Ρωτάει όμως συνεχώς

«τι τέξεται η επιούσα;».

Μέσα στο άγχος διαρκώς.

Κι η ευτυχία του απούσα!

Παραδεισένια

Ήμερο ξέφωτο λουλουδιασμένο,

άγνωστο μέρος, τοπίο κρυμμένο,

σαν ένα όραμα μέσα στη μέρα,

κι ένα τραγούδι γλυκό στον αέρα.

Ξάφνου μια ύπαρξη ηλιοβγαλμένη,

κόρη θεού; από γλύπτη πλασμένη!

Νά ’ταν η Άλκηστις; μήπως η Λήδα;

λάμψη στο βλέμμα της, μια ηλιαχτίδα.

Στάθηκα απέναντι σαν μαγεμένος

στης ομορφιάς της το φως, θαμπωμένος.

Ήμουν ο ίδιος; μην ήμουνα άλλος;

Λέξεις φτωχές για το τέλειο κάλλος.

Μου χαμογέλασε, μού ’πε «προχώρα,

είναι μια ώριμη σίγουρη ώρα».

Κίνησα βήματα συγκρατημένα,

είχε μπροστά μου τα χέρια απλωμένα.

Ήρεμο πρόσωπο· εμπιστοσύνη,

όλο το είναι της μια καλοσύνη.

Ήταν η χάρη της παραμυθένια

και η αγκάλη της παραδεισένια!

Έσω

Το ξέρεις πως εκεί σε καρτερούνε,

με λόγια ακριβά σε προσκαλούν,

εσύ ακόμα «μάλλον» και «θα δούμε»,

και άχρωμα τα χρόνια σου περνούν. 

Τα μήπως με τα ίσως και τα όμως

εμπόδια σου στήνουν διαρκώς,

φραγμένος, λες, σου φαίνεται ο δρόμος,

ενώ το ξέρεις ότι είναι ανοιχτός.

Ο ένας εαυτός σού λέει βιάσου,

το ξέρεις οι καιροί ου μενετοί.

Ο άλλος εαυτός σού λέει στάσου,

ζητάει άλλη μια να το σκεφτεί.

Προσαρμογή

Ορμητικός ο χρονογράφος, οι θέσεις του μαχητικές,

σε σοβαρή εφημερίδα δημοσιεύσεις τακτικές,

σκοπός του μόνον η αλήθεια μακριά από συμβιβασμούς.

Με σιγουριά και παρρησία άνοιξε άγνωστους ασκούς.

Θορύβησε την εξουσία, πλαγιοκόπησε πολλούς

αγέρωχους προβεβλημένους, ενόχλησε και οπαδούς.

Αιχμές για παραεξουσίες – συγγένειες εκφωνητών,

περίεργες αργομισθίες καλοσυνάτων συντακτών.

Ανέδειξε κεκοσμημένων καμώματα προκλητικά,

ξεσκέπασε στρεψοδικίες, καλύμματα δικαστικά.

Σήκωσε σκόνη για παρέες, για κριτικούς και προβολές,

δοξαστικούς διανοουμένων, διακεκριμένες διαπλοκές.

Έτοιμο έχει το βιβλίο, σελίδες συνταρακτικές

με μαρτυρίες κι αποδείξεις για πρόσωπα και πρακτικές.

Αναζητά τυπογραφείο. Δεν αποκρίνεται κανείς,

πολλοί γνωστοί τον αποφεύγουν, η μοναξιά του εμφανής.

Στην έγκριτη εφημερίδα απαίτησαν περικοπές,

κάποιους ασκούς να τους μαζέψει, να εξαλείψει τις αιχμές.

Καταλαβαίνει τις αιτίες, πολιτικούς συσχετισμούς,

χρωματισμένες  διασυνδέσεις, υπόγειους συμψηφισμούς.

Ασφυκτικές οι παρεμβάσεις, ανήσυχο τ’ αφεντικό,

στυφή αυτολογοκρισία σε κάθε νέο του γραπτό.

Μονόδρομος το μονοπάτι τού τακτικού συμβιβασμού·

υποχρεώσεις επισείει το άγχος βιοπορισμού.

Μα έχει έφεση στη γλώσσα, ξέρει καλά την τεχνική,

βλέπει και μέτριους γραφιάδες που φαίνονται σημαντικοί,

γνωρίζει ρεύματα και τάσεις και λογοτέχνες κλασικούς.

Μπορεί κι εκείνος να διαπρέψει σε άλλους δρόμους βολικούς.

Έβαλε πλώρη για καινούριο γράψιμο φιλολογικό

γι’ ανθρώπινες αδυναμίες, για το καλό και το κακό,

ειδύλλια και παραδόσεις, νοοτροπίες, εποχές,

για χαρακτήρες και συγκρούσεις στης Ιστορίας τις πτυχές.

Ήρθαν καινούριοι αναγνώστες, από τους άλλους πιο πολλοί,

επιστολές με διθυράμβους. Αλλά και κάποιες με χολή

που εγκατέλειψε τη μάχη ενάντια στους πονηρούς

εκείνους που ευημερούνε σε οποιουσδήποτε καιρούς.

Όταν η πένα ξεστρατίζει προς τις παλιές του διαδρομές,

τρέχει ξοπίσω το σβηστήρι και στρογγυλεύει τις στροφές.

Πόθος μεγάλος η αλήθεια, λένε τη θέλουνε πολλοί,

μα κάποιοι άλλοι επιμένουν: δεν τη σηκώνει η εποχή!

Πρόοδος στο χωριό

Οι δρόμοι ασφαλτοστρωμένοι

και τα σοκάκια φωτισμένα,

οι άνθρωποι καλοντυμένοι,

τα σπίτια περιποιημένα.

Κάποτε δρόμοι λασπωμένοι,

ερειπωμένες αποθήκες,

παμπάλαια φτωχά τα σπίτια

και στα ισόγεια κατσίκες.

Πλυσίματα μες στο ποτάμι,

νεροκουβάλημα στα χέρια.

Ηλεκτρισμός άγνωστη λέξη,

γκαζόλαμπες για τα νυχτέρια.

         

Κεραίες και τηλεοράσεις,

με το διαδίκτυο συνδέσεις,

τηλέφωνο και στο χωράφι.

Δεν έχουν τέλος οι ανέσεις.

Τεράστια η πρόοδός μας,

οι βελτιώσεις στη ζωή μας.

Κι ό,τι καινούριο μάς γυαλίσει,

κι αυτό το θέλει η ψυχή μας.

Τεράστια η πρόοδός μας,

μα κάτι, πίσω έχει μείνει.

Νά ’ναι στα κύτταρα γραμμένο;

θ’ αρχίσει κάποτε να φθίνει;

Η ζήλεια, το μικροσυμφέρον,

η κακεντρέχεια κι ο φθόνος

εκεί στα ίδια παραμένουν.

Και φεύγει άπρακτος ο χρόνος.

Φιλοδοξίες άδειες

Δεν την αφήνει ο καημός την κυρα-Λένα

κι ας βλέπει το Λουκά της ευτυχή,

τα όνειρά της πήγανε χαμένα

σπουδαίο κάποια μέρα να τον δει.

Το γιόκα της να βλέπει σπουδαγμένο,

να συζητούν γι’ αυτόν στις γειτονιές,

να είναι τ’ όνομά του φημισμένο

και σε γραφεία νά ’χει θέσεις ζηλευτές.

Πολύ τού Γυμνασίου το φορτίο,

τα γράμματα βαριά για το Λουκά,

δυστυχισμένος τρία χρόνια στο θρανίο.

Άφησε πίσω εξισώσεις και ρητά.

Στα κτήματά τους ο Λουκάς ευτυχισμένος

με όρεξη και πάντα εργατικός,

στις καλλιέργειές του αφοσιωμένος,

σε όλα πρακτικός και τακτικός.

Για τη δουλειά του φανερή η κλίση,

(ω! πόσα νά ’ναι τ’ άτυχα παιδιά;)

σαν αγκαλιά αισθάνεται τη Φύση

και χαίρεται δική του τη σοδειά.

Η κυρα-Λένα στα χαμένα μεγαλεία

ζηλεύει της γειτόνισσας το γιο,

κι ας έρχεται στις πέντε απ’ τα γραφεία

με πρόσωπο συνήθως σκυθρωπό.

Ιός – ευκαιρία

Εκεί στο μακρινό Χονγκ-Κονγκ πολλές οι δυνατές φωνές

για τη δημοκρατία,

και φοβηθήκανε πολύ οι πάγιοι διαφεντευτές

μη χάσουν τα ηνία.

Μα ξάφνου άγνωστος ιός, θανατηφόρος, τρομερός

απλώθηκε σαν κύμα,

ο θόρυβος πρωτοφανής, απρόσμενος ο κονιορτός.

Και κόπηκε το νήμα. 

Ειδήσεις τρομοκρατικές, οι άνθρωποι σε πανικό 

φιμώθηκαν με μάσκες,

οι αντιδράσεις πενιχρές, το κλίμα πια ιδανικό

στου φασισμού τις κάστες.

Σίγουρα είναι φονικός για κάποιους ο ιός αυτός

σ’ όλες τις πολιτείες.

Μα είναι εξ ίσου σίγουρο πως είναι τόσο βολικός

για κάποιες εξουσίες.