Τυχερά

 

Διψούσα για εκδίκηση που μ’ άφησε εκείνη,

ενώ για γάμο είχαμε κινήσει από καιρό,

αργά το βράδυ τράβηξα στο σπίτι τού Γιωργίνη,

ξεκάθαρα τους μίλησα πως θέλω τη Μαριώ.

Φιλόξενα με δέχτηκαν κι οι τρεις στο σπιτικό τους,

κανείς ποτέ δε ζήτησε σε γάμο τη Μαριώ

κι όπως αυτή μεγάλωνε βαρύ το βάσανό τους,

ελπίδες είχαν λιγοστές να βγει το τυχερό.

Μια ώρα κουβεντιάσαμε, καλούς ανθρώπους βρήκα,

και είδα τη συμπάθεια στα μάτια τής Μαριώς,

δε ζήτησα, μα είπανε θα δώσουνε και προίκα,

σε δέκα μέρες βρέθηκα στην εκκλησιά γαμπρός.

Την πήρα την εκδίκηση που μ’ άφησε εκείνη,

για την υποκρισία της πως τάχα μ’ αγαπά.

Με κάποιον μού παράγγειλε πως μόνη δεν θα μείνει·

σε μια βδομάδα βρέθηκε σε άλλη αγκαλιά.

Κι εκείνη γάμο γρήγορο με τον ψηλό Λευτέρη,

καλό παιδί φιλότιμο με βλέμμα καθαρό,

για εργασία έφτασε και στα δικά μας μέρη

και πήρε την απόφαση να μείνει στο χωριό.

Ο πρώτος χρόνος πέρασε, καλό το τυχερό μου,

στο σπίτι όλα ήσυχα, στα κτήματα δουλειά,

φιλότιμη, με σύνεση φροντίζει η Μαριώ μου,

κοντά μου πάντα βρίσκεται, στα μάτια με κοιτά.

Μια μέρα εκεί στα κτήματα με βρήκε ο Λευτέρης

και μου ξομολογήθηκε τι βάσανο περνά,

εκείνη μες στο σπίτι τους λες κι είναι Ιαβέρης,

αχάριστη, ατίθαση με γλώσσα μακριά!

Όταν ήμουν μαθητής

Για τον Αδάμ και για την Εύα, το Αραράτ και το Σινά,

για θαύματα και για προφήτες, το κήτος και τον Ιωνά,

του Παύλου τις περιοδείες και τα βιβλία τής Γραφής,

τα άμφια κι οι λειτουργίες, περιγραφές λεπτομερείς.

Αλλά και πλήθος εξισώσεις, ημίτονα, εφαρμογές

να μάθουν ΟΛΟΙ και να λύνουν ασκήσεις απαιτητικές.

Η αποστήθιση κανόνας να πάρουμε καλό βαθμό.

Οι νουθεσίες τετριμμένες, απαγορεύσεις στο σωρό.

Σελίδες και ξανά σελίδες για τους διωγμούς των χριστιανών,

καμία νύξη στα βιβλία για τους διωγμούς των εθνικών,

ποιοι σπάσανε τ’ αγάλματά τους, τα θέατρα και τους ναούς,

ποιοι απαγόρευσαν λατρείες για τους ελληνικούς θεούς.

Αυταρχικοί και με το ύφος απόμακροι καθηγητές,

εκφωνητές τής διδακτέας, απλοί διεκπεραιωτές,

κανείς απ’ την πεπατημένη δεν αποτόλμησε να βγει,

κάποιο βιβλίο να συστήσει για γνώση ουσιαστική:

Για το επίτευγμα του Ντάρβιν, του Λέσβιου το στοχασμό, 

για του Καΐρη την παιδεία, για του Σπινόζα το θεό.

Το «πίστευε και μη ερεύνα» μας είπαν στόματα πολλά.

Στην άκρη γνώσεις που κεντρίζουν τα δημιουργικά μυαλά.

Περνούν τα χρόνια και ακόμα η μεταρρύθμιση αργεί.

Ποια μορφωμένη εξουσία το μέγα πρόβλημα θα ιδεί;

 

Να βγαίνουν από τα σχολεία μ’ έναν ευρύ πολιτισμό,

να έχουν μόρφωση ακμαία κι έναν βαθύ ανθρωπισμό,

νά ’ναι υπεύθυνοι πολίτες με διάλογο και συνοχή.

Να φλέγονται για την Πατρίδα. Και των παιδιών την αγωγή.

Παιδεία τού κιλού

 

Οι διακηρύξεις επί χρόνια

και οι ρυθμίσεις σωρηδόν,

κατ’ όνομα μεταρρυθμίσεις

και η παιδεία πρηνηδόν.

Και βάλε ώρες κι άλλες ώρες

στων εφταώρων το ρυθμό,

παιδεία και παραπαιδεία

σε αμελέτητο σκοπό.

Με σκοπιμότητες φενάκης

«να μην υπάρχουνε φραγμοί»,

μεταλλαγμένα τα σχολεία

ωσάν εφηβικοί σταθμοί,

προαγωγής διευκολύνσεις

όλοι να παίρνουνε χαρτί.

Κοντά στα δύσκολα πτυχία

και τα πτυχία τού κιλού,

με τις φωνές των συνθημάτων

για την παιδεία τού λαού!

Οι διακηρύξεις επί χρόνια,

μα η αντίφαση γνωστή:

Να πλεονάζουν σπουδαγμένοι

κι οι μορφωμένοι λιγοστοί…

 

Στο τελείωμα της αναμονής

 

                                                          στην Β.Α.

Τριάντα τού Σεπτέμβρη, τα σύννεφα πληθώρα,

σαν πρώιμος χειμώνας αέρας με οργή.

Ακόμα μία νύχτα μετρώ την κάθε ώρα,

κοιτώ στο παραθύρι, προσμένω την αυγή.

Τριάντα τού Σεπτέμβρη, μονάχη περιμένω,

εκείνος σε ταξίδι για χώρα μακρινή,

καμία είδησή του, το στίγμα του χαμένο,

βαριά τα δεδομένα, κακοί οι οιωνοί.

Τριάντα τού Οκτώβρη, μονάχη περιμένω,

μαρτύριο οι νύχτες, οι μέρες κοφτερές.

Το είναι μου κομμένο, ρολόι σταματημένο,

σαν ψέμα οι παλιές μας οι μέρες οι λαμπρές.

Τριάντα τού Νοέμβρη, πρωί-πρωί δυο χτύποι.

Ποιος άραγε θα είναι, και πώς θα μου το πει;

Με φέρνει πεθαμένη στην πόρτα μου η λύπη.

Ανάσταση μπροστά μου! Και κλαίω σαν παιδί.

Χένρυ

 

Χορό απόψε στήνουνε στην κόλαση, γιορτάζουν,

τα φώτα δοκιμάζουνε και σιγοτραγουδούν,

σπουδαίος ο ερχόμενος, τα έργα του κραυγάζουν,

του κόσμου τα καθάρματα στην πύλη καρτερούν.

Των καζανιών εκφωνητές-διαπιστευμένοι κράχτες

διαλέγουν τα καλύτερα εγκυκλοπαιδικά,

στ’ αρχεία τους περίοπτοι της Γης οι νεκροθάφτες

με στυγερά εγκλήματα στα βιογραφικά.

Μετρούν ανδραγαθήματα στου Χένρυ τις σελίδες,

τις επεμβάσεις στα κρυφά, τις δολιοφθορές,

υπονομεύσεις ηγετών, συμφωνιών παγίδες,

Αττίλα βαρβαρότητες, προσφύγων συμφορές.

Θαυμάζουνε το μέγεθος δεινού μηχανορράφου,

την άνεση να κόπτεται για τον ανθρωπισμό,

βδελύγματα αισχρά κι αυτοί και λάτρεις τού θανάτου

ακκίζονται περίχαροι μπροστά στον κυνισμό.

Δικτάτορες, βασανιστές, δοσίλογοι, χαφιέδες

από την πίσσα βγαίνουνε να τον υποδεχτούν,

της υδρογείου υβριστές, τού σάπιενς λεκέδες,

κακουργημάτων συνεργοί, το κνούτο νοσταλγούν.

Μα τώρα όλοι σταματούν, κατέφθασε ο Χένρυ,

τα τύμπανα κι οι σάλπιγγες ηχούν δαιμονικά,

ο μέγας αρχιδιάβολος τον παίρνει απ’ το χέρι

και όλα τ’ αποβράσματα του γνέφουν φιλικά.

Και κάτω στα επίγεια οι μνήμες φωνασκούνε,

της Κύπρου μας δεν κλείνουνε ακόμα οι πληγές,

απ’ την Καμπότζη στη Χιλή γι’ αυτόν ξανά μιλούνε,

απ’ τη Τζακάρτα στο Τιμόρ και ως το Μπαγκλαντές.

Θα το πιστέψουν αρκετοί πώς έφτασε η ώρα

ο Χένρυ πια στης κόλασης την πίσσα να ριχτεί,

τα χίλια του εγκλήματα θα τα πληρώσει τώρα,

το δίκαιο στον ουρανό σωστά θ’ αποδοθεί.

Ω χένρυδες παγκάκιστοι με τα καμώματά σας,

της κόλασης το δόμημα δε θά ’χε εφευρεθεί,

αν έλειπε η φύτρα σας και τα γονίδιά σας.

Απέραντος παράδεισος θα ήτανε η Γη.

Επιφυλακτικά

 

Επιστημονικές ειδήσεις,

των ειδημόνων εισηγήσεις,

ανακοινώσεις συνεδρίων,

τετελεσμένα συμβουλίων.

Μα πόσο πια να εμπιστευτείς;

Χαμένη κάθε βεβαιότητα

πως δεν υπάρχει σκοπιμότητα.

Μοναχικοί

 

Στο στέκι το απόγεμα οι τρεις τους,

στο ίδιο τραπεζάκι όπως χτες,

τα λόγια λίγα στη συνάντησή τους·

καθείς το κινητό του κι ο καφές.

Και αύριο στην ίδια τους τριάδα,

μακριά απ’ τις κουβέντες των σπιτιών.

Κι εδώ μοναχικοί μες στην ομάδα

που μοιάζει στέκι εγκοσμίων ασκητών.

Με τον παλιό συμφοιτητή

 

Από τυχαία συγκυρία

βρήκα το φίλο Στεφανή·

χαμένος στις δεκαετίες

σε κάποια πόλη μακρινή.

Στο σπίτι του την επομένη·

η πρόσκληση πιεστική.

Πολυτελέστατα τα πάντα,

η βίλα θεαματική.

Αυτόματα στη μνήμη ήρθαν

τα χρόνια τα φοιτητικά,

η φτώχεια μας, οι ανησυχίες,

οράματα πολιτικά.

Βασιλικό τ’ ωραίο γεύμα,

μα η συζήτηση φτωχή

για φαγητά και διασκεδάσεις,

ανέσεις και καλή ζωή.

Προσπάθησα να πούμε κι άλλα,

των παλαιών μας ιδεών,

μα η συζήτηση γυρνούσε

για τις τιμές των μετοχών.

Είπαμε να ξαναβρεθούμε.

Μα τι να πούμε τελικά;

Ο φίλος ήταν ένας άλλος·

και όλα πλέον πληκτικά…

Γιώργος Κηρύκου (1955-1993)

 

Στην πύλη επιμένει γαντζωμένος, 

συνθήματα κι αυτός ηρωικά,

ο προβολέας πάνω του στραμμένος.

Στους στρατιώτες γνέφει φιλικά.

Το άρμα ρίχνει πάνω του την πύλη,

οι στρατιώτες με τις διαταγές,

δεν ξέρουνε μαζί του νά ’ναι φίλοι,

μα ξέρουνε καλά από κλωτσιές.

Απάνω του η χούντα λυσσασμένη,

τριάντα μέρες ξύλο στην ΕΣΑ,

φαντάροι επί τούτου διαλεγμένοι.

Εκείνος τούς δημίους αψηφά.

Στα χρόνια τής καινούριας Ιστορίας,

αγωνιστών ονόματα γνωστά,

αυτός στην άκρη τής ανωνυμίας,

ανταμοιβή καμία δε ζητά.

Στου κόσμου τα λιμάνια βιοπάλη,

στην Ικαρία όμως το μυαλό.

Νικάει τελικά το περιγιάλι

για μια ζωή καινούρια στο χωριό.

Λιτά στην άκρη τής ανωνυμίας,

εκεί στη ζηλεμένη εσχατιά,

μα ξάφνου εμπρηστές τής ανομίας

τον τόπο παραδίδουν στη φωτιά.

Αυτόματα με φίλους του ορμάει

στις φλόγες για να σώσουνε ζωές,

ανήμπορους στα χέρια του κρατάει,

μα του ανέμου εχθρικές ριπές.

Το νήμα στα τριανταοχτώ καμένο,

ασπούδαχτος, δεινός εθελοντής,

στην προσφορά το είναι του ταγμένο,

της ανθρωπιάς γενναίος σπουδαστής.

.    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .

Ο Γιώργος Κηρύκου, 18 ετών το 1973, μόλις είδε την εξέγερση 

στο Πολυτεχνείο, έσπευσε κι αυτός κοντά στους φοιτητές. 

Έμεινε στην πύλη μέχρι που την έριξε το άρμα. Τον βασάνισαν 

έναν μήνα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Έμεινε άγνωστος.

Έγινε γνωστός μετά 20 χρόνια, όταν κάηκε στη μεγάλη πυρκαγιά τής Ικαρίας 

το 1993, στην προσπάθειά του να σώσει μαζί με δυο φίλους του, ανθρώπους 

που είχαν παγιδευτεί. 

Υποδιάλογοι

 –Πιστεύετε στο διάλογο;

–Πιστεύουμε!

–Και στα επιχειρήματα;

–Βεβαίως!

Και άρχισε ο διάλογος.

Ευγενικά στην πρώτη διαφωνία,

στη δεύτερη μικρός εκνευρισμός,

στην τρίτη, ηχηρή αντιγνωμία

και να ο πρώτος χαρακτηρισμός.

Επιχειρήματα παρατημένα,

στη θέση τους ανοίκειες φωνές,

τα πρώτα λόγια πλέον ξεχασμένα,

επίλογος με ύβρεις και αρές.

Το μονοπάτι, τα γράμματα, οι ιμάντες

 

Το χαρακώνουν οι βροχές, το κατατρών τα χιόνια,

να το χαλάσουν βούλονται, να σβήσουν τον τορό.

Το χτύπησαν στον πόλεμο ακόμα και κανόνια,

μ’ αυτό ποτέ δε χάθηκε και στέκει στο γκρεμό.

Αιώνες αραδίζουνε και το κρατούν τα γίδια,

αγέρωχα κι αφόβιστα σε στράτα φοβερή,

κι από κοντά τους οι βοσκοί, πεισματικά στα ίδια,

ελεύθεροι στην άκρη τους, διαβάτες τολμηροί.

Πολλές φορές το πέρασα κι εγώ το μονοπάτι,

κοντά στα γίδια από μικρός, εκπαίδευση σκληρή,

στο δυσθεώρητο κενό συνήθισε το μάτι,

ακόμα κι αν φοβέριζαν οι άγριοι καιροί.

Μ’ αρέσανε τα γράμματα, τα γίδια τ’ αγαπούσα·

το σπίτι αποφάσισε να πάω να μορφωθώ.

Δε μπόρεσα ν’ αποκριθώ τι πιο πολύ ποθούσα.

Και βρέθηκα για τις σπουδές σε τόπο μακρινό.

Ο τόπος αφιλόξενος μ’ αλλιώτικους ανθρώπους,

αφόρητο το παίδεμα στης πόλης τη ζωή,

να μάθω και ν’ αποδεχτώ αυτούς τούς άλλους τρόπους,

μες στη θολή ατμόσφαιρα και στην οχλοβοή.

Τέσσερα χρόνια στη σχολή, εγκαίρως το πτυχίο,

δυο χρόνια στρατιωτικό, στυφές οι διαταγές.

Μέσω γνωστού μια αίτηση σε κάποιο υπουργείο,

σε δύο μήνες πέρασα σε πόρτες κρατικές.

Γραφείο μ’ άλλους τέσσερις στο κέντρο, στην Αθήνα,

ωράριο κανονικό και ο μισθός καλός.

Οι τρεις βαριούνταν τη δουλειά, μιλούσαν για ρουτίνα,

ο τέταρτος ευχάριστος, συνήθως γελαστός.

Στο σπίτι μου περήφανοι για το διορισμό μου,

κι ας ήμουν από το χωριό χιλιόμετρα μακριά,

βρέξει–χιονίσει λέγανε θα έχω το μισθό μου,

και όλα τα θαρρούσανε στην πόλη βολικά!

Οι μέρες απαράλλαχτες στην εύκολη δουλειά μου,

με δύο φίλους, Σάββατα, διασκέδαση φτηνή.

Στο μονοπάτι μ’ έφερναν συχνά τα όνειρά μου,

μια σκέψη με τριβέλιζε, σαν κάποια αναμονή.

Οι δέκα μήνες πέρασαν, πορεία δεδομένη,

ωράριο κανονικό και ο μισθός καλός.

Μια νύχτα όμως δύσκολη, η σκέψη θεριεμένη

με πρόσταξε αυταρχικά: να λήξει ο ζυγός!

Μια λύτρωση απρόσμενη, σαν μια χαρά κρυμμένη

πλημμύρισε το είναι μου μέσα σε μια στιγμή,

και στο γραφείο το πρωί η δήλωση γραμμένη

για άμεση παραίτηση και γρήγορη φυγή.

Ξαφνιάστηκαν οι τέσσερις, σηκώσανε τα φρύδια,

ρωτήσανε τι έπαθα, μην έχω πυρετό!

Αρρώστια, είπα, έπαθα, αρρώστια με τα γίδια!

Γυρίζω ανυπόμονα εκεί που αγαπώ!

Στο σπίτι μου τρομάξανε με την απόφασή μου,

αρχίσανε να μου μιλούν για χιόνια και βροχές,

πως πρέπει να ξανασκεφτώ την άπρεπη φυγή μου, 

μα και την περηφάνια τους που πήγα στις σπουδές…

Γοργά πήρα το δρόμο μου, και νά το μονοπάτι,

αγνάντεψα, κι ανάσανα αέρα καθαρό,

ίσια ξανά κι ελεύθερη αισθάνθηκα την πλάτη,

στον άσπρο βράχο στάθηκα, στο κρύο το νερό.

Απόμακρα ακούστηκαν στο πέρα βοσκοτόπι

γλυκά τα κυπροκούδουνα, παλιά μου μουσική.

Αυθόρμητα ψιθύρισα: Ω σεις δικοί μου τόποι,

εδώ είναι οι ρίζες μου, ζωή μοναδική!

Δώδεκα χρόνια κύλησαν, Αθήνα ξεχασμένη,

πατέρας, μάνα χαίρονται που μ’ έχουνε κοντά,

μαζί με την Κρυστάλλω μου, τη γλυκολατρεμένη,

και μας φουντώνουν τη χαρά τα τρία μας παιδιά!

Πολλή δουλειά, το ξέρουνε, το μολογούν οι πάντες,

με δυσκολίες άσωτες σε όλους τούς καιρούς.

Μα στη ζωή μας λείπουνε ωράρια-ιμάντες

και βλέπουμε ορίζοντες ωραίους ανοιχτούς.

Ενωμένη παρακμή

 

Ηγέτες ξανά και ξανά στις Βρυξέλλες,

διαβούλια έτσι, συσκέψεις αλλιώς,   

με λόγια στις κρίσεις για δίκαιες λύσεις·

της βίας ο νόμος μπροστά τους ωμός.

Δηλώσεις-διαλέξεις, δημόσιες σχέσεις,

χαμόγελα φίλων, φιλιά κωμικά,

εταίροι ετέρων ιδιαιτέρων,

ξοπίσω αόρατα αφεντικά.

Μονάχα κονδύλια στις συζητήσεις,

αμέριμνοι μπρος στη βαθιά παρακμή,

μικροί καιροσκόποι σε άλλη Ευρώπη·

φθαρμένες αξίες, φθαρμένοι θεσμοί.

Απομνημονεύματα

 

Δραματικές μαχών περιγραφές

στης Πίνδου τις κορφές και τις χαράδρες,

υμνητικός για τους δικούς του μαχητές

που ήσαν πράγματι γενναίοι άντρες.

Ανώτατος ο αξιωματικός

και γράφει τ’ απομνημονεύματά του.

Ποιος άραγε αντικειμενικός,

σαν ιστορεί των άλλων και δικά του;                                 

Για κάποιους που δοξάστηκαν πολύ

βαριά και αυστηρή η κριτική του,

για έναν ειδικά στάζει χολή

και διαφωνεί που στήσαν προτομή του.

Και όμως τα τεκμήρια πολλά

πως αδικεί γνωστούς με τα γραπτά του,

η πένα του διαγράφει τα καλά

με τη μελάνη τής εμπάθειάς του. 

Αυτοπεποίθηση

 

Τον θαύμασαν πολλοί

για την αυτοπεποίθησή του·

αξιοζήλευτο προσόν.

Σιγά-σιγά η οίησή του.

Και είδανε οι θαυμαστές

ποιο ήταν το ποιόν.

Εφησυχασμός

 

Τραβήχτηκε ο λύκος στη φωλιά του,

σταμάτησε γνωστές του υλακές,

κρατώντας σταθερά τα σχέδιά του

για τις μελλοντικές του αρπαγές.

Ησύχασαν τα πρόβατα στη στάνη,

απομακρύνθηκε η απειλή.

Να μην ουρλιάζει· τούτο μόνο φτάνει,

το αύριο δεν τους απασχολεί.

Αμέριμνα και πάλι συνεχίζουν,

η σκέψη τους μονάχα στη βοσκή,

τον κώνωπα μονίμως διυλίζουν,

τη στάνη την αφήνουν ανοιχτή.

Ο λύκος σαν φανεί ξανά μπροστά τους,

θα τρέχουνε και πάλι να σωθούν,

θα λησμονούνε τα καμώματά τους

και από διάφορους βοήθεια θα ζητούν.

Αντοχή

 

Εκπαίδευση ετών

σε πλήθος καταστάσεις,

αναμενόμενες και μη,

υφέσεις και εντάσεις.

Η φύση και οι άνθρωποι

σκηνοθετούν την εποχή,

και παίζεις αναγκαστικά

στο έργο «Αντοχή».

Εκπαίδευση ετών

να χτίσεις την πεποίθηση

πως ό,τι κι αν συμβεί

σε όποιαν εποχή,

μπορείς να παίζεις σθεναρά

στο έργο «Αντοχή».

Συγκρίσεις

 

Εκεί που σ’ ενοχλούνε κάποια μείον

και μοιάζει κάθε μέριμνα εχθρός,

χιονοστιβάδα πέφτει στους πλησίον,

και λες πως είμαι μάλλον τυχερός!

Κοιτώντας τα συντρίμματα στο χώμα

και των βιοπαλαιστών το σπαραγμό,

μπορεί και ένα χειρουργείο ακόμα

να σου φανεί σαν βάσανο μικρό.

Λαοί ασφαλισμένοι

 

Λογοκρισία και διώξεις, κυνηγημένοι δικαστές,

χιλιάδες οι απολυμένοι, χιλιάδες και στις φυλακές,

το βούρδουλα μπροστά τους βρίσκουν ειρηνικοί διαδηλωτές.

Και διαφθορά και προπαγάνδα. Μα οι μισοί χειροκροτούν,

μες στην απόχη τού δυνάστη ίσως ασφάλεια ζητούν.

σαν τα σκυλιά που έχουν μάθει με το λουρί να τα κρατούν.

Ανεκτικοί, συμβιβασμένοι κι άλλοι υπήκοοι-λαοί

στη σιγουριά τής παρακμής τους παγιδευμένοι εσαεί.

Σε πολιτείες προσχημάτων. Και οι δυνάστες κραταιοί.

Σήραγγα

 

Ο δρόμος ήτανε πλατύς, αμέριμνοι πηγαίναμε

και κάποιοι τραγουδούσαν,

δυο-τρεις μονάχα γκρίνιαζαν, βαριές κουβέντες λέγανε

κι όλο ανησυχούσαν.

Ο δρόμος ξάφνου στένεψε, οι πιο πολλοί τρομάξανε·

τι τάχα να συμβαίνει;

Αυτοί που πήγαιναν μπροστά αμήχανα φωνάξανε:

η στράτα μας δε βγαίνει!

Η αμεριμνησία μας σε άγχος μετατράπηκε,

βρεθήκαμε σε δίνη.

Μια σήραγγα παράξενη μας είπαν ότι φάνηκε·

τι έπρεπε να γίνει;

Μονάχα από τη σήραγγα να φύγουμε μπορούσαμε,

ν’ αλλάξουμε πορεία,

περίεργο μας φάνηκε και όλοι απορούσαμε

μ’ αυτήν την ιστορία.

Πολλοί διαμαρτυρήθηκαν, τους πρώτους κατηγόρησαν

για την ασχετοσύνη,

μα θέλοντας- δε θέλοντας στη σήραγγα προχώρησαν

χωρίς εμπιστοσύνη.

Οι αρχηγοί βεβαίωσαν πως θα τα καταφέρουνε,

τον ξέρουνε τον τρόπο,

να κάνουμε υπομονή, θα μας επαναφέρουνε

αλλά με λίγο κόπο.

Αργά περνούσε ο καιρός και υποσχέσεις δίνανε

πως σύντομα θα βγούμε,

πολλοί απελπιστήκανε και μαύρο δάκρυ χύνανε

πως ήλιο δεν θα δούμε.

Μα κάποια μέρα είδαμε του ουρανού τα χρώματα

και δέντρα και λουλούδια.

Άραγε πότε αφήσαμε της σήραγγας τα χώματα;

Αρχίσαν και τραγούδια!

Το πλήθος αναθάρρησε μ’ αυτό που αντικρίσανε,

τώρα πορεία άλλη.

Είπανε δόξα τω θεώ, και λιγοστοί δακρύσανε,

πήραν χαρά μεγάλη.

Και όμως μέσα στη χαρά, λίγοι αντιληφθήκανε

τη μαγική εικόνα·

στη σήραγγα βρισκόμασταν, εκεί παγιδευτήκαμε,

σε κάλπικο κανόνα.

Οι πονηροί μας αρχηγοί τη σήραγγα τη βάψανε

με χρώματα ωραία,

για σωτηρία μίλησαν, πολλά ξανά μάς τάξανε.

Με ψέματα γενναία.

Το κλειδί

 

Πενηνταένα η Μελένια,  

ελεύθερη και πάντοτε κλειστή,

χωρίς δεσμούς στην ήσυχη ζωή της,

ανέφελη ευθεία διαδρομή.

Πολλές στην εργασία ευκαιρίες

να βρει κι αυτή να καλοπαντρευτεί,

ποτέ δε βγήκε κάποιο τυχερό της,

να νιώσει κάτι, να συγκινηθεί.

Φιλότιμη και καλλιεργημένη,

με λόγια μετρημένα, ευγενής,

κρατούσε αποστάσεις ασφαλείας,

μα ήτανε σε όλους συμπαθής.

Αλλιώτικο μια μέρα ένα βλέμμα

απρόσμενο, της ήρθε τρυφερά·

ένας σεμνός συνάδελφος καινούριος.

Μια δόνηση για πρώτη της φορά.

Μονίμως τρυφερό αυτό το βλέμμα,

και ήταν σαν ακτίνα φωτεινή

που έψαχνε να βρει μια χαραμάδα

σε μια ψυχή επίμονα κλειστή.

Εξηνταένα τώρα η Μελένια,

με δέκα χρόνια γάμου, ευτυχής.

Κλειδί το τρυφερό εκείνο βλέμμα

στην κλειδωνιά μιας όμορφης ψυχής.

Τω 404 π.Χ.

 

Σαν ήρθαν οι τριάκοντα και πήραν τα ηνία,

ξεκίνησαν τις αλλαγές με φανερή μανία.

Διέστρεψαν μεθοδικά των νόμων την ουσία,

αφήνοντας απείραχτες λέξεις με σημασία.

Το λέγαν το πολίτευμα κι αυτοί Δημοκρατία,

ενώ το μετατρέψανε σε ολιγοκρατία.

Πληρώσανε τους κήρυκες να τους υποστηρίζουν

και το λαό με ψέματα να τον αποκοιμίζουν.

Μιλούσαν όμως πάντοτε για την ισηγορία

σ’ αυτήν την απροκάλυπτη στυγνή μονοφωνία.

Οι φίλοι τους κι οι συγγενείς βρεθήκανε σε θέσεις

προσοδοφόρες ισχυρές με ιταμές προθέσεις.

Σε τούτη την πολυτελή ημετεροκρατία

δεν έπαυαν να εξυμνούν την αξιοκρατία.

Πεντακοσιομέδιμνοι μ’ ευθείες αναθέσεις

ανέλαβαν της πόλεως χρηματο-υποθέσεις.

Δικτυωμένη αφανής συμφεροντοκρατία,  

μα οι δηλώσεις διαρκείς για ισοπολιτεία.

Όταν πολίτες φώναζαν και δείχνανε τα χάλια,

ραβδούχοι βαρβαρόχαροι ανοίγανε κεφάλια.

Το καθεστώς αδίστακτη αστυνομοκρατία,

αλλά μονίμως κόπτονταν για την ελευθερία.

Ελεεινοί ωτακουστές διαχύθηκαν στην πόλη·

για τους καινούριους άρχοντες ύποπτοι ήσαν όλοι.

Κι ενώ καθιερώσανε τη χαφιεδοκρατία,

υμνούσαν τη διαφάνεια και τη δημοκρατία.

Σε καύσωνες και πυρκαγιές σε χιόνια και πλημμύρες

περιουσίες χάνονταν, αυξάνονταν οι χήρες.

Οι κήρυκες δεν έβγαζαν μιλιά για τις αιτίες,

μα είχαν λόγια άφθονα για τις θεομηνίες.

Ιππόλοχος, Ονομακλής, Ιέρων, Κλεομήδης,

Μηλόβιος, Ιππόμαχος, Ευμάθης, Δρακοντίδης

ως άριστοι προβλήθηκαν, ενώ ήσαν αχρείοι,

διπρόσωποι, ανίκανοι, αναίσθητοι, γελοίοι.

Του καινού κενού

 

Ορμητικοί οι καινοτόμοι,

οι διακηρύξεις σωρηδόν,

χαϊδευτικοί και γαλαντόμοι.

Οι οπαδοί αγεληδόν.

Φανταχτερές καινοτομίες

ζωγραφισμένες στα χαρτιά,

πραγματικές κενοτομίες

αντιληπτές κι από παιδιά.

Εκτεθειμένοι κενοτόμοι,

τ’ αποτελέσματα απτά,

μα οι πιστοί πιστοί ακόμη

με μάτια και αυτιά κλειστά.

Θα προλάβω, Πατρίδα;

 

Πέρασαν τα χρόνια μου, Πατρίδα,

λιγοστεύουν οι παλιές μου αντοχές,

ξεθωριάζει κάθε μέρα η ελπίδα,

με τυλίγουνε πληθώρα ενοχές.

Σ’ έχω από χρόνια παρατήσει

σε αμόρφωτους, ασήμαντους, μικρούς,

να μιλούνε ασταμάτητα για κρίση,

μα να τάζουνε καλύτερους καιρούς.

Κάθε λίγο ρεζιλέματα και νίλες,

ξεπουλήματα χωρίς αναστολές.

Μένουν στα χαρτιά οι Θερμοπύλες,

θεριεμένες των εχθρών οι απειλές.

Αφημένα τα χωριά ερημωμένα,

τα παιδιά μας προς την ξένη αγορά,

τα βουνά μας και τα δάση ρημαγμένα,

για το αύριο καμία σιγουριά.

Θα προλάβω να σε δω, Πατρίδα,

τον τροχό τής παρακμής να σταματάς;

να κινάς με των προγόνων την πυξίδα,

την αξιοπρέπειά σου να κρατάς;

Στο ίδιο έργο

 

Στο ίδιο έργο θεατές,

μα δεν το βαρεθήκαμε,

οι σκηνοθέτες ικανοί,

καλύτερους δε βρήκαμε.

Οι λίγοι που φωνάζουνε

για τ’ άθλια θεάματα,

ακόμα δεν κατάλαβαν

πως άλλαξαν τα πράγματα.

Νομίζουν πως θ’ αναστηθεί

το ένα-ένα-τέσσερα

που θάφτηκε αστόχαστα

το εβδομηντατέσσερα.

Σ’ αυτήν τη νέα εποχή

αλλιώτικα τα λόγια,

τα λεν και εισακούονται

μονάχα τα λαμόγια.

Οι σκηνοθέτες ικανοί

στο ρημαδοτοπίο,

σωτήρες που κραδαίνουνε

το ένα-ένα-δύο.

Από φωτιές κι από λοιμούς

μας σώζουνε μονίμως,

κι εμείς χορτάτοι με τα παςς

εγκρίνουμε εκθύμως.

Και τώρα ένα πυρο-παςς

απόμεινε να δώσουν,

κι εμείς ευγνώμονες πιστοί

που πάλι θα μας σώσουν!

Παιδεία

 

«Οι πλείστοι κακοί» απεφάνθη ο Βίας,

της εξέλιξης φαίνεται νόμος τραχύς,

και προβάλλει βαρύς ο σκοπός τής παιδείας

σε ανώμαλο δρόμο μακράς αντοχής:

Να μπορέσει ο χόμο στο ζώο μη μείνει,

«ωφελέειν, μη βλάπτειν» να είν’ ο σκοπός,

από λούπους, χαρίεν να φτάσει να γίνει.

Και η Γη σαν παράδεισος πραγματικός.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

• Βίας ο Πριηνεύς, 6^ος π.Χ. αιώνας, ένας από τους 7 σοφούς.

• Θεωρία εξέλιξης – φυσική επιλογή, Δαρβίνος.

• «Ωφελέειν, μη βλάπτειν», Ιπποκράτης.

• «Homo homini lupus» = Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος,

λατινικό ρητό, αποδίδεται στον Πλαύτο.

• «Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ»,  Μένανδρος.

Ο αντίπαλος

 

Ολίγος ο αντίπαλός μου,

τα ατοπήματα πολλά,

συμβούλους άξιους δεν είχε

και είχα βολευτεί καλά.

Οι πληρωμένοι κήρυκές μου

τον πολεμούσανε συχνά,

ακόμα και τα μικρολάθη

τα παρουσίαζαν βουνά.

Έφυγε πλέον μακριά μου,

εγώ κυρίαρχος εδώ,

στο ίδιο μέτωπο ταγμένος.

Μα τώρα πια ανησυχώ:

Με τις δικές του αδυναμίες

άλλοθι είχα ισχυρό…

Ανάργυρος Υπηκόογλου

 

Εγώ μονάχα τη δουλειά μου,

το σπίτι μου και τα παιδιά μου,

από τα άλλα δεν κατέχω,

σχέση με κόμματα δεν έχω.

Εκεί που πάνε οι πολλοί

εκεί κι εγώ τυφλά πηγαίνω,

κακοί αν είναι ή καλοί,

σε προβληματισμούς δε μπαίνω.

Δογματικά

 

Στο δόγμα μου εγώ,

στο δόγμα σου κι εσύ.

Και ύμνοι για το διάλογο –

συνήθεις θεωρίες.

Οι διακηρύξεις άσωτες

για τις ομοψυχίες.

Στα δόγματά μας και οι δυο.

Κι ας κάθονται στο σβέρκο μας

αχρείες εξουσίες.

Νεοφυή αντιαξιώματα

 

Οθονοκράτωρ

Πρεντάτωρ

Κοβιντάτωρ 

Αιολοσιδεράτωρ

Κλιματοκράτωρ

και οι αντίστοιχοι ορισμοί :

Των καναλιών ο χορηγός, καλός χρηματοδότης,

στημένων συνεντεύξεων γενναίος θιασώτης.

Διαχειριστής λογισμικών αισχρής κακοβουλίας,

φίλων κι εχθρών ωτακουστής κρυμμένης ασυλίας.

Μοιραίος γριποχειριστής, άμετρος μασκολάτρης,

φασιστομέτρων εμπνευστής, στυγνός προστιμοβάλτης.

Αιολικός «επενδυτής», κακός κινητροθήρας,

απείρως ακαλαίσθητος ορέων ολετήρας.

Παράλογος πολέμιος εγχώριου λιγνίτη,

με πράσινες πομφόλυγες διασώστης τού πλανήτη.

• Άμα βρεθεί ο ικανός όλα να τα τιμήσει,

και κάποιο πλήθος ικανό να τον χειροκροτήσει,

είναι αδιαμφισβήτητος αντιαξιωμάτωρ.

Του πρέπει πλέον να στεφθεί Αυθέντης και Δικτάτωρ!

Στο ποτάμι

 

Στο πέτρινο γεφύρι στο πρώτο ακρόλιθό του

μονάχος αγναντεύω, μιλώ με το νερό, 

εκείνο μ’ απαντάει με το μουρμουρητό του,

τα λόγια του για κείνη· μου λέει να καρτερώ.

Θα έχει ξεκινήσει, στο δρόμο θά ’ναι τώρα,

εκεί που ανταμώνουν οι δύο ρεματιές,

στο ήσυχο ποτάμι συμφωνημένη ώρα· 

ο ήλιος όταν γείρει και σβήσουν οι σκιές.

Ακούω από πέρα το γλυκοσύνθημά της,

σαν το πουλί που ξέρει στο ταίρι να μιλά,

τραβώ στο μονοπάτι να δω το σκίρτημά της,

και νά την ξεπροβάλλει. Την παίρνω αγκαλιά.

Εκεί στην άσπρη πέτρα στου γεφυριού την άκρη,

δικό μας το τραγούδι στο φως τού φεγγαριού,

οι στίχοι ζυμωμένοι με όρκους και με δάκρυ.

Γλυκά μάς σιγοντάρουν τα λόγια τού νερού.