Ζητούμενο

Πολιτείες σε κοίτες φραγμένων ρεμάτων,

πολιτείες σε δάση ευφλέκτων ελάτων.

Με τα μάτια κλειστά στο βωμό των χρημάτων

προγραμμένη η τύχη αθώων θυμάτων.

Στου καιρού την οργή πολιτείες πνιγμένες,

στων κακών τη βουλή πολιτείες καμένες,

ανοχύρωτοι τόποι με κλέη αρχαία,

αχαλίνωτοι λόγοι με ψεύδη ακμαία.

Αλυσίδες λαθών «μιλημένων» αρχόντων,

ατελέσφοροι νόμοι κρυφών συμφερόντων.

Με τα φώτα σβηστά σε τυχαία πορεία

και μονίμως ζητούμενο κάποια Παιδεία…

Με το εγώ

Αφού πιστεύεις κι αγαπάς πάνω απ’ όλα το εγώ,

εσύ, που τόσο εκτιμάς τον εαυτό σου το σοφό,

κι οι άλλοι δεν κατανοούν και ούτε θέλουν να σ’ ακούν,

μάλλον καιρός να τραβηχτείς, να πάψουν πια να σ’ ενοχλούν.

Σε μακρινό ασκηταριό, να μη σε φτάνει το κακό,

εκεί μαζί με το εγώ και μες στον αυτοθαυμασμό,

ν’ απολαμβάνεις τους τρανούς μοναδικούς σου λογισμούς,

να μυκτηρίζεις νοερά τους τιποτένιους διπλανούς.

Το ίνδαλμά σου το γνωστό μες στον καθρέφτη να θωρείς,

με του εγώ σου το θεό στο άπειρο να προχωρείς!

Λυμένος δούλος

Δεμένος μέρα-νύχτα ο Αχρόνης

φυλάγει την αυλή του διαρκώς,

το μόνο του καθήκον να γαυγίζει,

το έμαθε καλά από μικρός.

Απέναντι αδέσποτοι περνάνε,

εκείνος, σαν τους δει, ανησυχεί,

αδιάφορα οι πιο πολλοί κοιτάνε,

μπορεί να τον λυπούνται μερικοί;

Μια μέρα το σκοινί του σαπισμένο,

και βρέθηκε ελεύθερο πουλί,

κοιτάζει μ’ ένα ύφος σαστισμένο,

δεν έζησε ποτέ τέτοια στιγμή.

Νεαντερτάλιο τ’ αφεντικό του

στην όψη, στη ματιά του, στο μυαλό,

κυρίαρχος σε κάθε τι δικό του,

μονίμως ο Αχρόνης στο ζυγό.

Δυο μέτρα η σκοινένια ελευθερία

στα λίγα χρόνια τής ζωής του στην αυλή,

και τώρα ξαφνικά η ευκαιρία

να τρέχει μια εδώ και μια εκεί.

Δεν ξέρει πού να πάει ο Αχρόνης

και άσκοπα γυρνά στη γειτονιά,

απάνω του ορμούν τα τροχοφόρα,

τον πετροβόλησαν και δυο παιδιά.

Ανήσυχος κινείται μες στον κόσμο,

εικόνες που δεν έχει δει ξανά,

αλλιώτικο αισθάνεται το φόβο

κι έχει αρχίσει κιόλας να πεινά.

Στο θόρυβο και μέσα στις κινήσεις

ακούει τ’ όνομά του μακριά,

αφήνει τις μικρές εξερευνήσεις

και κάνει οδηγό του τα αυτιά.

Στη γνώριμή του θέση καταφθάνει,

τον καρτεράει στην αυλή τ’ αφεντικό,

η όσφρηση τη γεύση τού κεντάει,

το πιάτο στο σημείο το γνωστό.

Το βλέμμα του μπροστά προσηλωμένο

και σπεύδει σαν τυφλός στο φαγητό,

καινούριο το σκοινί, ετοιμασμένο,

και μπαίνει «αυτοβούλως» στο ζυγό…

Απομόνωση

Δεν τόλμησε ο Άλφα να μιλήσει,

κι ας πίστευε τη γνώμη του σωστή,

κι ας ήταν ικανός να καταδείξει

την αταξία· σε πολλούς ήταν γνωστή.

Δεν τόλμησε ο Άλφα να φωνάξει,

να πει για την πορεία τη στραβή,

δε θ’ άντεχε ποτέ του να εισπράξει

το ου! τη ρετσινιά τού διασπαστή.

Ακόμα μια συνέλευση – φενάκη,

της ηγεσίας η ομάδα ισχυρή.

Το νιώθει ότι σπρώχνεται στην άκρη,

των ιδεών του η αλήθεια οχληρή.

Αραιωμένες είναι τώρα οι συνάξεις,

τα πάντα, λένε, έχουν ειπωθεί,

τετελεσμένα υποχθόνιες συμπράξεις,

εκείνοι έχουν πια εδραιωθεί.

Του Άλφα τυπική η παρουσία,

τα όνειρα τού γίνανε πληγή.

Τον πνίγει των πολλών η αφωνία.

Κι όλο γυρνάει στο μυαλό του η φυγή.

……      ……      ……      ……

(Κι ύστερα ο Β, ο Γ, ο Δ ...

Στίχοι γραμμένοι πριν πολλά χρόνια,

και δε θέλουν να παλιώσουν.)