Ναι ή όχι;

Απρόσμενο μήνυμα στον κύριο Άλφα,  

ποτέ δεν περίμενε να τον σκεφτούν, 

το έργο του λένε καλά το γνωρίζουν,

να μπει στην κυβέρνηση τον προσκαλούν.

Σαφείς τού παρέχονται διαβεβαιώσεις,

δικές του ιδέες να βάλει μπροστά,

πασίγνωστο είναι πως έχει τις γνώσεις,

και ως υπουργός να κινήσει σωστά.

Σε δίλημμα βρίσκεται ο κύριος Άλφα,

αυτός επιστήμων, στο στίβο να μπει.

Φιλότιμος είναι, μπορεί να προσφέρει

και σ’ άλλα ζητήματα θά ’χει να πει.

Σε δίλημμα βρίσκεται ο επιστήμων,

σεμνός στη ζωή του με λόγο λιτό,

απέφευγε πάντα σειρές επισήμων,

και τώρα καλείται σε ρόλο διττό.

Το ναι και το όχι, το αν και το μήπως,

καθήκον και δέον σε μάχη σκληρή.

Η χώρα, εκείνος, οι άλλοι, το κύρος,

οι όροι στην άτεγκτη πολιτική.

Στη σκέψη του πάντα το άριστο ήθος.

Στο τέλος, απάντηση αρνητική.

Τη θέση την πήρε ο κύριος Βήτα,

γνωστός του ασήμαντος κομματικός.

Το όχι τού Άλφα φαντάζει σαν ήττα.

Και μες στο εγώ του ο λόγος πικρός.

Μηδενί δίκην

Τη λάσπη αναδεύει ο συκοφάντης

αδίστακτα το ψέμα του δομεί,

φτηνός και ρυπαρός πολιτικάντης

ανύποπτων σπιλώνει την τιμή.

Ανεύθυνοι τραβούνε παραπέρα,

το ψέμα διακινούν κανονικά

και φαίνονται τα λόγια τού αέρα

να είναι δεδομένα αληθινά.

Εκείνοι που αστόχαστα κρατούνε

στα ψέματα τ’ αυτιά τους ανοιχτά,

παλιές αλήθειες γρήγορα ξεχνούνε

και φίλους παραδίδουν στην πυρά!

______ …  ______ … ______ …  ______ 

«Μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον

ακούσης» αρχαίο ρητό.

«Πρώτα να εξετάζεις κι ύστερα να δικάζεις»

παροιμία.

Αυτόματη γραφή

Δώδεκα στίχοι, αναγνώστη, με την «Αυτόματη γραφή»,

γνωστή και πολυβραβευμένη, σ’ όλον τον κόσμο ξακουστή.

Δύο λεπτά ζητώ μονάχα, δύο λεπτά υπομονή.

______...______...______...______...______...______

Προχωρούσαμε χώρια, οι άνεμοι δίπλα μας

στου πελάγου τον οίστρο τρελή νεραντζιά

σκαλωσιές που λικνίζονταν στο ανείπωτο

κι ένας άγγελος στο ξάγναντο της εξομολόγησης.

Της ψυχής μας ζητούσαμε φθαρμένες σκιάσεις

του απείρου ακούοντας νόθα σαλπίσματα

οι Δρυάδες στο λάλον ύδωρ ανόθευτες

μιας κραιπάλης αγνής στο βήμα τής αθωότητας.

Της αρχαίας μας γνώσης τα νήματα ξεφτισμένα

μακρινής οπτασίας οι λέξεις δυσβάστακτες,

μα πώς θέλαμε άραγε νέους ιάμβους

στο μεγάλο τής τέχνης μας παρανάλωμα;

______...______...______...______...______...______

Αν δε μπορέσεις, αναγνώστη, να βρεις το νήμα τής γραφής,

κι αν το διαβάσεις άλλες πέντε και πάλι δεν το εννοείς,

μη ρίξεις φταίξιμο σε σένα. Το μυστικό μου θα στο πω.

Κι εγώ που το ξαναδιαβάζω, ψάχνω να βρω τι εννοώ!

Σοφού αγάπη

Ποτέ δεν είπε ο σοφός πως κάποιον αγαπάει

και απορούσανε πολλοί τι τάχα εκτιμάει.

Κάτι τους είπε κάποτε για την αυτονομία,

πως η αγάπη μάχεται την ανεξαρτησία.

Απ’ την αγάπη πιο ψηλά θα βρεις την καλοσύνη,

αυτή δεν κάνει κατοχή, τραύματα δεν αφήνει.

Η πρώτη, αν γίνει μέγγενη, θα φέρει ασφυξία,

η άλλη τρέφει σεβασμό για την ελευθερία.

Ευτυχία διπλανή

Διακριτικοί οι γείτονές μου, μετρημένοι, 

δυο χρόνια ούτε μία αφορμή, 

στις συναντήσεις φειδωλοί, συγκρατημένοι,

απ’ την αρχή φανήκαν άνθρωποι κλειστοί.

Μα σήμερα κινήσεις στην αυλή τους

με γέλια, ομιλίες και χαρές,

κάποιοι θα ήρθαν, ίσως συγγενείς τους,

πληθωρικές ακούγονται ευχές.

Πρώτη φορά καλέσανε και μένα

και δείχνουνε σαν φίλοι καρδιακοί,

πρόσωπα βλέπω γελαστά, ευτυχισμένα.

Και η αιτία: μια μορφή αγγελική.

Ένα κορίτσι, ζωγραφιά η καλοσύνη,

μ’ ένα χαμόγελο σαν ρόδινη αυγή

και τ’ όνομά της ταιριαστό, τη λεν Μυρσίνη,

είναι του γιου τους η γλυκιά επιλογή.

Την ευτυχία λες και είχανε ξεγράψει,

δυο χρόνια τα χαμόγελα λειψά,

ποιος ξέρει τι να έχουνε περάσει;

Κι οι άλλοι συμπεράσματα πικρά.

Άνθρωποι άλλοι τώρα έχουν γίνει,

τα πρόσωπά τους παραμένουν λαμπερά.

Νιώθω κι εγώ πως κάτι ωραίο μού ’χει μείνει·

απολαμβάνω των γειτόνων τα φτερά!