Αστραφτερές οι παρουσίες,
η σύναξη πολυπληθής,
ονόματα διακεκριμένα και
κάποιοι τής πολιτικής.
Χαμόγελα και χειραψίες,
χαριεντισμοί και ασπασμοί,
μπροστά
στους πίνακες οι στάσεις, διθύραμβοι και θαυμασμοί.
Ευτυχισμένος ο ζωγράφος με
φίλους του και κριτικούς,
εκφράσεις για τους
μυημένους με ποικιλώνυμους -ισμούς.
Ανάμεσα στους καλεσμένους
και ο εννιάχρονος Κωστής,
κάποιου προέδρου το
εγγόνι, χαριτωμένος, προσηνής,
Ασχοληθήκανε μαζί του και
άγνωστοί του και γνωστοί,
πρόθυμα σ’ όλους απαντούσε
και τον συμπάθησαν πολλοί.
Κοντά του ένας φωτογράφος,
ίσως χωρίς να το σκεφτεί,
ρώτησε, παρουσία όλων, τον
ευφυέστατο Κωστή,
από τους πίνακες που
βλέπει ποιους θεωρεί τους πιο καλούς,
αν προτιμάει τους μεγάλους,
αν προτιμάει τους μικρούς.
«Δε μου αρέσουν οι
μουντζούρες ούτε και πρόσωπα στραβά,
άλλα με τρίγωνα τα μάτια
κι άλλα με πράσινα μαλλιά».
Αμήχανα πολλοί γελάσαν με
του Κωστή την κριτική
και συνεχίσανε να λένε για
υψηλή ζωγραφική.
Σε κάποια πέρα πηγαδάκια
λίγοι το είπαν καθαρά,
βρήκαν καλή την ευκαιρία
να εκφραστούν ειλικρινά
με χαμηλόφωνο τον τόνο και
ύφος εμπιστευτικό:
Πώς ξεπετιέται η αλήθεια
από τρελό κι από μικρό!
