Πανεύκολα εισέβαλε στο σώμα,
την ήξερε εκείνη τη ρωγμή,
αντίσταση στο διάβα του δε βρήκε,
του σώματος η άμυνα νωθρή.
Εισέδυσε βαθύτερα ακόμα,
δε σήκωσε εμπόδιο κανείς –
παράξενο και σπάνιο για σώμα –
και ο ιός στο έργο του ταχύς.
Διέρρηξε τα κύτταρα κοντά του,
εκτίμησε μπροστά του την τροφή,
διέσπειρε γοργά το ντιενέι του·
δική του η παραγωγή.
Και τώρα απλωμένο μες στο σώμα
το τάγμα των ιών κυριαρχεί,
το ένα πόστο, ύστερα το άλλο.
Του σώματος η άμυνα αργεί.
Μα κει που όλα φαίνονται χαμένα,
κι έχει το τάγμα αποθρασυνθεί,
ξυπνούνε κάποια κύτταρα αμύνης,
θυμούνται την παλιά αποστολή.
Αρχίζουν μουδιασμένα να κινούνται,
να βρούνε κάποια δίοδο ζητούν,
το ξέρουν πως γιγάντιο το έργο,
μα πρέπει στους ιούς ν’ αντισταθούν…
