Λατρεία και ευθύνη

 

Ήρθε κι απόψε το σούρουπο ήρεμο

κι οι πινελιές στα βουνά αργοσβήνουν,

σπρώχνει τις μέρες φθινόπωρο ήμερο,

τα φυλλοβόλα αρχίζουν να φθίνουν.

Κι ο συγγραφέας στην ήσυχη άκρη του,

στη θαλπωρή τού λυκόφωτος μένει,

κάποτε πέφτει στην πένα το δάκρυ του·

μια ηρωίδα στο νου γυροφέρνει.

Εξηνταπέντε βαραίνουν την πλάτη του,

άραγε πόσο νομίζεται νέος;

Στήνει καινούριες πλοκές μες στα δάση του,

ίδιο το πνεύμα του, μένει ακμαίος.

Μέσα στην άψη σε καίριο ζήτημα,

χτύπος στην πόρτα του τον συνεφέρνει.

Όπως ανοίγει, αιφνίδιο σκίρτημα·

βλέπει μια κόρη και άναυδος μένει.

Πλάσμα υπέροχο της ιστορίας του

στο πονεμένο διήγημά του,

το δημιούργημα της φαντασίας του,

ίδια, πανέμορφη στέκει μπροστά του.

Μοιάζει με όνειρο. Σαν μια παραίσθηση

η ηρωίδα του φανερωμένη,

χέρια λεπτά απλωμένα σαν δέηση,

κάτι να πει προσπαθεί, ταραγμένη:

– Μήνες πασχίζω γι’ αυτήν τη συνάντηση·

πρέπει - δεν πρέπει και πώς να μιλήσω,

μέσα μου πάλη, η μάχη μου άνιση

κάτι παράταιρο να σου ζητήσω.

Την ηρωίδα σου όπως την έπλασες,

νόμισα διάβαζα τον εαυτό μου,

μπήκες στο είναι μου και το διαπέρασες,

λες κι ήσουν κάποτε ο άνθρωπός μου.

Οι γνωριμίες μου χρόνια ανέραστα,

η μοναξιά απομένει δική μου.

Τριανταένα τα χρόνια που πέρασα,

τώρα θωρώ τι δονεί την ψυχή μου.

                    -------------

Κοντανασαίνει η κόρη και στέκεται

και την καρδιά της τη νιώθει κομμάτια,

ψάχνει τις λέξεις, η γλώσσα αντιστέκεται,    

πλημμυρισμένες οι βρύσες στα μάτια.    

– Δέξου με πλάι σου, να ’μαι ο ίσκιος σου,

όλο το είναι μου να ’χω για σένα,

στη μοναξιά σου ο σίγουρος φίλος σου,

μάτια δε θά ’χω για άλλον κανένα.

                      -------------

Μία πανίσχυρη άγνωρη δόνηση 

ταρακουνάει το συγγραφέα,

έχει μπροστά του θαυμάσια πρόκληση,

πώς ν’ απαντήσει στην όμορφη νέα;    

– Ήρθες μπροστά μου γυναίκα εξαίσια

σαν Ορειάδα γραμμένη στα έπη,

μια παρουσία για μένα θεσπέσια,

ήδιστη πρόσκληση! Όμως δεν πρέπει!

Φέγγει αγνή η αλήθεια τής σκέψης σου,

αμφιβολία καμιά δε μου μένει,

απ’ την ψυχή αναβλύζουν οι λέξεις σου

σαν και το δάκρυ σου· γνήσιο βγαίνει.

Διάπλατοι δρόμοι μπροστά σου ανοίγονται,

έχεις τη νιότη σου και τον παλμό σου,

όμως για μένα οι δρόμοι μου κλείνονται,

θά ’μαι εμπόδιο στο ριζικό σου.

Πόσο το μέλλον μου; τά ’χω τα χρόνια μου,

ό,τι ’ναι τώρα λαμπρό, θα ζαρώσει,

βλέπεις που έχουν αρχίσει τα χιόνια μου.

Κρίμα η νιότη σου να μαραζώσει.

– Δε λογαριάζω τι είναι η νιότη μου,

βλέπω το μέλλον μου μες στη θωριά σου,

είναι πυξίδα για μένα οι πόθοι μου,

με οδηγούνε να ζήσω κοντά σου.

– Μοιάζεις λουλούδι με σπάνιο άρωμα,

μέσα στο σπίτι μου άνοιξη φέρνει,

σήμερα ζω το γλυκύτερο αντάμωμα,

η παρουσία σου με συνεπαίρνει.

Μέγιστο δώρο να γίνεις το ταίρι μου,

φλόγα θεόρατη τώρα με καίει,

λες κι ανασταίνεται το καλοκαίρι μου.

Μα η ευθύνη μου άλλα μού λέει.

– Ξέρω τα χρόνια μου, δίνω το λόγο μου,

θέλω να ζήσω για πάντα κοντά σου,

δίπλα σου εγώ θα μακρύνω το δρόμο σου,

θα ομορφύνουνε τα όνειρά σου.

– Πόθοι ανίκητοι, ω! συ νεότητα,

πόσα το πάθος μπορεί κι επιτρέπει;

Πώς η ευθύνη μπροστά στην αγνότητα;

Πώς και το δίλημμα πρέπει - δεν πρέπει;

Ποτάμι και Λεύκα

 

–Χρυσοντυμένη Λεύκα μου, σε χαίρομαι κοντά μου,

  που στέκεις μεγαλόπρεπη, θωρείς τον ουρανό!

  Εγώ στενό κατήφορο, να τρέχω τα νερά μου

  ανάμεσα σε λαγκαδιές χωρίς σταματημό.

–Ποτάμι μου πολύστροφο στον ήλιο λαμπυρίζεις,

  κινάς από νεροσυρμές και δροσερές πηγές,

  στο διάβα σου το τι και τι, εσύ, δεν αντικρίζεις!

  Εγώ εδώ ακίνητη στις ίδιες λαγκαδιές.

–Συντρόφισσα πανέμορφη, κιτρινοστολισμένη,

  και όταν καταπράσινη, και πάλι θαυμαστή,

  τραβάς πολλών τα βλέμματα εκεί ψηλά στημένη.

  Εγώ εδώ στα χαμηλά, στην ίδια διαδρομή.

–Ποτάμι μου τα χρώματα και σένα σε στολίζουν,

  το φως μαζί σου χαίρεται τις ώρες που περνούν,

  πότε γαλάζια τα νερά και πότε πρασινίζουν

  κι άλλοτε πάλι διάφανα καθώς αργοκυλούν.

  Μα τα δικά μου κίτρινα για λίγο θα θροΐζουν,

  οι κρύες μέρες φτάσανε, σκληρά με απειλούν.

–Συντρόφισσα, μη θλίβεσαι και μη κακοκαρδίζεις,

  στα κρύα, πάλι όμορφη με τ’ ανοιχτό σου γκρι,

  θα στέκεσαι αγέρωχη, τα ύψη θ’ ατενίζεις,

  σαν χέρια τα κλωνάρια σου θα λένε προσευχή.

  Θα ρθεί ξανά η Άνοιξη, με χάρη θα θροΐζεις,

  μαζί κι εγώ θα τραγουδώ σαν δεύτερη φωνή!

Μπορούμε

 

– Να ρίξουμε τα φράγματα παλιών προκαταλήψεων,

ν’ ακμάσουν τα ιδανικά γενναίων αντιλήψεων.

– Ν’ αφήσουμε στην άκρη της την άχαρη πεζότητα,

να υπερβούμε τα μικρά και κάθε ματαιότητα.

– Ταξίδια μακρινά τού νου με πάθος να σχεδιάσουμε,

για καθαρούς ορίζοντες πορεία να τοιμάσουμε.

– Τους φόβους να πατήσουμε, τη σκέψη να σηκώσουμε,

τους εκλεκτούς μας λογισμούς να τους ελευθερώσουμε.

Με υψηλό το φρόνημα μαζί θα προχωρήσουμε,

αυτήν την αναγέννηση εμείς θα την ορίσουμε.

Εξουσιαστική εκδίκηση

 

Η μία άποψη προβεβλημένη

και φανερά στα Μέσα πληρωμένη.

Η άλλη άποψη πνιγμένη.

Αυτοί που την ασπάστηκαν

στην εξουσία εκτεθειμένοι.

Χωρίς αιδώ η εξουσία,

μ’ εμπάθεια πρωτοφανή,

τους απαγόρευσε την εργασία!

Τετιμημένος

 

Άμα στο Σύστημα κατάλληλα χωθείς

και μ’ έναν – όποιον – τίτλο από Εσπερία,

με άλλους όμοιους σου καλά θα στοιχηθείς,

θα σου ανοίξουνε συμφέρουσα πορεία.

Όταν θα έρθει συγκυρία βολική,

σε βάθρο θα βρεθείς προβεβλημένος,

μπορεί σε κάποια θέση κυβερνητική,

μπορεί και με παράσημο τετιμημένος.