Ο Απόβουλος, 4ος π.Χ. αιώνας

 

Αδίστακτος, φανταχτερός,

η ευφυΐα του αστεία,

μα και δημαγωγός φαιδρός,

η παρουσία του αχρεία.

Είναι ο τοποτηρητής

στην ένδοξή μας αποικία,

ασήμαντος διαχειριστής,

επιρρεπής στην αδικία.

Συμφέροντα διαχρονικά

με κάθε τρόπο τον στηρίζουν,

οι κήρυκές τους – τρωκτικά

τους υπηκόους υπνωτίζουν.

Και οι αντίπαλοι μικροί,

ελπίζουν για την εξουσία,

μα παραμένουνε νωθροί.

Κανένα φως στην αποικία.

Οι διάδοχοι ελεεινοί

στην ξεπεσμένη εξουσία,

στο έργο τους μηδαμινοί.

Πέντε σειρές η Ιστορία.

Ο εμπνευστής και η πορεία

 

Ο αρχηγός ενέπνευσε και ακολούθησαν πολλοί,

προχώρησαν με πάθος,

το πήραν όλοι πάνω τους σαν ιερή αποστολή,

εγχείρημα με βάθος.

Οι δυσκολίες τής αρχής αμέσως ξεπεράστηκαν,

το ηθικό ακμαίο,

οι λίγοι υπονομευτές σε λίγο ξεσκεπάστηκαν,

το δίδαγμα σπουδαίο.

Ενότητα και δύναμη, ελπιδοφόροι οιωνοί. 

Αντίπαλοι φθαρμένοι.

Επιχειρήματα γερά, κανόνας η επιμονή,

πολλοί οι στρατευμένοι,

Σε τακτική συνάθροιση μια διαφωνία ξαφνική

προκάλεσε εντάσεις,

δύο στελέχη σοβαρά με κάποιαν άλλη λογική

κατέθεσαν προτάσεις.

Ορμητικός ο αρχηγός χωρίς καμιά χρονοτριβή

αντέδρασε με βία,

κατήγγειλε το διάβημα, προχώρησε στη διαγραφή,

το είπε αταξία.

Με την οργή τού αρχηγού πολλοί ενοχληθήκανε,

μα μείναν στη σιωπή τους,

μονάχα πέντε φώναξαν, αυτό δεν το δεχτήκανε

και ήρθε η διαγραφή τους.

Συσπειρωμένοι οι πολλοί με τον γενναίο αρχηγό

συνέχισαν το δρόμο,

τους εμπνευσμένους λόγους του τους είχανε για οδηγό,

τους θεωρούσαν νόμο.

Πορεία θριαμβευτική, κατάφεραν και νίκησαν·

δική τους εξουσία.

Δικαιωμένος αρχηγός, οι οπαδοί τον ύμνησαν,

τον έβλεπαν μεσσία.

Με σθένος ξεκινήσανε για τη μεγάλη αποστολή,

το χρέος στην πατρίδα.

Αυξήθηκαν οι οπαδοί και πλάτη βάλανε πολλοί,

μεγάλη η ελπίδα.

Σημαντικά τα βήματα για βελτιώσεις κι αλλαγές.

Πολλές οι αντιστάσεις.

Για χρόνια προβλήματα δρομολογήθηκαν τομές,

υπήρξαν κι αντιφάσεις.

Απόλυτος ο αρχηγός, ταχείες οι αποπομπές

αυτών που διαφωνούσαν.

Φιλόδοξοι, ιδιοτελείς, δουλόφρονες εξυμνητές

γοργά επικρατούσαν.

Τα χρόνια προχωρούσανε, φιλότιμοι και έντιμοι

στην άκρη τραβηγμένοι.

Όπου για έργα χρήματα, ξεφύτρωναν ανέντιμοι

κι όμως προβεβλημένοι.

Τα χρόνια προχωρούσανε, ο αρχηγός στα πάθη του,

και ποιος να συντονίσει.

Οι δορυφόροι θεατές, ανήμποροι στα λάθη του,

ανίκανοι για λύση.

Οι παλαιοί αντίπαλοι και πάλι στο προσκήνιο

κι ας ήτανε φθαρμένοι.

Με δεδομένους αρωγούς από το παρασκήνιο

ξανά «δικαιωμένοι»!

Ένα κλικ – ελευθερία

Ανεκτικότατη η Μαριγώ

μαζεύει τις σταγόνες στο μαντήλι της,

δυο χρόνια τον αντέχει το ζυγό,

παρηγοριά ζητάει στο καντήλι της.

Δυο χρόνια στον απάνθρωπο ζυγό

και δεν ακούει το καντήλι της.

Μα κάποια μέρα ένα κλικ η Μαριγώ,

και πέταξε στην άκρη το μαντήλι της.

Σύνοδος αναξιοπρεπών

 

Άφησε τις καυχησιές του, τις χοντροκοπιές,       

λεονταρισμούς αχρείους, απειλές τού χτες,

κι ήρθε σαν καλός τους φίλος, μετριοπαθής,

είπε διάφορα ωραία ο γνωστός νταής.

Κι οι παλιοί καλοί του φίλοι δίχως συστολή,

του απλώσανε το χέρι χαμογελαστοί.

Πιάσανε τις κουβεντούλες, όλα μια χαρά,

τις βρισιές του τις ξεχάσαν σαν μικρά παιδιά.

Μόνο το στενό συμφέρον έχουν στο μυαλό,

αν και ξέρουνε ποιο είναι δίκαιο σωστό.

Ούτε ένας στην παρέα αξιοπρεπής,

και τους παίζει όπως θέλει ο γνωστός νταής.

Οκλαδόν

 

Αναπτυγμένες κοινωνίες,

σκληροί οι ανταγωνισμοί,

για επιβίωση αγώνας,  

σε μέγγενη οι πληθυσμοί.

Για τις εκρήξεις των ανθρώπων

το Σύστημα επαγρυπνά,

κακές ειδήσεις διογκώνει,

φοβίες νέες ερευνά.

Δικές του έχει τις οθόνες,

κρυφός ο πειθαναγκασμός,

και  πάντοτε προσφέρει λύσεις

σαν πατερούλης στοργικός.

Για την ψυχή και για το σώμα

τα φάρμακά του σωρηδόν,

οι πληθυσμοί ανησυχούντες

ανεκτικοί στο οκλαδόν. 

Πνεύμα και πράξη

 

Αξιοπρέπεια – Ελευθερία

σχέση αμφίδρομη διαχρονικά.

Πώς η ασπίδα σε ήθη αχρεία,

σε περιβάλλοντα αυταρχικά;

Είτε σε μια εξουσία αμείλικτη

είτε σε βία πλησίον προσώπου;

Ελευθερία ανάγκη αδήριτη,

αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου.

Πνεύμα και πράξη αιώνιο ζήτημα·

βήματα, όρια, συμβιβασμοί μας.

Κάθε απόφαση μέγιστο τίμημα·

πόση συνέπεια; πόση ανοχή μας;

Στο περιθώριο

 

Δικό του περιοδικό ο συγγραφέας,

και λίγο-λίγο έγινε γνωστός,

κοντά του φίλοι-μέλη μιας παρέας,

αδιαμφισβήτητος, εκείνος, αρχηγός.

Απόψεις, προεκτάσεις, αναλύσεις,

μελέτες, εκτιμήσεις, κριτικές.

Για κάποιους τακτικές φιλοφρονήσεις

και παρουσιάσεις διθυραμβικές.

Κι όταν φαινόταν νέος συγγραφέας,

ταλέντο άλλο, πιο σημαντικό,

μεθοδικά τα μέλη τής παρέας

σε περιθώριο τον ρίχναν σκοτεινό.

Ιεροφάντης στο αρχαίο χωριό

 

Παράξενο τον θεωρούν τον Πολυφέρη στο χωριό,

που όλο ξενυχτάει,

σαν σκοτεινιάσει, ξαπλωτός, τα μάτια του στον ουρανό,

τ’ αστέρια μελετάει.

Επίμονος και ευφυής να καταλάβει προσπαθεί,

να μάθει την αλήθεια,

με τους γερόντους συζητά κι αναζητάει την αρχή

στ’ αρχαία παραμύθια.

Και μία μέρα πρόβλεψε πως αύριο πρωί-πρωί

με σούρουπο θα μοιάσει,

ο ήλιος, αν και λαμπερός, για λίγην ώρα θα κρυφτεί

κι η Γη θα σκοτεινιάσει.

Ακούσανε οι χωριανοί, τούς φάνηκε πολύ τρελό,

απάντησαν γελώντας:

«Προφήτη, μήπως έπεσες σε όνειρο απατηλό,

τ’ αστέρια σου μετρώντας;»

Ξημέρωσε, και λαμπερός ο ήλιος βγήκε απ’ το βουνό,

οι χωριανοί γελούνε,

τον Πολυφέρη εγκαλούν με ύφος κοροϊδευτικό,

πολλοί τον λοιδορούνε.

Εκείνος μένει σταθερός, μειλίχιος και γελαστός,

με σιγουριά μιλάει:

Σε λίγο το φεγγάρι μας, σαν ένας δίσκος σκοτεινός,

τον ήλιο απαντάει.

Γελούν ακόμα οι χωριανοί. Αέρας όμως ξαφνικός

τους κάνει και χλωμιάζουν,

ο ήλιος χάνει δύναμη, αρχίζει γίνεται θαμπός

και τα πουλιά κουρνιάζουν.

Ο Πολυφέρης σταθερός, μειλίχιος και γελαστός,

εξήγηση τους δίνει:

Να μη φοβάστε χωριανοί, ο ήλιος είναι δυνατός,

ανίκητος θα μείνει.

Είναι που το φεγγάρι μας μπροστά στον ήλιο θα βρεθεί

κι εμείς μες στη σκιά του,

θα συνεχίσει σταθερά και πάλι θ’ απομακρυνθεί

στη βέβαιη τροχιά του.

Μυστήρια και δύσκολα τους φάνηκαν τα λόγια αυτά·

της μέρας το σκοτάδι!

Πολλοί ανησυχήσανε, τα βρήκαν ίσως μαγικά.

Και τι θα ρθεί το βράδυ;

Ο Πολυφέρης σοβαρός πήρε το δρόμο βιαστικά

με κάποια ανησυχία,

μη και τον πουν μάντη κακών και τον προγκίξει ξαφνικά  

η δεισιδαιμονία.

Απλώθηκε η σκοτεινιά, ο φόβος μέσα στο χωριό

και η αμφιβολία.

Μα λίγο-λίγο άρχισε ξανά το φως στον ουρανό.

Και πάει η δυσκολία.

Σε λίγην ώρα πληθυσμός στου Πολυφέρη την αυλή.

Περίεργα μιλούνε,

μικροί – μεγάλοι θορυβούν, παράξενη η χλαλοή,

φωνάζουν να τον δούνε.

Τα λόγια πέφτουνε βροχή, εκφράζουνε το θαυμασμό,

πολλοί τον προσκυνούνε,

τον θέλουνε ημίθεο, προφήτη και ιερουργό,

θερμά τον εξυμνούνε.

Ο Πολυφέρης απαντά δεν έχει σχέση με θεούς,

μονάχα κάποιες γνώσεις.

Ν’ αφήσουν τις υπερβολές παρακαλεί τούς χωριανούς,

δε θέλει εκδηλώσεις.

Μέχρι το βράδυ γέμισαν το σπίτι του με προσφορές,

καθένας τι μπορούσε,

κυνήγια, μύγδαλα, κουκιά, γλυκίσματα, κρασιά, ελιές,

το σπίτι δε χωρούσε!

Τα δώρα δε σταμάτησαν, επίμονοι οι χωριανοί

να γίνει λειτουργός τους,

αφού γνωρίζει μυστικά που ξέρουν μόνον οι θεοί,

θα είναι άνθρωπός τους!

Ο Πολυφέρης σκεπτικός μπροστά στην τόση επιμονή

να θέλουν παραμύθια.

Προκλητικές οι προσφορές, τον τρώει και η ενοχή·

το ψέμα κι η αλήθεια…

Βδομάδες, μήνες κύλησαν, και τώρα πια ιερουργεί!

Σε μια καινούρια ρότα.

Οι άλλοι στον αγώνα τους και κυνηγοί και γεωργοί

με τον πολύν ιδρώτα…

Οι γνώσεις μένουν αφανείς, ανησυχούν οι αφελείς

γι’ αστέρια και πλανήτες,

αναζητούν παρηγοριές, οι τύχες τους επισφαλείς

και φόβος οι κομήτες.

Ο Πολυφέρης στο βωμό, ξεκούραστος στις προσευχές,

των ουρανών μεσίτης,

για τις ανάγκες των πιστών λέει τις πρέπουσες ευχές,

του άγχους δεσμολύτης.

Αιώνες φεύγουνε αργά, οι Πολυφέρηδες κρατούν

πρωτόγονους ιμάντες.

Οι γνώσεις σ’ όλους προσιτές, μα πάμπολλοι τις αγνοούν.

Ζητούν ιεροφάντες!