Ευδιάκριτα επάνω μου προβλήματα υγείας,
δε φρόντισα για συμβουλή ενός καλού γιατρού,
ήμουνα της αναβολής και της αδιαφορίας
και κάποια μέρα έπεσα σε κρίση πανικού.
Ήρθανε ξάφνου τρεις γιατροί για να με συνεφέρουν,
φαίνεται η αρρώστια μου ήταν πολύ βαριά.
Αρχίσανε παράξενα
λογάκια να προφέρουν
και φάρμακα πανάκριβα να γράφουν στη σειρά.
Είπανε, για χατίρι μου τα πάντα θα προσφέρουν,
αν κάνω ό,τι θα μου πουν κι είμαι καλό παιδί.
Σ’ όλο τον κόσμο άρχισαν εμένα ν’ αναφέρουν,
κάποιοι με κατηγόρησαν και ντράπηκα πολύ.
Δείχνουν πως εξ αιτίας μου κι εκείνοι υποφέρουν
κι ανάλογα κοστολογούν δική τους αμοιβή.
Αρχίσαν απ’ το σπίτι μου πολλά να μεταφέρουν,
τα λίγα μου υπάρχοντα τα βγάζουν στο σφυρί.
Έχουνε βάλει διάφορους, ποσά να συνεισφέρουν,
μ’ έχουνε δέσει για καλά μ’ ένα μακρύ σκοινί.
Σαν το πειραματόζωο παντού με περιφέρουν,
το πάθημά μου το κρατούν και γι’ άλλους απειλή,
μα διακηρύσσουν διαρκώς πως θα μ’ επαναφέρουν
σε μια σωστή κατάσταση, ακμαίο κι υγιή.
Μου λεν πως παραφέρομαι,
σαν έχω αντιρρήσεις,
πως δεν συμπεριφέρομαι
με τρόπο λογικό,
πρέπει να ενδιαφέρομαι
για τις δικές τους κρίσεις
κι αυτά που τους υπέγραψα, πιστά να τα τηρώ.
Μου δείχνουνε τους αριθμούς, τι έχουνε εισφέρει,
το πόσο ξοδευτήκανε, να γίνω εγώ καλά.
Για όσα στην υγεία μου έχουνε επιφέρει,
λογαριασμό δε δίνουνε, δε βγάζουνε μιλιά.
Παρά τα τόσα φάρμακα δεν έχουν καταφέρει
να διώξουν την αρρώστια μου, γερός να σηκωθώ.
Το βλέπω πως κοντύτερα στον τάφο μ’ έχουν φέρει,
να μη μπορώ στα πόδια μου μόνος μου να σταθώ.
Αυτές τους οι προσπάθειες τι έχουν αποφέρει,
όπως και τόσες γνώμες τους που έχουνε εκφέρει;
Αυτός που κάνει το καλό έτσι πώς τον συμφέρει,
από τον άλλο, τον κακό, σε τι τάχα διαφέρει;
