Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Συνάντηση


Κοσμήματα γραφής οι αναρτήσεις,
μια πανδαισία αισθημάτων ευγενών,
κρυστάλλινες, μεστές τοποθετήσεις.
Και κάποιες νύξεις σχολικών εμπειριών.

Ευγενική κι η επικοινωνία
και τα μηνύματα, ουσίας και θερμά,
αυθόρμητα κι οι δυο για γνωριμία,
κι ας ήτανε τα χιλιόμετρα πολλά.

(Θα είναι άραγε καθάρια κι η μορφή της;
θα ξεπροβάλουνε στο βλέμμα της σκιές;
θα έχει ίδια θέρμη κι η φωνή της;
θα παραμείνει η συγκίνηση του χτες;)

Στη Λάρισα, Τετάρτη μεσημέρι,
και για σημάδι ένας φάκελος λευκός.
Την είδα που τον κράταγε στο χέρι.
Μα σαν πλησίασε, στο στήθος μου σεισμός!

Η μόνη λέξη μου: Αννούλα! ραγισμένη.
Κι εκείνη, λες κι απόμεινε βουβή.
Στη μέση τής πλατείας σαν χαμένοι,
και με τα μάτια να ρωτούνε το γιατί.

Δεν το κατάφεραν καθόλου ν’ απαντήσουν,
τα δάκρυά μας δε μπορούσαν να σταθούν,
κάτι προσπάθησαν τα χείλη να ψελλίσουν,
οι λέξεις άφαντες, πού πήγαν να κρυφτούν;

Μπροστά μου η Αννούλα! το κορίτσι!
πανέμορφη, με τ’ άσπρα της μαλλιά,
Πενήντα χρόνια! πότε είχαν φύγει;
και ζωντανέψανε εκείνα τα παλιά.

Όταν βρεθήκαμε στην πρώτη Γυμνασίου
κι είχαμε λόγια, με τα μάτια μόνο, πει,
την ευτυχία, ξαφνικά, τού προαυλίου
την πήρε μακρινή μετεγγραφή.

Τώρα τα χέρια μου στα χέρια της πλεγμένα,
τα βλέμματά μας ένας γόρδιος δεσμός,
τα λόγια παραμένανε κρυμμένα.
Μα τι παιχνίδι μάς ετοίμασε ο καιρός;

Ήτανε όλα τής Αννούλας αναρτήσεις,
κόσμημα έξοχο το κάθε της γραπτό
κι εκείνες οι ωραίες συγκινήσεις,
πώς να μπορέσω να το φανταστώ;

Πόσο να μείναμε εκεί καθηλωμένοι;
πολύς ο κόσμος, μα εμείς μονάχα δυο,
στο ξύλινο παγκάκι καθισμένοι,
τα λόγια δύσκολα, οι κόμποι στο λαιμό.

Ο χρόνος στο μυαλό σταματημένος,
μα της πλατείας το ρολόι ηχηρό,
το περιθώριό μας πια στο τέλος,
είχε καθένας το δικό του σπιτικό.

Για το βορρά εγώ, εκείνη για το νότο.
Κι ένα φιλί μονάχα, πριν το χωρισμό.
Πενήντα χρόνων το φιλί. Το πρώτο!
Θα παραμείνει στη ζωή μοναδικό…

           (Οι στίχοι αποτελούν μια εκδοχή συνέχειας
            στην ανάρτηση «Πρώτη Γυμνασίου»).


12 σχόλια:

  1. Φίλε Άρη , πόση συγκίνηση μου έδωσαν οι στίχοι σου!
    Μπήκα μέσα στην ιστορία, ένιωσα τα συναισθήματα του ποιητή, είδα κλεφτά τα πρόσωπα...
    Με ταξίδεψες σε δικές μου αναμνήσεις ...που δεν σβήνουν ποτέ!
    Την καλημέρα μου!
    Καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι!

    (υπέροχος!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ιστορίες, αναμνήσεις, συγκινήσεις, που αντιστέκονται
      στο χρόνο.
      Απόλυτα δεμένο στην ανάρτηση το σχόλιό σου, Αριστέα.
      (Υπάρχει και μία άλλη εκδοχή συνέχειας, είναι η ανάρτηση «Μετά πενήντα χρόνια»).
      Ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  2. Τρυφερότητα, γλύκα και ζεστασιά αναβλύζει μέσα από αυτό το ποίημα κύριε Άρη που, δεν ξέρω αν είναι βιωματικό, όμως έτσι το ένιωσα!
    Τελικά, μήπως το διαδίκτυο παίζει μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή μας, από αυτόν που έχουμε φανταστεί;
    Kαλό μεσημέρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι μια εκδοχή συνέχειας της ανάρτησης «Πρώτη Γυμνασίου».
      Μια άλλη εκδοχή είναι η ανάρτηση «Μετά πενήντα χρόνια».
      Ο ρόλος τού διαδικτύου γίνεται όλο και σημαντικότερος, κυρίως στην οικονομική ζωή τού πλανήτη και στην ενημέρωση.
      Στην ανθρώπινη επικοινωνία παίζει ήδη σημαντικότατο ρόλο. Σχετικές οι αναρτήσεις μου «Διαδίκτυο 1,2,3,4».
      Επειδή όμως στην εξ αποστάσεως επικοινωνία, συνήθως γίνονται εξωραϊσμοί, πρέπει πάντα να κρατάμε μικρό καλάθι…
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Ινώ.

      Διαγραφή
  3. Συγκίνηση, νοσταλγία και τρυφεράδα στους στίχους σου. Αλήθεια πώς να είναι το συναίσθημα μιας τέτοιας συνάντησης; Το έζησα μέσα απ' τα μάτια σου, γιατί είσαι τόσο περιγραφικός που μεταφέρεις αυτούσια τα συναισθήματα των ηρώων σου. Λες και μας βάζεις ένα στηθοσκόπιο κι ακούμε μέχρι και τους χτύπους της καρδιάς τους...
    Ευλογημένη δεξιοτεχνία να στιχουργείς τα ερεθίσματα στη ζωή σου. Νομίζω πως και την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια, θα μπορούσες να την κάνεις έμπνευση για ποίηση.
    Καλό Σαββατόβραδο να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η νοσταλγία και η συγκίνηση αρδεύουν την «εμπειρία» και από κει και πέρα τα συναισθήματα σπρώχνουν τους στίχους. Χρειάζεται βέβαια μεγάλη προσπάθεια και πολύς χρόνος για να χτιστεί ένα καλό οικοδόμημα.
      Κάποιες φορές οδηγούν σε άλλη κατεύθυνση από την αρχική, κατά κανόνα καλύτερη!
      Μια άλλη εκδοχή των σημερινών στίχων είναι και η ανάρτηση «Μετά πενήντα χρόνια».
      Στο μέλλον θα υπάρξει και μία τελική.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Μαρία.

      Διαγραφή
  4. Θα ήθελα να ήταν η αλήθεια, και όχι απλά ένα ποίημα!
    Μοναδική η γραφή σου φίλε μου Άρη!
    καλό μήνα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η εμπειρία εμπλουτίζεται με την εκδοχή, η αλήθεια λιπαίνεται με το μύθο.
      Πολλές φορές η αλήθεια δεν έχει καμιά ανάγκη το μύθο.
      Ποιήματα φυτρώνουν και στο ένα και στο άλλο έδαφος.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Βαρβάρα.

      Διαγραφή
  5. Συγκλονιστικός φίλε Άρη! Μέσα από το λυρισμό σου, περνά μια ολόκληρη ζωή και μια ακαταμάχητη επιθυμία για επιστροφή στην ακαταμάχητη νιότη... Να είσαι καλά! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακαταμάχητη! Η κατάλληλη λέξη.
      Και τα χρόνια λιγοστεύουν…
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Πέτρα.

      Διαγραφή