Ίσως ακόμα

                             Στην ανθεκτική Βαγγελιώ                                               

Μοναχή μου μιλώ κάθε βράδυ στο σπίτι,  

τη φωνή μου ακούω, τα ναι μου μετρώ,   

με διαλόγους παλιούς βασανίζω τη μνήμη,

προσπαθώ να τα σβήσω, μα δεν τα ξεχνώ.

Εμπειρίες σωρός, στην τριβή των ανθρώπων,

ψυχοβόρες ορθώνονται χίλιες στιγμές,

χαραγμένες στην πέτρα ανύποπτων χρόνων,

ανεξίτηλες μένουν στο χάρτη τού χτες.

Προσεγγίσεις καρδιάς με πανέμορφες λέξεις,

τα χαμόγελα άφθονα, ευγενικά,

συζητήσεις αγνές, πειστικές υποσχέσεις,

της ζωής τα φαινόμενα ιδανικά.

Ξαφνικές οι λακκούβες σε δρόμο στρωμένο,

τα σκουντήματα σύντομα, περαστικά,

το μυαλό στα ευχάριστα προσηλωμένο,

σημασία καμιά σε σημάδια μικρά.

Οι λακκούβες πυκνότερες μέσα στο δρόμο,

τα σκουντήματα πλέον κανόνες πικροί,

ρημαγμένες οι λέξεις στον άβολο χρόνο,

τα χαμόγελα κρύα, οι τόνοι σκληροί.

Μοναχή μου μιλώ κάθε βράδυ στο σπίτι,  

τις αλήθειες σκαλίζω που βγήκαν σαθρές,

προσεγγίσεις καρδιάς που ’χαν τόση σαγήνη

κι ανοιχτές μού αφήσαν στο τέλος πληγές.

Μα κρατάω ακόμα, βαθιά στην καρδιά μου,

φυλαγμένη καλά, μια σωσμένη γωνιά.

Ίσως αύριο βγει η Αλήθεια κοντά μου,

κι ας μου λεν τα εξήντα πως είναι αργά...