Εξημερωδούλωση

Άλογα και αλογάκια στο λιβάδι ευτυχούνε,

για τον κίνδυνο των λύκων μοναχά ανησυχούνε,

μακριά μόλις φανούνε, σαν αλαφιασμένα τρέχουν,

μόνο κάποια γερασμένα την τρεχάλα δεν αντέχουν.

Κι όμως θα μπορούσαν όλα ενωμένα να σωθούνε,

με οπλές μα και με δόντια στους εχθρούς ν’ αντισταθούνε,

να τους σπάσουνε τα μούτρα και να τους τρομοκρατήσουν,

μάθημα γερό να πάρουν για να μη ξανατολμήσουν.

Άλογα και αλογάκια στο λιβάδι ευτυχούνε,

άνθρωποι πολλοί κοντά τους που περίεργα κοιτούνε.

Τι να θέλουν στο λιβάδι κι έχουν και σκοινιά μαζί τους,

μήπως είναι σαν τους λύκους; νά ’ναι και αυτοί εχθροί τους;

Ξάφνου κάποια αλογάκια μες στα δίχτυα μπερδεμένα,

προσπαθούνε να ξεφύγουν, χλιμιντρίζουνε θλιμμένα.

Τρέχουνε κοντά οι μάνες, βρίσκουνε φραγμό μπροστά τους,

άνθρωποι τις απωθούνε, πέτρες, ξύλα στα πλευρά τους.

Μέρες τώρα μες στο φράχτη τ’ αλογάκια μαζεμένα,

έχουν χάσει το λιβάδι, νιώθουνε ορφανεμένα

Τα ταΐζουν, τα ποτίζουν, κάποτε και τα χαϊδεύουν,

μα εκείνα τους δικούς τους με το βλέμμα τούς γυρεύουν.

Τ’ αλογάκια μεγαλώσαν, μόνιμο το χαλινάρι,

και σε λίγες εβδομάδες τούς φορέσανε σαμάρι.

Προσπαθήσανε κλωτσώντας ν’ αντιδράσουν στη δουλεία,

να τραβήξουν στο λιβάδι στην παλιά ελευθερία.

Τώρα κουβαλούν ανθρώπους, πέτρες, άμμους και ξυλεία,

σέρνουν άροτρα και κάρα με βαρύτερα φορτία,

σε αλώνια  γυροφέρνουν και αλλού κινούν καρούλια.

Κι όταν κουραστούν κι αργούνε, καμουτσίκι στα καπούλια!

Τα καινούρια αλογάκια, μες στο φράχτη γεννημένα,

δε γνωρίζουν το λιβάδι, όλα είναι δεδομένα.

Φυσικό το θεωρούνε να φορούνε χαλινάρι,

να τα έχουνε δεμένα, να τους βάζουν και σαμάρι.