Κάπου
είναι φυλαγμένο σ’ ένα αύριο
κείνο που ποθώ ακόμα και το καρτερώ.
Μου
το σβήνει μες στην τύρβη το ωράριο,
όμως, σαν τελειώνει η μέρα, λέω θα το βρω.
Όσο
κι αν το πολεμάει η σκληρή δουλειά
και
οι μέριμνες δεμένο με κρατούνε όμηρο,
έχω
το μυαλό καθάριο, λύνω τη θηλιά.
Πού
θα πάει, θα προβάλει το δικό μου όνειρο.
