Ίσως

-Γιατί βαρύ σε βλέπω απόψε, τι άλλαξε απ’ το πρωί;

Σύννεφο μαύρο στη ματιά σου, το χρώμα σου σαν το κερί,

τα χείλη σου σφιχτοδεμένα και η ρυτίδα φανερή.

-Πώς να σηκώσεις έναν λόγο που θα στον έλεγε εχθρός,

να σου τον λέει ο δικός σου, ο άνθρωπός σου ο καλός,

που ζει κοντά σου δέκα χρόνια και είναι ο μοναδικός;

Πώς να αντέξεις την κουβέντα πιο δυνατή από γροθιά,

να μη μπορείς να το πιστέψεις και να σου καίει τα σωθικά;

Και τώρα για τον άνθρωπό μου αλλιώς χτυπάει η καρδιά.

-Όσο βαρύς κι αν είν’ ο λόγος, όσο βαθιά η μαχαιριά,

μην αρνηθείς τα δέκα χρόνια, βάλε σε τάξη την καρδιά,

κοντά στη σύνεση ο χρόνος νερό θα ρίξει στη φωτιά.

Δες όμως πάλι την κουβέντα, απόψε κιόλας, πιο καλά,

ίσως θα βρεις κάποια ευθύνη και στα δικά σου τα παλιά

και λίγο-λίγο θα γλυκάνεις τον πόνο απ’ τη μαχαιριά.