Άγιος, διάβολος, τι τάχα να ’σαι,
φέρνεις σεισμό, τις ψυχές μας δονείς,
πότε στα σύννεφα μας ανεβάζεις,
πότε στα τάρταρα μας οδηγείς.
Σαν το σαράκι μάς τρως μέρα-νύχτα,
σ’ όλο το σώμα ψηλός πυρετός,
πέπλο ομίχλης στη σκέψη απλώνεις,
χάνει το βήμα του ο λογισμός.
Δίχως εσένα στυφή η ζωή μας
άχρωμη, άνοστη, δίχως παλμό,
όμως μαζί σου του κόσμου οι χάρες,
μέσα τους έχουνε πάντα καημό.
Έρχεσαι στ’ άγουρα άπειρα νιάτα,
τάζεις αιώνιες γλύκες πολλές,
όρκους για πάντα με χίλιες δεσμεύσεις,
μύριες ελπίδες, του χρόνου τροφές.
Και σε μεγάλους τα βέλη σου ρίχνεις,
άλλοι ξανά τη νεότητα ζουν,
άλλοι θολώνουν το δόλιο μυαλό τους
λόγια χαμένα τους ό,τι κι αν πουν.
Έρωτα, άγιε διαβολεμένε,
χρόνια σε ύμνησαν και σε υμνούν,
άτυχοι όσοι ποτέ δε σε βρήκαν
και διπλοάτυχοι όσοι σε βρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου