Προκλητικός ο γείτονάς μου, ανάγωγος και πονηρός,
δε σταματάει να μου δείχνει πως είναι άσπονδος εχθρός.
Αν πει ποτέ μια καλημέρα και πάρει στάση φιλική,
την επομένη ξαναρχίζει να φωνασκεί και ν’ απειλεί.
Ο γείτονας δεν έχει φίλους, κανένας δεν τον συμπαθεί,
ανάλογα πώς τον συμφέρει, ντροπή δεν ξέρει τι θα πει,
αυτόν που είχε χθες εχθρό του, τον κάνει φίλο καρδιακό
και σπρώχνει χθεσινό του «φίλο» χωρίς κανένα δισταγμό.
Του γείτονά μου οι παππούδες, αρπαχτικοί και φονικοί,
είχαν ρημάξει τους δικούς μου, τους λιγοστέψανε τη γη,
και τώρα ακόμα, το δικό μου το χωραφάκι το παλιό,
το έχει πάντα στο μυαλό του αμετακίνητο σκοπό.
Πληθώρα οι δικοί μου φίλοι, και μακρινοί και κοντινοί,
αληθινοί μονάχα λίγοι, οι άλλοι όλοι κυνικοί,
κάποια βοήθεια τους στα λόγια, στου θεαθήναι το σκοπό,
με τον κακό το γείτονά μου, λένε πως πρέπει να τα βρω.
Κι εγώ που βλέπω τι συμβαίνει και ξέρω και το παρελθόν,
στην τύχη άφησα το μέλλον, χαμένος στο θολό παρόν,
και μες στο σπίτι μου η γκρίνια δε λέει να τιθασευτεί,
πάππου προς πάππου σαν αρρώστια, ακόμα να θεραπευτεί.
