Η λέξη

Απρόσμενο το μήνυμα στης ερημιάς μου τη σιωπή,

μια λέξη ξεχασμένη,

ήρθε σαν λάμψη αστραπής,

σαν κόκκινο μιας χαραυγής

κι από τη νύχτα μ’ έβγαλε σε μέρα ανθισμένη.

Το μήνυμα ολόθερμο στον άχρωμο χειμώνα μου,

η λέξη λατρεμένη,

ήρθε αχτίδα αστρική,

σαν κάποια μαγική πνοή

και βρέθηκα σε άνοιξη χιλιοχρωματισμένη.

Σ’ ένα τοπίο αυχμηρό, σε δρόμο δίχως γυρισμό,

χαμένος ερημίτης.

Μα τώρα καθαρή ματιά,

όλα μπροστά μου ανοιχτά.

Η λέξη, καταλύτης.

(για το φίλο Θ. που «επέστρεψε» στον κόσμο)