Ο καθένας

Μεγάλα προβλήματα μες στο χωριό μας,

και ποιοι θα νοιαστούνε για λύσεις σωστές,

ο ένας δεν ξέρει, ο άλλος δε θέλει,

καθένας κοιτά τις δικές του δουλειές.

Περνά ο καιρός, τα προβλήματα μένουν.

Αρχίζουν ν’ ακούγονται λίγες φωνές,

ανήσυχοι κάποιοι το αύριο βλέπουν,

μπορεί να ξεσπάσουν μεγάλες φωτιές.

Κοντεύει ο κόμπος να φτάσει στο χτένι

και να, δύο πρώτοι δηλώνουν παρών,

για δράση μιλούν, να σταθούν ενωμένοι,

τα λάθη ν’ αφήσουνε στο παρελθόν.

Θαρρεύουνε κι άλλοι, σηκώνουν το χέρι,

θυμούνται πως είχαν προγόνους αγνούς.

Σαν στάχυα που ξάφνου ριγούν στο αγέρι,

αφήνουν στην άκρη παλιούς δισταγμούς.

Μεγάλα προβλήματα μες στο χωριό μας,

κι αυτοί που απέχουν, καιρός να νοιαστούν,

κι αν έχουν το σήμερα ασφαλισμένο,

δεν ξέρουν μεθαύριο πώς θα βρεθούν.

Μα πάνω απ’ όλα βοά η ευθύνη

τι μέλλον ορίζουμε για το χωριό.

Αυτό μας κρατά ζωογόνα τη μνήμη,

μάς έδωσε τόσα κι ας ήταν φτωχό.