Είναι αλλιώτικη η πόλη μας σήμερα,
όλα τριγύρω μου καλλωπισμένα,
στις ομιλίες τα πρόσωπα ήμερα
και τα φερσίματα πολιτισμένα.
Κάθε ανέστιος βρήκε τη στέγη του,
δεν έχουν πια οι ζητιάνοι αιτία,
ό,τι σωστό, πήρε πλέον τη θέση του,
άγνωστες λέξεις κλοπή και ληστεία.
Κίνηση άνετη, θόρυβοι
σπάνιοι,
κτήρια όμορφα, τοίχοι βαμμένοι,
ούτ’ ένα σύνθημα ούτ’ ένα γκράφιτι
ούτε μια γόπα στο δρόμο ριγμένη.
Ήταν ωραία τής πόλης τα πράγματα,
άξια όλα για σύνθεση στίχων,
κι όπως ξεχώριζα κάποια εναύσματα,
ξάφνου επίθεση βάρβαρων ήχων.
Νεαντερτάλιος ήταν ο γείτονας,
δύο τη νύχτα, τραχιά η φωνή του,
ξέσπαζε πάλι, ασύστολα βρίζοντας∙
είχε αργήσει να ρθεί το παιδί του…
«Ο ύπνος κάνει θάματα»
