Δύο χιλιάδες σαράντα ένα

Συμπλήρωσα ογδονταεννιά κι ακόμα παραμένω

και στέλνω μήνυμα σ’ αυτούς που λένε πως γερνούν·

ό,τι και όσο να πονά, εγώ θα επιμένω

και θα αντιπαρέρχομαι τα χρόνια που περνούν.

Αυτά που σε στεναχωρούν ποτέ δεν τελειώνουν

κι όσο τα συλλογίζεσαι σου τρων τα σωθικά,

ούτε και τώρα πρόκειται ν’ αφήσω να με λιώνουν,

καλά, κακά τα δέχομαι κι όλο κοιτώ μπροστά.

                                                       

Πρωί-πρωί αφουγκράζομαι των δέντρων τους ψιθύρους            

και των πουλιών εωθινούς ερωτικούς παλμούς,        

ρίχνω τα μάτια στα βουνά, τους πιο καλούς μου φίλους,

θωρώ μες στην ατμόσφαιρα χρυσούς χρωματισμούς.

Σαν σηκωθεί κι ο γείτονας και πούμε καλημέρα

και ξανακουβεντιάσουμε με λόγια τής ψυχής,

στους κήπους μας και στις αυλές βάζουμε μπρος τη μέρα

και το ωραίο τού να ζεις και να δημιουργείς.