Το φίδι

-Απ’ το λαιμό και κάτω θεά,

απ’ το λαιμό και πάνω οχιά.

-Φίλε μου φύγε τώρα,

αύριο θα ’ναι αργά.

-Η γλύκα της ατέλειωτη,

η πίκρα της κοπίδι.

-Φίλε μου μη καθυστερείς,

σκοτώνει το κοπίδι.

-Όσο περνάει ο καιρός,

θα εκτιμάει τα καλά.

-Φίλε μου ξύπνα, δες σωστά,

δεν ξέρει η οχιά καλά.

-Μα πώς ν' αφήσω τη θεά,

τα κάλλη της μαγνήτης,

-Τα κάλλη άφθονα παντού,

μη σκλάβος στο κορμί της.

Το δηλητήριο αργά

μέσα στα κύτταρα περνά

κι ο φίλος, άλλος Μιθριδάτης,

απ’ τη ζωή του αποστάτης.

Η δόση είναι ισχυρή

και παραλύει τη βουλή,

ο φίλος μένει στον καιρό

άθυρμα της οχιάς φθηνό.

Κάποτε βρίσκει τη φωνή

και απειλεί με τη φυγή,

ή να πατήσει την οχιά

ν’ απαλλαγεί οριστικά.

Μα είναι δυνατή η οχιά,

σφιγμένη πάνω του γερά,

ο χρόνος δεν τον καρτερεί

και η ζωή έχει χαθεί.