(στην Αμαλία)
Ήρθε μια μέρα, μια στιγμή κι άλλαξε η ματιά σου,
λες κι ήσουν άλλος, μακρινός, άφιλος στη μιλιά σου,
κι είδες κι εκτίμησες αλλιώς τα πράγματα που ζούσες,
αυτά που γνώριζες καλά και πάντα τ’ αγαπούσες.
Τα πταίσματά μου φάνταξαν μεγάλες αδικίες,
τα κρίματά σου τα πολλά, μικρές κακοτυχίες,
τα πετραδάκια μου βουνά, οι βράχοι σου χαλίκια,
εγώ όλα τα άδικα, εσύ όλα τα δίκια.
Χρόνια και χρόνια σβήστηκαν μέσα σε μία μέρα.
Τα πάντα μηδενίστηκαν, σκορπίσαν στον αέρα,
συντρίμμι αγνώριστο τ’ απλό, τ’ ωραίο σπιτικό μας,
και πού να ακουμπήσουμε τον άδικο χαμό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου