Βαρύς ο ήχος τής βροχής και άφιλη η νύχτα
και πώς να ρθουν τα όνειρα σε ύπνο διαφανή,
στη θέση τους, οι σκέψεις μου απλώνουνε τα δίχτυα,
στο μέσα τους τυλίγομαι και ψάχνω την αρχή.
Αργά κυλούν οι ώρες μου στο άξενο κρεβάτι,
λάθη μικρά ορθώνονται σαν δράκοι φοβεροί,
ιδέες ατελείωτες με κάνουν κωπηλάτη
που ψάχνει το λιμάνι του σε θάλασσα θολή.
Μα κάποια ώρα λίγο φως γλυκά αντιφεγγίζει,
μια ηλιαχτίδα ζωηρή το τζάμι μού χτυπά,
βροχή και νύχτα χάνονται, η μέρα ξεμυτίζει,
κάτι καινούριο στο παλιό με δύναμη ξυπνά.
Τώρα στο παραθύρι μου πολλές οι ηλιαχτίδες,
προβάλλει πεντακάθαρη η κορυφογραμμή,
τις σκέψεις μου ποδοπατώ που μου χαλούν τις νύχτες,
το μίτο πιάνω της ζωής, την πρώτη μου αρχή.
Βάζω τα έργα μου μπροστά και σκίζω όλα τα δίχτυα,
λυμένα πια τα χέρια μου, η σκέψη καθαρή,
στα έλατα που λάμπουνε ξυπνάει η ελπίδα
και λέω πάλι μέσα μου, ωραία η ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου