Τι άλλο

                                   (στην Κλειώ)

Πάει πολύς τώρα καιρός

κι είμαστε πάντα οι δυο μας,

ωσάν θεά του με θωρεί

κι ο κόσμος λέει δικός μας.

Το βλέμμα του βαθύγλυκο,

πρωτόγνωρη σαγήνη,

η αγκαλιά του μια φωλιά

απάνεμη γαλήνη.

Τα χείλη του μ’ αναρριγούν 

και με χορταίνει χάδια,

η θέρμη του ασίγαστη·

ξεκάθαρα σημάδια.

Κι εγώ που την καρδούλα μου

εύκολα την ανοίγω,

ακόμα σκέφτομαι η τρελή

να μείνω ή να φύγω.