Το ξέρεις πως εκεί σε
καρτερούνε,
με λόγια ακριβά σε
προσκαλούν,
εσύ ακόμα «μάλλον» και «θα
δούμε»,
και άχρωμα τα χρόνια σου
περνούν.
Τα
μήπως με τα ίσως και τα όμως
εμπόδια σου στήνουν διαρκώς,
φραγμένος,
λες, σου φαίνεται ο δρόμος,
ενώ το ξέρεις ότι είναι
ανοιχτός.
Ο ένας εαυτός σού λέει
βιάσου,
το ξέρεις οι καιροί ου
μενετοί.
Ο άλλος εαυτός σού λέει
στάσου,
ζητάει άλλη μια να το
σκεφτεί.
