Ήμερο
ξέφωτο λουλουδιασμένο,
άγνωστο
μέρος, τοπίο κρυμμένο,
σαν
ένα όραμα μέσα στη μέρα,
κι
ένα τραγούδι γλυκό στον αέρα.
Ξάφνου
μια ύπαρξη ηλιοβγαλμένη,
κόρη
θεού; από γλύπτη πλασμένη!
Νά
’ταν η Άλκηστις; μήπως η Λήδα;
λάμψη
στο βλέμμα της, μια ηλιαχτίδα.
Στάθηκα
απέναντι σαν μαγεμένος
στης
ομορφιάς της το φως, θαμπωμένος.
Ήμουν
ο ίδιος; μην ήμουνα άλλος;
Λέξεις
φτωχές για το τέλειο κάλλος.
Μου
χαμογέλασε, μού ’πε «προχώρα,
είναι
μια ώριμη σίγουρη ώρα».
Κίνησα
βήματα συγκρατημένα,
είχε
μπροστά μου τα χέρια απλωμένα.
Ήρεμο
πρόσωπο· εμπιστοσύνη,
όλο
το είναι της μια καλοσύνη.
Ήταν
η χάρη της παραμυθένια
και
η αγκάλη της παραδεισένια!
